خداحافظی با تالار مولوی

تعداد سینماها، سالن‌های اجرای تئاتر، سالن‌های اجرای موسیقی و ...نسبت به جمعیت فعلی ایران و تعداد هنرمندان فعال در حوزه‌های مختلف، کم است و همین مساله باعث شده تا بسیاری از هنرمندان جوان یا پشت صف طویل عرضه آثارشان منتظر فرصتی کوتاه برای ارائه هنرشان بمانند یا قید این کار را بزنند.

در تهران که پایتخت ایران است، تعداد فضاهای خاص عرضه آثار هنری آنقدر کم هست که طی سال‌های گذشته همواره این موضوع نقل محافل فرهنگی و هنری بوده است.

این مساله بر هیچ کس پوشیده نیست و به همین خاطر حتی مدیران فرهنگی ـ هنری هم طی این سال‌ها بارها در گفتگوهایشان آن را یادآور شده‌اند و گفته‌اند که با تعداد فعلی سالن‌های تئاتر نمی‌شود پاسخگوی نیاز اهالی این هنر بود.

اگر بپذیریم که قلب تئاتر ایران در تهران می‌تپد (با خوب و بد این مساله فعلا کاری نداریم) و آن وقت نگاهی به تعداد تالارهای فعال و پویا در سطح شهر تهران بیندازیم ، درمی‌یابیم از زمانی که جمعیت تهران چیزی حدود 2 میلیون نفر بوده تا به امروز اجرای تئاتر در این‌شهر به تئاتر شهر ، تالار مولوی ، تالار سنگلج و تالار هنر محدود بوده است.

حالا وقتی خبر می‌رسد که یکی از این تالارها نیز دارد به نوعی از گردونه اجرای تئاتر ایران خارج می‌شود، نه می‌توان چیزی گفت و نه می‌توان چیزی نوشت.

وضعیت فعلی نشان می‌دهد که تئاتر ایران و نسل جدید هنرمندان آن نیاز به فضاهایی بیشتر برای ارائه هنرشان دارند، اما نه تنها فضایی جدید خلق نمی‌شود، بلکه فضاهای موجود نیز از دست اهالی تئاتر خارج می‌شود.

تالار مولوی یکی از تالارهای قدیمی این شهر است که خاطرات زیادی از نسل‌های مختلف تئاتر ایران دارد، اما انگار قرار است چراغ تئاتر در این تالار خاموش شود.

شاید برای مدیرانی که برای به دست آوردن این تالار می‌جنگند، تنها پیروزی در این نبرد مهم باشد، اما برای اهالی تئاتر و هنردوستان روشن بودن چراغ این سالن از همه چیز مهم‌تر است.

دعوایی که بر سر تالار مولوی بین جهاددانشگاهی و دانشگاه تهران در گرفت تا این لحظه به نفع دانشگاه پایان ‌یافته اما خبرهایی که از گوشه و کنار می‌رسد، حکایت از قطع شدن برنامه‌های این تالار دارد. حال باید منتظر ماند و دید تالار مولوی برای همیشه با تئاتر خداحافظی می‌کند یا نه؟

محمدرضا رستمی 
  دبیر گروه فرهنگ و هنر