پاسخ دندان‌شکن آمنه به صدای آمریکا

من انگشت روی قصاص گذاشتم چون طبق قانون قرآن و اسلام قصاص حق من بود. من به دنبال حکم قصاص بودم تا به امثال مجید ثابت کنم رنجی که به امثال من تحمیل کردید خودتان هم مستحق چشیدن آن هستید. ما یک جامعه مسلمانیم، پس قصاص را گرفتم و در انتها هم که گذشت کردم به سفارش خود قرآن عمل کردم. خداوند می‌فرماید:«ای بنده من! اگر ببخشی پاداش و لذتی بیشتر به تو عطا می‌کنم.» من او را به‌خاطر خدا و کشورم، به خاطر مددکاران و خانواده ام بخشیدم نه به خاطر حقوق بشر و سازمان‌های زنان. هنوز هم تأکید می‌کنم که بعد از این، حکم قصاص برای اسیدپاشی هست و من آن را تا مرحله اجرا بردم تا این حق برای قربانیان پس از من ثابت بماند.»

مجری از آمنه پرسید: شما بارها در مصاحبه‌های مختلف از فعالان حقوق بشر گله کرده اید. دلیل این آزردگی چیست؟

آمنه پاسخ داد: وقتی دولت اسپانیا به من اعلام کرد که اگر به آنها پناهنده نشوم کمکم نمی‌کنند، یکی از همین فعالان حقوق بشر به‌نام خانم مقدم در بارسلون از طرف یک سازمان فمینیستی به ملاقاتم آمد. از او برای پیگیری ادامه مراحل درمانم تقاضای کمک کردم ـ چهره آن خانم را هنوز به خاطر دارم چون آن موقع هنوز با یک چشم می‌دیدم ـ به او گفتم آیا کمکم می‌کنید تا باقیمانده بیناییم را حفظ کنم؟ ایشان با یک غرور خاصی دستش را کرد لای موهایش و جواب داد: متأسفم، ما حقوق بشری‌ها روی گنج ننشسته‌ایم، برو از دولتت کمک بگیر!

همین طور خانم شیرین عبادی؛ از ایشان هم بارها درخواست کمک کردم و اهمیتی نداد. از «خانه زنان فمینیست» کمک خواستم دریغ کردند.

اما قسمت تأسف برانگیز این برنامه، اظهارات فرافکنانه و حاکی از عصبانیت شیرین عبادی در توجیه عملکرد خود و سایر گروه‌های حقوق بشری در این زمینه بود.

شیرین عبادی گفت: در این باره که فعالان حقوق بشر در ایران خصوصا خانم مقدم درخصوص آمنه کم کاری کرده اند یا خیر باید بگویم مسأله ایشان در حیطه وظایف فعالان حقوق بشر نیست! مسأله ایشان برمی‌گردد به امنیت عمومی جامعه که فعالان حقوق بشری نقشی در آن ندارند و مسوولیتش با پلیس است! ضایعات جسمی آمنه هم که بیشتر از حد عادی است دلیلش نبود امکانات پزشکی مناسب در آن موقعیت است.