هزینه‌های ادغام و تفکیک یک دانشگاه چقدر است؟

به نظر شما این یک رکورد نیست؟ تا به حال در اخبار علمی دنیا خوانده‌اید که دو دانشگاه در کشوری به هم بپیوندند و کمتر از دو سال و نیم بعد، بار دیگر از هم جدا شوند؟ اما این اتفاق در کشور ما افتاد و خیلی از اهالی رسانه حوالی نیمه شب یکشنبه، پیامکی را دریافت کردند که خبر می‌داد محمدحسین طریقت، وزیر بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی ایران را که در دوره مرضیه وحید دستجردی وزیر سابق بهداشت با دانشگاه علوم پزشکی تهران ادغام شده بود، احیا کرده است.

پول‌سوزی در نصب و برداشتن یک سردر

حسینعلی شهریاری، رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس یکی از مخالفان اولیه ادغام دانشگاه‌های علوم‌پزشکی ایران و تهران بوده است که در آن زمان مثل خیلی از مخالفان دیگر، اعتراض‌هایش نشنیده گرفته شد.

نماینده مردم تهران درباره علت احتمالی احیای دانشگاه علوم‌پزشکی ایران در گفت‌وگو با جام‌جم توضیح می‌دهد: زمانی که این دانشگاه ادغام شد بخش‌های آموزشی آن به دانشگاه تهران و بخش‌های درمانی به دانشگاه شهید بهشتی سپرده شد، اما در این مدت به نظر می‌آمد دانشگاه شهید بهشتی صرفا درگیر درمان شده است و دیگر در فضای رقابت علمی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور نیست و علت احیای دانشگاه علوم پزشکی ایران همین بوده است.

با این حال او درباره سرنوشت دانشجویان ورودی جدید دانشگاه علوم پزشکی تهران پیش‌بینی نگران‌کننده‌ای دارد، زیرا مشخص نیست که چه اتفاقی برای دانشجویان ورودی جدید این دانشگاه می‌افتد. به عبارتی دیگر پذیرش این دانشجویان بر اساس ظرفیت دانشگاه تهرانی بوده است که با دانشگاه علوم پزشکی ایران ادغام شده بوده و حالا که این دانشگاه جدا شده برای حفظ کیفیت آموزش گروهی باید به اجبار به دانشگاه ایران منتقل شوند در حالی که آنها قانونا دانشگاه تهران را برای تحصیل برگزیده‌اند.

این نماینده مجلس قبول دارد که بر اساس قانون، وزارت بهداشت حق تصمیم‌گیری برای دانشگاه‌های علوم پزشکی را دارد، اما هشدار می‌دهد، ادغام یا احیای یک دانشگاه فقط جا به جا کردن تابلوی سردرش نیست و هم ادغام دانشگاه علوم‌پزشکی ایران برای کشور هزینه‌بر بود و هم احیای آن.

عبدالرحمان رستمیان، عضو هیات علمی دانشگاه علوم‌پزشکی تهران نیز از دیگر منتقدان احیای دانشگاه علوم پزشکی ایران است و بر هزینه‌ساز بودن تصمیم‌های این‌چنینی تاکید دارد و به ایسنا می‌گوید: در زمان ادغام دانشگاه علوم‌پزشکی تهران با ایران، استادان از این موضوع اطلاع نداشتند و این‌طور نبود که با توجه به نظر نیروهای اصلی و عقل‌جمعی و نظرات نخبگان، این تصمیم صورت گیرد. هم‌اکنون نیز احیای دانشگاه علوم پزشکی ایران به صورت ناگهانی مطرح شده است و ما هیچ خبری از جزئیات آن نداریم.

دانشجوهای خوشحال، دانشجوهای نگران

احیای دانشگاه علوم پزشکی ایران، علاوه بر وزارت بهداشت موافقانی نیز دارد؛ برای مثال خیلی از دانشجویان سال بالایی دانشگاه علوم پزشکی تهران که روزی در دانشگاه علوم پزشکی ایران تحصیل می‌کردند از این تصمیم خوشحالند. یکی از دانشجویان این دانشگاه در تماس با دفتر روزنامه می‌گوید: درست است که دانشگاه علوم پزشکی ایران رتبه علمی پایین‌تری نسبت به دانشگاه علوم پزشکی تهران داشت، اما به هر حال سال بالایی‌ها از بازگشت به دانشگاه ایران راضی‌اند، چون متاسفانه در این مدت با آنها برخورد تبعیض‌آمیزی می‌شد و گرچه ظاهرا دانشگاه‌هایمان ادغام شده بود، اما دانشگاه تهرانی‌ها ما را در جمع خود نپذیرفتند.

سمانه.ع هم که پیشتر یکی از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران بود و دیشب پیامک جدایی دانشگاه، در بیمارستان به دستش رسیده است، می‌گوید: دو گروه از دانشجویان با مشکل مواجه شده‌اند؛ گروه اول دانشجویانی هستند که پیش از ادغام دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی ایران بوده‌اند، اما پس از ادغام، برای گذراندن دوره انترنی، بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران را برگزیده‌اند که حالا نمی‌توانند به دوره‌شان در این بیمارستان‌ها ادامه‌دهند. برخی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران نیز پیش از پیوستن دانشگاه ایران به آن، بیمارستان‌های دانشگاه ایران را پذیرفته بودند که آنها هم مشکل دارند و تکلیفشان مشخص نیست.

همچنین شنیده‌ها از فضای داخلی دانشگاه علوم پزشکی تهران حاکی از آن است که شماری از دانشجویان ورودی جدید به این تصمیم معترض هستند و صبح روز گذشته گروهی حتی دم از اعتصاب می‌زدند، چرا که نگران آینده هستند و نمی‌دانند که بر چه اساسی میان دانشگاه‌های علوم‌پزشکی ایران و تهران تفکیک می‌شوند و توضیحات وزیر بهداشت در این باره قانعشان نکرده است.

حکم ادغام را چه کسی صادر کرد؟

هرچند رئیس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس معتقد است یکی از علت‌های احیای دوباره دانشگاه علوم پزشکی ایران از تهران، اعتراض‌های دانشجویان و اعضای هیات علمی بوده، اما چگونه ممکن است ناخرسندی این گروه، علت جدایی این دو دانشگاه باشد در حالی که سال 89 نیز این گلایه‌ها وجود داشت، اما به آنها اهمیتی داده نشد. به‌عبارتی دیگر اگر واقعا ادغام دانشگاه علوم پزشکی ایران با تهران در سال 89 آن‌قدر مهم بود که وزارت بهداشت ناچار شد اعتراض‌های اعضای هیات علمی و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایران را نشنیده بگیرد، چرا با گذشت دو سال و چند ماه، تصمیمی که بهایی چنین گزاف برای دولت و بویژه وزارت بهداشت داشته است، ناگهان تغییر کرد و گلایه‌های استادان و دانشجویان به گوش مسئولان رسید؟

گرچه در ماجرای ادغام دانشگاه علوم پزشکی ایران و تهران، انتقادها مستقیما متوجه وزیر بهداشت وقت بود، شواهد نشان می‌داد که دستورالعمل انتقال دانشگاه علوم‌پزشکی ایران به دانشگاه علوم پزشکی تهران، در تابستان آن سال از سوی رئیس جمهور به وزارت بهداشت ابلاغ شده بود و با وجود مقاومت وزارت بهداشت در برابر این دستور، در آبان آن سال، ادغام رخ داد و حالا با گذشت دو سال و چند ماه از دستور رئیس‌جمهور این حکم نقض شده است و بعید نیست چنین تصمیم‌هایی از اعتبار دستورهای دولت بکاهد.

مریم یوشی‌زاده / گروه جامعه