چرا واقعیت‌های جنگ را به تصویر نمی‌کشیم؟

شاید برخی بگویند هر واقعیت و هر حقیقتی را نمی‌توان گفت. اکنون زمان مناسبی برای بیان واقعیت‌ها نیست. نمی‌توان آنها را به تصویر کشید. مردم رنجیده می‌شوند!

اما داستان جنگ، داستان دیگری است که نیازمند بیان واقعیات است. واقعیاتی که می‌تواند مردم را هر چه بیشتر به عمق چگونگی مقاومت فرزندانشان آگاه‌تر سازد.

مردم باید بدانند که سربازانشان چگونه از آب و خاک و ناموس این وطن دفاع کردند.

باید بدانند. حقشان است. چرا از آنها دریغ می‌کنیم؟ چرا نمی‌گذاریم بفهمند آن جانفشانی‌ها و دلاوری‌ها را؟ چرا نیازشان را بی‌نیاز نمی‌کنیم؟

بیش از 20 سال از پایان آن حماسه بی‌نظیر می‌گذرد، اما هنوز فیلمی در خور شأن آن جنگ نابرابر نداریم. تا دلتان بخواهد فیلم‌هایی ساخته می‌شود که... اصلا بگذریم.

از جنگ جهانی دوم تاکنون بیش از 60 سال گذشته است و همچنان می‌بینیم که کشورهای پیروز جنگ فیلم می‌سازند و مردم ما هم آن را می‌بینند و تحسین می‌کنند.

در فیلم‌هایشان حتی کشته شدن بسیاری از نیروهایشان را هم به تصویر می‌کشند تا نشان دهند سربازانشان با چه کشتاری مواضع را فتح کرده‌اند.

فیلم «نجات سرباز رایان» را حتما دیده اید. همان ابتدای فیلم قتل‌عام سربازان آمریکایی همه را میخکوب می‌کند، اما دست آخر این نیروهای آلمانی هستند که شکست می‌خورند! و سربازان آمریکایی نجات‌دهندگان اروپا می‌شوند.

دفاع مقدس ما از این صحنه‌های دلهره‌آور بسیار دارد، اما آنها را به تصویر نکشیده‌ایم تا جوان امروزی نتواند درک کند که چگونه از این آب و خاک دفاع شده است.تنها نشانشان دادیم رزمندگان اسلام سرود پیروزی‌خوانان، مواضع دشمن و خاک میهن عزیز را پس گرفته‌اند. ارتش بعث عراق را با سربازانی ابله و احمق نشان داده‌ایم که هیچ مقاومتی ندارند. فتح را بسیار آسان نشان داده‌ایم.

سال‌هاست که هفته دفاع مقدس می‌آید و می‌رود، اما دریغ از آن که در این هفته ناگفته‌ها و نادیده‌ها را بگوییم و نشان دهیم.