اگر مولوی زنده بود

هدیه‌ای به حاج رضوان‌

وبلاگ‌نویسان «جهاد مجازی» به نشانی  http://vjihad.parsiblog.com در شصتمین سالگرد روز نکبت یعنی روز تاسیس دولت جعلی و غاصب اسرائیل سایت نظامی اسرائیلی فانتوم را هک کردند.  یکی از اعضای گروه جهاد مجازی به نام سلمان با هک کردن این سایت مهم دشمن، این موفقیت را به روح فرمانده شهید حاج رضوان تقدیم کرده است.

جشن بگیر

شصتمین سالگرد تاسیس رژیم جعلی اسرائیل در وبلاگستان فارسی بازتاب زیادی داشت؛ از جمله این‌که علی نویسنده وبلاگ «ایلیا» در مطلبی خطاب به رژیم صهیونیستی نوشته است: جشن گرفتن هم دارد. اگر چه توفیق پیامبرکشی نصیبت نشده‌است، اما آنقدر در بازه‌ای فشرده، جنازه درست کرده‌ای که در برابر نیاکانت شرمگین نباشی. آنقدر خون در خاطره کوتاهت داری، تا با آن سال‌ها جشن بگیری و جام‌های رنگین پر کنی.

وی در ادامه می‌نویسد: فعلا اعراب و مسلمانان منطقه سرشان شلوغ است. خلاصه فرصت، همت، حوصله و البته عرضه‌ ریختن یک سطل آب را هم به سمتت ندارند. جشن بگیر! جشنی با شکوه!

بهار در قاب‌

کیارنگ علایی بهار دروبلاگش چند عکس از برگزیدگان یک پروژه عکاسی را با نام چیزهای کوچک و ساده زندگی آورده که در آن قرار است «بهار» در چیزهای کوچک و ساده زندگی یافت شود، نه چشم‌اندازهای طبیعی بهار و تصاویر آشنایی که بارها و بارها در عکاسی طبیعت و لنداسکیپ‌های چشم‌نواز دیده‌ایم. عکس بالا‌ که مسرور ملک‌زاده عکاس آن است یکی از 200 عکس این پروژه است.

همسرشناسی در نمایشگاه‌

الهام باباخانی در مطلبی به بازگویی خاطره‌ای از نمایشگاه کتاب پرداخته و با بیان این‌که خطاب به مردی از مراجعان که درباره سالنامه بانوان پرسیده وبه طعنه گفته است: سالنامه آقایان هم دارید؟ پاسخ داده: ما شما را در کنار خود می‌بینیم. آرزوی ما هم این است که شما نیز ما را در کنار خود ببینید، درکمان کنید و محترممان بشمارید. ما قرن‌هاست که می‌کوشیم شما را درک کنیم و محترم بشماریم. ما برای هم آفریده شده‌ایم و رواست تا به نیمه‌های دیگر خود نیک‌تر بنگریم.

وی در ادامه می‌نویسد: لحظاتی سکوت کرد و سپس یکی ازسالنامه‌ها را برداشت و گفت: این رامی‌خرم. گفتم: برای همسرتان می‌خواهید؟ گفت: نه، برای خودم. می‌خواهم همسرم را بهتر بشناسم!

اگر مولوی زنده بود

وبلاگ‌نویس وبلاگ «وقایع ابن محمود» در مطلبی به نام «اگر مولوی زنده بود» با طنزی خواندنی نوشته است: اگر مولوی زنده بود، به جای این‌که وقتش را صرف وزن و قافیه کند، غزل می‌گفت با اشتباهات وزنی و زیرش می‌نوشت: اشکال وزن آگاهانه است! او همچنین می‌نویسد: عیب بزرگ مولوی این بود که بلد نبود برای شعرهایش اسم بگذارد. او اسم کتابش را هم بلد نبود بگذارد و دیگران برایش اسم تعیین می‌کردند! چه برسد به اسم شعر. اگر مولوی زنده بود، با تأسی از بزرگان امروز اسم شعرهایش را می‌گذاشت: «و» و «که» و «از تا» و «بتمرگ 15» و «مرگ + او» و «ب» و «ت با دسته اضافه» و «تشنگی از وسط» و «ته شیرین خیار» و قس علیهذا! انصافا شعرای بزرگ ما از قبیل سعدی و حافظ و مولوی هنوز هم که هنوز است بابت ناآگاهی از اهمیت اسم برای شعر، دارند رنج می‌برند و شاعران بزرگ امروز مثل علی باباچاهی و مهرداد فلاح و...، ازین بابت هیچ رنجی نمی‌برند.

حسین پرتوی فقط یک عکاس نیست‌

مینو بدیعی در وبلاگش در نوشته‌ای درخصوص حسین پرتوی، عکاس نام‌آشنای معاصر که این روزها در بستر بیماری است؛ او را نه یک انسان نه یک خبرنگار بلکه خاطره‌ای روشن از روزهای دور گذشته یاد کرده است.

وی با اشاره به این‌ که عکس او از دیدار پرسنل نیروی هوایی رژیم گذشته با حضرت امام خمینی (ره) پس از چاپ در صفحه اول روزنامه کیهان در 18 بهمن 1357که جنگ خونین لشگر گارد را با نیروی هوایی و همافران به دنبال داشت ،می‌نویسد: حسین پرتوی فقط صاحب این عکس نیست ، صاحب هزاران عکس از رویدادهای انقلاب است که نشانگر تلاش بی‌وقفه این هنرمند بزرگ و عکاس ارجمند در ثبت تاریخ یک ملت است و من چگونه می‌توانم شاهد سکوت  و خموشی او باشم.

آرش شفاعی‌