تندیس امیرکبیر در زیر زمین‌

استاد ابوالحسن صدیقی، مجسمه امیرکبیر را به مناسبت بازگشایی مدرسه دارالفنون در سال 1313 از گچ ساخت. اکنون این اثر با تخریب کامل هیچ فاصله‌ای ندارد و این در حالی است که چندی پیش قرار بود با همکاری سازمان زیباسازی شهرداری تهران نمونه‌ای از این مجسمه ساخته و به خانه هنرمندان منتقل می‌شود.

جای خالی تندیس‌ها، سردیس‌ها و بسیاری از نماد‌های دیگر که هریک می‌تواند در میدانی در کشورمان یادآور هویتی از نام آوران این کشور باشند. نمونه کوچک این بی توجهی به نام آوران فرهنگ، هنر و سیاست ایران را می‌توان در سفری کوتاه به یکی از شهر‌های شمالی کشور تجربه کرد.

به سمت شمال کشور که حرکت می‌کنیم شهر به شهر به جای نمادی از بزرگان علم و سیاست مجسمه‌هایی از گل و بوته و پرندگان و چرندگان و نمی‌دانم همه چیز می‌بینی جز نمادی از نام آوران و بزرگان آن دیار.

باید باور کرد که تندیس‌ها صرفا کالبد‌های خشک و بی‌روح نیستند که در گوشه‌ای به تماشای امروزیان نشسته باشند بلکه زبان گویایی هستند از گذشتگان که قدر و قیمت مردمان این سرزمین را می‌نمایانند.

 مهدی نورعلیشاهی‌