‌شب ‌بخیر کوچولو، تکراری نمی‌شود‌

هیچ فرقی نخواهد داشت، من همان عشق همیشگی را به بچه‌ها دارم و خواهم داشت. بخصوص بچه‌هایی که در محرومیت‌ها و مشکلات خاصی زندگی می‌کنند. تلاش من این است که با برنامه شب‌بخیر کوچولو با این گروه از کودکان همراه شوم.

به سفارش یکی از بزرگان رادیو، تلاش کردم که هیچگاه وسوسه رفتن به تلویزیون را به ذهنم راه ندهم چون دوست دارم بچه‌ها با تصوری که از من در ذهن دارند به قصه‌هایم گوش کنند و هیچوقت دوست ندارم این تصویر زیبای بچه‌ها را خراب کنم.

همه بچه‌های ایران، از جمله بچه‌هایی که در دورافتاده‌ترین نقاط ایران زندگی می‌کنند و صبح‌ها به مدرسه می‌روند و ظهر خسته به خانه می‌رسند و ادامه روز را با کار در بیرون از خانه سپری می‌‌کنند و شب‌هنگام دوست دارند با صدای لالایی شب‌بخیر کوچولو خواب آرامی داشته باشند.

اگر یک بچه به کمک داستانی که از برنامه «شب‌بخیر کوچولو» می‌شنود به خواب راحتی فرو برود و ما بتوانیم با این برنامه داشته‌های ذهنی او را غنی‌تر کنیم من به خواسته‌ام رسیده‌ام.

سال‌ها پیش آقای ساعد باقری با من تماس گرفتند و گفتند برای چنین برنامه‌ای قرار است از من هم تست بگیرند که قبل از من 11 نفر دیگر از گویندگان رادیو این تست را داده بودند. من هم آماده شدم و رفتم تا برای برنامه شب‌بخیر کوچولو تست بدهم. صفحه اول متن را که خواندم آقای باقری اشاره کردند، این همان صدایی است که ما می‌خواستیم و من از آن روز گوینده برنامه شب‌بخیر کوچولو شدم تا 15 سال که نویسندگان، سردبیران و تهیه‌کنندگان متفاوتی این برنامه را اداره می‌کردند.

موفقیتی اگر هست باید عوامل این برنامه از آن بگویند، ساعد باقری، افشین اعلا، مرجانه کشاورزی‌آزاد، مهشید تهرانی و خیلی‌های دیگر، اما اشتیاق من به خاطر عشقی است که نسبت به بچه‌ها دارم که احساس می‌کنم می‌توانم عشق و محبتم را از طریق قصه‌گویی به بچه‌های پاک ایران منتقل کنم.

معتقدم که هیچ‌گاه قصه‌ و قصه‌گویی تکراری نمی‌شود، چون ما با قصه زندگی می‌کنیم و دوست داریم از طریق قصه شنیدن به تجربیات تازه‌ای دست پیدا کنیم.

بیشتر اوقات رادیو گوش می‌کنم و سعی می‌کنم تلاش همه همکارانم را که با عشق و علاقه برای رادیو زحمت می‌کشند را بشنوم و در حین انجام هر کاری که هستم با شنیدن صدای همکارانم فضای رادیو را برای خودم مجسم می‌کنم و احساس می‌کنم که در منزل هم همراهشان هستم.

چون من همه بچه‌های رادیو را مثل بچه‌های خودم می‌دانم و در این سال‌ها هیچ‌گاه دنبال نام و شهرت نبودم و هیچ‌وقت به دفتر مدیری مراجعه نکردم مگر برای حل مشکل همکاری یا انتقال مشکلات کار همکاران و هرگاه غصه‌ای بر دوش همکاری بود سعی کردم با او همراه شوم و شاید کهولت سن و این حس مادری باعث شد که همکاران رادیویی‌ام مرا مادر خطاب کنند.

زینب پستادست
گروه رادیو و تلویزیون