خاموش کردن افراد پرحرف

اصلا خر ما از کرگی دم نداشت.. ما همچون اسلاف و اجدادمان اعتقاد راسخ داریم که در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.

در تایید عرایض ما:

حرف از سخن چو در توان زد/آن خشت بود که پر توان زد

نمی‌دانم شما تا به حال با این دو دسته آدم مواجه شدید یا که چی؟

دسته چانه‌دارها: گروهی از افراد که بدون توجه به اوقات شریف شما که الان ممکن است هزار و یک کار و گرفتاری داشته باشید؛ تلفنی یا حضوری آنقدر حرف می‌زنند که دود از چانه‌شان بلند می‌شود. هرچقدر هم شما با استفاده از کمترین کلمات و عبارات تازه یا با پایین انداختن سر مبارک، تلاش دارید به طرف بفهمانید که باباجان، به پیر، به پیغمبر، من برای خودم کار دارم؛ قیچی کن ادامه عرایض گهربارت را؛ افاقه نمی‌کند که نمی‌کند. فقط خودش را می‌بیند و بس. این خودبینی را باید عمل کرد. راست گفتند یک، دو بیند لوچ!

دسته صدادارها: آدم‌هایی که انگار بلندگو قورت داده‌اند. چه در مکالمه با تلفن و چه در صحبت حضوری، چنان با صدای بلند حرف می‌زنند که انگار همه را ـ زبانم لال ـ کر فرض کرده‌اند. به عنوان مثال، ممکن است که این گونه بلند بلند سخن گفتن در جایی مثل کلاس درس برای پاره شدن چرت‌ها، یا در بازار زرگرها برای رساندن صدا به گوش‌ها یا.... لازم و ضروری باشد؛ اما در یک محیط ساکت که همه خوابند یا مثلا در یک محیط علمی و فکری، افرادی دارند برای خودشان فکر می‌کنند و مطلب می‌نویسند؛ این گونه سخن گفتن در حقیقت راه رفتن روی اعصاب اطرافیان است و سلب آرامش از آنها و فراهم کردن موجبات آزار و اذیت ایشان. میازار موری که دانه‌کش است!

مژدگانی: دانشمندان ژاپنی بتازگی دستگاهی ساخته‌اند که می‌تواند صدای افرادی را که بلند صحبت می‌کنند یا در میان حرف دیگران می‌پرند، ساکت کند. این وسیله که «مسدودکننده سخن» نام گرفته، از این باور روان‌شناسان نشات گرفته که انسان عملا نمی‌تواند در کسری از ثانیه به صحبت خود ادامه دهد.

ـ خب که چی؟... آخرش؟

ـ باز تو حرف زدی؟... باز تو پابرهنه پریدی وسط عرایض معقول ما؟... خب در نتیجه این فرآیند، فرد پرحرف دچار اختلال شده، قادر به ادامه پرچانگی خود نخواهد بود. حالا برو حالشو ببر!

ـ روشن کنم دستگاه رو؟

ـ مگه تو داری؟

ـ الان نوع چینی‌اش وارد شد!

ـ بی‌خود....لازم نیست. من خودم تمام کردم. کار را که کرد، آن که تمام کرد. برو در جاهایی نصب کن که لازم است. از ما دیواری کوتاه‌تر نبود؟...

رضا رفیع