فریفتن و سرکوب مردم

این مساله در مورد آزادسازی مالی که از اوایل دهه 1970 به بعد باب شده است نیز صدق می کند همان طور که کارشناسان اقتصاد بین الملل بخوبی می دانند، این تدابیر از جمع وام دهندگان و سرمایه گذاران ، یک مجلس سنای بالقوه ایجاد می کند؛ چراکه آنان می توانند با تهدید به فرار سرمایه ، حمله به پول رایج و دیگر شیوه های مشابه ، حق وتوی خود بر تصمیمات دولتی را اعمال کنند.

تحت سیستم برتون وودز که پس از جنگ جهانی دوم به وسیله ایالات متحده و انگلیس (هری دکستر وایت و جان مینار دکینز) در پاسخ به فشارهای قدرتمند عمومی تاسیس شد، این طرح ها برای تضعیف دموکراسی محدود شده بودند.

جان مینارد کینز، مهمترین دستاورد سیستم برتون وودز را ایجاد حق دولت برای محدودسازی تحرک سرمایه می دانست . در عوض ، خزانه داری ایالات متحده هم اکنون جابه جایی آزاد سرمایه را یک حق بنیادین می داند.

مقررات سیستم برتون وودز، همچنین حمله به پول رایج و بورس بازی مالی را محدود می کرد. نتیجه آن سیستم ، همان طور که بعضی اوقات گفته می شود، تجلی گونه ای از لیبرالیسم تجسم یافته بود که در ضمن آن ، سیاست های سوسیال دموکراسی قابل پیگیری بودند.

ماحصل سیستم برتون وودز اغلب عصر طلایی لیبرالیسم و به بیان دقیق تر سرمایه داری دولت نامیده شد که رشد اقتصادی بی سابقه (و برابر برای همگان) و تدوین برنامه های مهم دولت رفاه در راستای سودرسانی به کل مردم را در پی داشت . در دوران نئولیبرال ، تمامی این دستاوردها برعکس شده است .

در دوران اولیه ، از جانب مردم ، مشکل خاصی احساس نمی شد. باری ایچن گری در تاریخ سیستم پولی بین الملل شرح می دهد، قبل از این که سیاستگذاری دولتی از طریق حق رای عمومی مردان و ظهور سندیکالیسم تجاری و احزاب کارگری پارلمانی ، سیاست زده شود، هزینه های گزاف صداقت مالی سنای بالقوه (وام دهندگان و سرمایه گذاران ) براحتی بر دوش مردمان فرودست ، قابل انتقال بود؛ ولی با افراطکاری سیاسی عمومی مردم در دوران رکود بزرگ و جنگ ضدفاشیسم ، آن ناز و نعمت ، دیگر برای قدرت و ثروت خصوصی ، قابل دستیابی نبود. از این رو در سیستم برتون وودز، محدودیت های تحرک مالی ، جای محدودیت های دموکراسی به عنوان منبعی از عایق کاری در برابر فشارهای بازار را گرفت . با برچیده شدن این سیستم از دهه 1970، دموکراسی حقیقی تضعیف شد و سرگرم سازی و کنترل مردم از هر طریقی ضروری گردید.

در انتخابات ریاست جمهوری سال 2004، جورج بوش دقیقا 30درصد از آرای انتخاب کنندگان و جان کری ، اندکی کمتر از آرای وی را به دست آورد. الگوهای رای دهی با توجه به توزیع همسان ایالت های آبی و قرمز، کاملا مشابه سال 2000بود. اندک تغییری در سلیقه رای دهندگان می توانست جان کری را به کاخ سفید بفرستد. در هر حال نتیجه انتخابات ، چیز زیادی درباره کشور و نگرانی های مردم به ما نمی گوید.

اثر: نوام چامسکی
مترجم : یعقوب نعمتی ورو جنی