6 هفته سرنوشت‌ساز آرسنال

 او برخلاف سال‌های قبل هنوز دست به پیشگویی برای نامزد کردن تیمش به عنوان شانس اول قهرمانی نزده است و شاید دلیل آن از دست رفتن قهرمانی در سال قبل بود که تنها به خاطر باخت‌های پیاپی و بی‌مورد به دست آمد. در کنار آن شاید آنها در روز بازی با نیوکاسل متوجه شدند که نباید به قهرمانی امیدوار باشند و توپچی‌ها هوادارانشان را در ورزشگاه امارات به کل ناامید کردند.

در کنار آن آرسنال در مقابل اورتون یا ولورهمپتون هم خوب بازی نکرد و امکان داشت هر دو بازی را ببازند ولی آنها در مقابل اشتباهاتی که در این دو بازی مرتکب شدند از موقعیت‌هایشان به خوبی استفاده کردند.

در عین حال چهره‌ای که ما از آرسنال در این بازی‌ها دیدیم نشان داد که این تیم هنوز در خط دفاعی دارای مشکلاتی است و دردسرهایی که در بازی با چلسی گریبانگیر تیم در دفاع شده بود همچنان به قوت خود باقی است.

تکرار خاطرات خوش گذشته

اگر این شرایط را با تیم شکست‌ناپذیر سال 2003 مقایسه کنیم متوجه می‌شویم فصل برای آرسنال می‌توانست متفاوت باشد و قبل از این که رکورد قهرمانی بدون باخت را ثبت کنند، شاید در اولدترافورد به مشکل برمی‌خوردند. اگر آن ضربه کاشته رودفان نیستلروی در آن بعدازظهر در ماه سپتامبر گل شده بود همه چیز تغییر می‌کرد ولی با مساوی در اولدترافورد روحیه لاورن، مارتین کئون، پاتریک ویرا و ری پاولر صدچندان شد و قهرمانی در پایان فصل نصیب تیم شد، اما حالا لوکاس فابیانسکی در آخرین نقطه خط دفاعی متشکل از باکاری سانیا، سباستین اسکیلاچی، جوان جورو و گائل کلیچی نمی‌تواند به هیچ عنوان با خط دفاعی آرسنال در آن فصل مقایسه شود. ونگر هم به روشنی از این موضوع مطلع است و باخت به وست بروم و چلسی در خانه نشان داد که بدون فرمالن دفاع آرسنال نمی‌تواند ثبات لازم را داشته باشد. با تمام اینها فصل جاری لیگ برتر نشان داده، افت و خیزهای فراوانی را تجربه خواهد کرد و تیمی که بتواند در لحظه‌های مهم نتیجه خوبی بگیرد قطعا به قهرمانی خواهد رسید.

شاید ونگر از هم‌اکنون به این فکر باشد که تیمش برای قهرمانی نیاز به نتیجه‌گیری در لیگ کوچک تیم‌های بالانشین جدول دارد و بازی با من یونایتد در 13 دسامبر شروعی برای این لیگ است و این مرد فرانسوی و بازیکنانش هنوز باور دارند جدول بازی‌ها به گونه‌ای است که می‌توانند به صدرنشینی تا آن روز امیدوار باشند.

اما کل 6 بازی آینده تیم در مجموع تعیین‌کننده است. این بازی‌ها به ترتیب با تاتنهام، آستون‌ویلا، من یونایتد، چلسی، فولام و استوک خواهد بود. با بازگشت سس فابرگاس به میدان و رهایی‌اش از کمند مصدومیت و ادامه پیشرفت جک ویلشیر و در کنار آن بازی رویایی سمیر نصری در میانه میدان و گلزنی‌های مارون شمک در خط حمله و بازگشت قریب‌ الوقوع روبین فان‌پرسی، توپچی‌ها ترکیب لازم برای موقعیت‌آفرینی و گلزنی در برابر هر تیمی را دارند. البته آرسنال در همان فصل‌هایی هم که قهرمان بازی‌های لیگ برتر شد از نظر فیزیکی تیم اول لیگ نبود و تیری آنری، سول کمپل و پاتریک ویرا بیشتر روی نبوغشان در نتیجه تاثیرگذار بودند تا به لحاظ قدرت بدنی، شاید به این خاطر باشد که چلسی با پرس کردن بازیکنان آرسنال در دیدارهای رودررو در سال‌های اخیر همیشه برنده میدان بوده است. ونگر در این فصل به بازی جوانمردانه اهمیت چندانی نداده و آرسنال در این جدول در رتبه‌های انتهایی قرار دارد و همین نشان می‌دهد امسال او قصد دارد به هر قیمت که شده جامی را در پایان فصل بالای سر ببرد و دومی یا سایر مکان‌ها چندان برایش اهمیت ندارد.

از طرفی نباید از خاطر ببریم آرسنال هرگز در فصل‌هایی که قهرمان بوده، در ابتدای فصل صدرنشینی نداشته است. در اولین قهرمانی دوبل در سال 1998 ونگر ناچار شد پس از باخت به بلکبرن که آرسنال را تا رده ششم جدول پایین کشید در رختکن بشدت به بازیکنانش اعتراض کند و 3 سال بعد هم آنها در اواسط فوریه در جدول چهارم بودند، اما بازی‌های خوب فردی لیونبرگ تیم را به 2 جام متوالی رساند.

حتی در فصلی که آرسنال شکست‌ناپذیر بود، یونایتد در کریسمس صدرنشین بازی‌ها بود و مردان ونگر از اواخر ژانویه صدرنشینی را از آنها گرفتند.

با گذر از تنها یک‌سوم مسیر فصل، هنوز قصه‌های فراوانی باقی مانده و اگر آرسنال در اولین دوره بازی‌های سخت فصل نشان دهد قادر به رقابت با رقبای همیشگی است، دلگرمی لازم در بازیکنان و هواداران به وجود خواهد آمد. چلسی و یونایتد با همان روحیه جنگندگی همیشگی در کنار سیتی که هزینه‌های گزافی را برای حضور در بین 4 تیم بالای جدول متحمل شده، همه برای قهرمانی بازی می‌کنند، اما شاید پیش از رسیدن روز اول سال نو، تکلیف تیم‌های صاحب بخت قهرمانی تا حدی مشخص شده باشد.

دیلی‌میرور 
مترجم: امیررضا نوری‌زاده