فرمان دِل!

بی‌حواس

حواست که نباشد من و تو را بیلبورد تمام خیابان‌ها می‌کنند، تو پر می‌شوی از خودباوری‌های رنگارنگ عابران، من پر می‌شوم از عرض و طول همین عطرهایی که به تهمت جدایی، بوی هیچ معشوقی را نمی‌دهند. حواست که نباشد قاصدک‌ها هم خبر چمدانت را سایه به سایه پر می‌کنند و تو تبعید می‌شوی به بی‌آغوش‌ترین سلول تنت.

قصه‌گویی که بلد نباشی، انسان‌ها قبل‌تر از تو افسانه‌ات را سنگ می‌کنند برای تیشه‌ شیرینی قصه‌هاشان. همین نزدیکی‌ها قول و قرار مترسک‌ها روی پوست گندمزار چروک می‌شود. تو فقط یاد می‌گیری به گنجشک‌ها یاد بدهی صدایشان را برای پنجره بلند نکنند... و حواست که نباشد باران را روی چترت جا می‌گذاری و پر می‌شوی از خاطره‌هایی که به سینه‌ تمام خیابان‌ها سنجاق شده‌اند.

من و تو هزار سال است پشت سر هم از ارتفاع بی‌کسی‌هایمان بالا می‌رویم و سنگ روی سنگ خودخواهی‌هایمان می‌چینیم. من و تو هنوز هم حواسمان نیست [که] بین بی‌حواسی‌هایمان غرق شده‌ایم. میان دلخوشی‌هایی که هیچ کاغذی تاب نوشتنش را ندارد. من و تو را کسی ندیده؟

نرگس، عاشقترین ستاره

در «جاماست‌نامه» اثر سترگ و بیمانند «ابوالدوغی ماستبند حکیم» که از روزگار «گشت‌اسب‌واینا» به یادگار مانده همین موضوع مورد سوال بسیار قرار گرفته، چون به جوابی در خور و بایسته نرسیده، ابوالدوغی ماستبند که بگم چیکار شه ایشششال‌لاااا...! زودی سر و ته موضوع رو از سوال اصلی منحرف کرده و جواب داده: نرگس! عاشق! ستاره! خُ حواست رو جمع کن دیگه! پهع!

صید مخصوص

1 ـ شرمندگی صیاد/ از تور خالی و/ چشمان همسرش نیست/ این بار:/ ماهیان جوان هستند/ و خونخواهی اجدادشان/ از یک تور فرسوده...

2 ـ تب و لرز/ مخصوص آدم نیست/ تخریب خانه است و/ رقص شیشه‌ها...

علیرضا ماهری