فراق یار نه آن می‌کند که بتوان گفت

حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی در  24 اسفند 1324 در شهر قم، در بیت رفیع فقاهت و مرجعیت شیعه دیده به جهان گشود. پدر والامقامش مرجع و رهبر مسلمانان جهان امام خمینی (یه) و مادر مکرمه‌اش حاجیه خانم ثقفی است سید احمد پس از گذراندن تحصیلات دبیرستانی به اقتضای شوق فطری و سیره خانوادگی به تحصیل علوم دینی روی آورد.

وی دروس عالی خویش را نزد اساتید بنام حوزه علمیه قم چون حضرات آیات حاج شیخ مرتضی حائری یزدی، حاج سید محمدباقر سلطانی طباطبایی و حاج سید موسی شبیری زنجانی فرا گرفت.

هنگامی که پدر و برادرش تبعید شدند او وظیفه داشت تا مشعل مبارزه را در کانون قیام روشن نگه دارد.

در پایان سال 1345 برای اطلاع رسانی به پدر بزرگوارش از اوضاع ایران از طریق خرمشهر به عراق رفت و امام (ره) در این زمان وی را به کسوت روحانی درآورد.

وی پس از مدتی به ایران بازگشت؟ اما هنگام مراجعت برای دومین بار دستگیر شد و بعد از بازجویی و مدتی حبس در زندان قزل قلعه در 24 مرداد سال 1346 از زندان آزاد شد.

در سالهای تبعید حضرت امام، حاج سید احمد نقش مهمی در صیانت از دفتر حضرت امام به عهده داشتند و به امور رسیدگی می‌کردند. نامه‌ای که حضرت امام در تاریخ ششم آبان ماه سال 1349 خطاب به وی می‌نویسند گواهی بر این امر و نیز نشان از میزان اعتماد حضرتش دارد: اما راجع به شهریه که نوشته‌اید زیاد شود، از جهاتی صلاح نیست. اولا به طوری که اخیرا مشاهد است معلوم نیست وجوه به اینجانب برسد دست و دسته‌های مختلفی شاید در کار باشد که نگذارند برسد. بنابراین زیاد نمودن صحیح نیست و ثانیا ممکن است بخواهید زیاد کنید صداها بیشتر شود و دستگاه را به هر نحو است وادار به مخالفت با اصل کنند بنابراین احتیاط در این است که عجالتا همین نحو که هست باشد، عجله نکنید تا ببینم چه می‌شود. راجع به بیرونی من نمی‌توانم هر روز دخالتی کنم. شما خودتان هر نحو صلاح می‌دانید عمل کنید و خیلی مقید نباشید.

حاج سید احمد با رحلت برادر بزرگوارش مرحوم آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی رابط بین امام و سایر مراکز مبارزاتی بود. با مبارزات مردم مسلمان ایران به رهبری حضرت امام خمینی (ره) ، وی بسان یار و یاور پدر هماره در کنارش بود و لحظه‌ای از رهبر جدا نشد.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی، به عنوان رئیس دفتر امام بخشی از مسئولیت‌های خطیر ایشان را برعهده گرفت و در خلال این مدت از ایفای وظایف محوله به خوبی برآمد و کوچکترین نقطه ضعفی از او دیده نشد.

حضرت امام خمینی (قدس سره) پس از پیروزی انقلاب و تشکیل دولت و دیگر نهادها نقش پدرانه برای همه گروهها داشتند و گروهها با سلیقه‌های مختلف خود را از انقلاب جدا نمی‌دانستند، در تنظیم این رابطه حاج سید احمد نقش بسزایی داشتند.

پس از ارتحال اندوهبار حضرت امام به عضویت مجلس خبرگان رهبری و نمایندگی مقام معظم رهبری در شورای عالی امنیت ملی کشور برگزیده شد و تولیت - موسسه نشر و تنظیم آثار امام خمینی را برعهده گرفت و بسیاری از کتابها و نوشتارهای امام را به زیبایی منتشر نمود و همزمان به تحصیل فلسفه اسلامی پرداخت.

در این سالها حاج سید احمد منصب دولتی نپذیرفت. حجت‌الاسلام والمسلمین محمد شریعتی می‌گوید - ازخود حاج احمد آقا و بعضی از دوستان شنیدم که بعد از رحلت حضرت امام، مقام معظم رهبری، حضرت آیت الله خامنه‌ای و حضرت آیت الله هاشمی رفسنجانی، همواره به مرحوم حاج احمد آقا اصرار داشتند که ایشان به مجلس شورای اسلامی بروند و ریاست مجلس شورای اسلامی را به عهده بگیرند ولی ایشان به هیچ عنوان قبول نکردند و این علیرغم آن بود که ایشان شایستگیهای فراوانی برای احراز پستهای مختلف داشت.

خود سید احمد می گوید: به جای اینکه به درس و مباحث علمی برسم، ترجیح می دهم خود را قربانی انقلاب، امام و مردم کنم و سپر دردها و رنجهای امام باشم. پس از درگذشت برادر مجتهدش، مرحوم حاج آقا مصطفی خمینی در آن شرایط سخت نجف، سید احمد بار سنگینی را به دوش کشید تا ضربه و فشار کمتری به امام (ه) و اصحاب او وارد شود.

مرحوم حاج سید احمد خمینی در سالهای پایانی عمر به ریاضت و سیر و سلوک عرفانی روی آورده بود و با چله نشینی‌های مدام سعی در تزکیه نفس داشت، وصیت نامه‌ای که ایشان دوسال قبل از ارتحال آن را نوشته‌اند حاکی از همین حالات معنوی است.

سرانجام آن مرحوم پس از عمری تلاش و کوشش در راه پیشبرد اهداف اسلام و نظام اسلامی، پس از یک بیماری در 49 سالگی به تاریخ جمعه 26 اسفند 1373 خورشیدی بدرود حیات گفت.

این مرد عارف وصیتنامه خود را چنین آغاز می‌کند: با امید برحمت واسعه حضرت حق جل جلاله و ایمان به حقانیت آنچه حضرت خاتم الانبیاء محمدمصطفی صلی الله علیه وآله آورده است و با اقرار به تبعیت محض از معصومین بزرگوار بخصوص مولای متقیان امیرمومنان و خلیفه بلافصل رسول اکرم صلی الله علیه وآله.

یار دیرین انقلاب و یاور مخلص خمینی کبیر در وصیتنامه خود به پسرش سفارش می کند: مرا حتی المقدور نزدیک پدر عزیزم و مراد و امامم دفن کند تا شاید به حساب حضرت امام فاتحه ای هم نصیب من سراپا گناه گردد و خداوند به خاطر آن حضرت مورد لطفم قرار دهد.

چه مخلصانه می‌نویسد: خداوندا عبد تو پیش تو می آید وتنها امیدش به تو است عبدی شرمگین و گناهکار. او را به رحمت و بزرگواری خود ببخش یا ارحم الراحمین والسلام علیکم و رحمه الله و برکاته.

از سید احمد ،ارثی باقی نماند و این در وصیتنامه وی نیز بخوبی معلوم است هرچند از پدری همچون امام (ه)، عجیب نیست که چنین فرزندی را در زهد و سادگی تربیت کند که مثل خود او دار و ندارش را به پای مردم و نهضت و کشور بریزد و اندوخته ای نیز فراهم نکند.

سید احمد در وصیتنامه اش می نویسد: من شخصا در هیچ بانک و موسسه یا شرکتی و از این قبیل، وجهی ندارم و اگر مختصر پولی در بانک تعاون اسلامی دارم، شهریه های مراجع بزرگوار قم است که باید صرف فقرا شود.

ایرنا