هم خوشحالم و هم ناراحت

گفتگوی خبرنگار جام‌جم در تبریز را با این راننده فداکار بخوانید.

خودت را معرفی می‌کنی؟

صابر برخوردار هستم و 48 سال دارم و چندین سال است که راننده کامیون هستم.

چگونه متوجه حادثه برای اتوبوس شدی؟

حوالی غروب در محور سقز- سنقر در حال رانندگی بودم که متوجه شدم یک دستگاه اتوبوس ولوو که از سنندج در حال عزیمت به تبریز بود، از پشت سر با یک دستگاه تریلی که بار سنگ داشت برخورد کرد.

با شنیدن صدای برخورد، از آینه خودرو متوجه انحراف اتوبوس از مسیر اصلی و داد و فریاد مسافران شدم و در همان حال می‌شنیدم که راننده اتوبوس با صدای بلند فریاد می‌زند: «اتوبوس ترمز بریده» در آن لحظه به تنها چیزی که فکر می‌کردم، نجات جان مسافران اتوبوس بود.

در پی این ماجرا، اولین اقدامی که انجام دادی؟

با توکل به خدا و حفظ آرامش سرعت ماشین را کنترل کرده و با قرار دادن عقب کامیون در مقابل اتوبوس، نگذاشتم از مسیر خود منحرف شود. زیرا هر لحظه به دره‌ای که بیش از 20 متر تا سقوط اتوبوس فاصله نداشت، نزدیک می‌شد.

با این اقدام به فکر جان و مال خود نبودی؟

در آن لحظات فقط به فکر نجات جان مسافرانی که بشدت وحشت کرده و از خودروهای عبوری درخواست کمک می‌کردند بودم، چرا که آنها با مرگ یک گام بیشتر فاصله نداشتند، در آن لحظات احساس می‌کردم همه 40 مسافر اتوبوس از بستگان من هستند، لذا تمام تلاشم را به کار گرفتم تا آنها را نجات دهم.

اکنون چه احساسی داری؟

هم خوشحال هستم و هم ناراحت.

چرا ناراحت؟

بعد از این حادثه علاف شده و از کار و زندگی افتاده‌ام، چرا که کامیونم پس از این حادثه در پاسگاه خوابیده و راننده اتوبوس هم به این مرکز مراجعه نمی‌کند تا تکلیف را روشن کند.