ضیافت شیرین روزه‌اولی‌ها

برای بچه‌هایی که می‌توانند از اولین ماه رمضانی که روزه بوده‌اند، به‌عنوان خاطره‌انگیزترین روزهای زندگی‌شان یاد کنند؛ اگر ما همان‌هایی باشیم که اهمیت حضور یک روزه‌اولی‌ در خانه‌مان را فراموش نکنیم. 
 
این روزه‌دار آگاه
«شاید بهتر است پیش از هر چیز، از ارزش روزه‌داری، از اهمیتش در سبک زندگی دینی‌مان و حتی از تاثیرش بر سلامت‌مان برای روزه‌اولی‌ها بگوییم.» این را روح‌الله دوستی، کارشناس مذهبی می‌گوید و معتقد است که اگر روزه‌داری با هدف و با آگاهی انجام شود، خیلی بهتر از وقتی است که کودکان‌ونوجوانان صرفا از بزرگ‌ترها تقلید کنند. البته که آن هم ارزشمند است اما آگاهی از انجام یک کار خوب و قشنگ کجا و صرفا تقلیدکردن کجا؟ به‌هرحال اگر می‌خواهید دختر یا پسر کوچک شما آداب روزه‌داری را بداند و از همان دوران کودکی و نوجوانی‌اش تقوایی را که در روزه‌داری است، یاد بگیرد و درک کند بهتر است خودتان الگوی خوبی برای او باشید؛ الگویی که فقط از خوردن و آشامیدن پرهیز نمی‌کند بلکه در ماه رمضان، تبدیل به آدم بهتری از هر وقت سال می‌شود. 
 
همه‌چیز آماده است
شاید بهتر است کودکی‌های خودمان را به یاد بیاوریم. آن سحرهای دلنشینی که با بوی قرمه‌سبزی از خواب بیدار می‌شدیم و آخرش با خنده و شوخی و سربه‌سر گذاشتن خواهر و برادرهای‌مان دوباره به رختخواب می‌رفتیم. این دلنشین‌ترین خاطرات آن روزهاست وهمین است که هنوز هم ماه‌رمضان‌ها رابرای‌مان خاطره‌انگیزکرده است.حالا تصورکنید که اگرهمین خاطره‌سازی‌ها، چندین‌وچندبرابر شود، چقدر می‌تواند در رغبت و اشتیاق روزه‌اولی‌های یک خانه تاثیرگذار باشد: «مهیا کردن فضای خانه و خاطره‌سازی یعنی کاری کنیم که شیرینی این روزها در ذهنش بماند؛ گاهی با یک جشن افطاری برای روزه‌اولی خانه‌مان با دوستانش، گاهی با درست‌کردن غذاهای مورد علاقه‌اش در افطار وسحر،گاهی باچیدن یک میز مخصوص ماه‌رمضان و چیدن المان‌های معنوی، گاهی هم باعوض‌کردن قوانین خانه، مثلا تماشای بیشتر برنامه مورد علاقه‌اش و حتی کمی بیدارماندن از ساعت خواب همیشگی‌اش.»درواقع دوستی تاکید داردکه بهتراست ازهر امکان وفرصتی برای رمضانی کردن خانه و خاطره‌سازی این روزها استفاده کنیم.
 
همدلی و همراهی
«اگر آن‌قدرها که باید همدل نیستیم، حداقل احساس منفی ندهیم.» درواقع حاج‌آقا دوستی معتقد است که رفتار اهل خانه و به‌خصوص والدین بسیار مهم است که روزه‌اولی آن خانه، نسبت به روزه‌اش، چه احساسی داشته باشد: «اگر مدام بگوییم نه تو توانش را نداری، تو نمی‌توانی، برایت سخت و ...، طبیعتا این احساس در وجود کودک و نوجوان تقویت می‌شود و خودش را در برابر روزه‌گرفتن و پرهیز از خوردن و آشامیدن، ناتوان می‌بینید. درحالی‌که اگر از شیرینی‌های روزه‌داری بگوییم، از تقویت صبر و استقامت بگوییم و از توانی که خداوند در این روزها به انسان می‌دهد برایش تعریف کنیم، طبیعتا این احساس خوب در وجودش ریشه می‌کند.» فراموش نکنیم که ایجاد احساسات دلنشین در این ماه، تناقضی با همراهی کودک ندارد و اگر می‌بینیم که فرزند روزه‌اولی‌مان، واقعا توان جسمی روزه‌گرفتن ندارد، بهتر است با رعایت مسائل شرعی، برنامه‌ریزی کنیم و با رد کردن حد ترخص، هم فرزندمان را در حال و روزش همراهی کنیم و هم اهمیت رعایت مسائل شرعی را به او یاد بدهیم. درواقع لازم است که اطرافیان کودکان روزه‌اولی، یک تعادل خوبی را در رفتارشان اعمال کنند؛ نه آن‌قدر موضوع را برایش سخت کنند و از آن طرف بام بیفتند و خودشان برای روزه‌گرفتن یا نگرفتن کودک نظر بدهند و مسائل فقهی را در نظر نگیرند!
 
و بالاخره مزد روزه‌داری
بدیهی است که اگر بعد از یک ماه تلاش و صبر و اطاعت آنچه که باید، علاوه بر مزد معنوی‌اش، دستاوردی دنیوی هم نصیب روزه‌اولی‌ها شود، شیرینی یک ماه رمضان همه‌چیزتمام را برای‌شان کامل کند؛ آغازی که می‌تواند ذخیره دلچسبی برای سال‌های آینده‌شان باشد؛ موضوعی که حاج‌آقا دوستی هم آن را تایید می‌کند و از تدارک‌دیدن یک هدیه دوست‌داشتنی و مورد علاقه برای این بچه‌ها می‌گوید: «هر چیزی که خوشحال‌شان می‌کند، می‌تواند هدیه‌ای برای به‌پایان‌رساندن این یک ماه دوست‌داشتنی باشد؛ هدیه‌ای که هر وقت آن را ببینند، یادشان می‌افتد که کارشان چقدر ارزشمند بوده است.» و کاش یادشان بدهیم که اگر ما به‌عنوان والدین چنین هدیه‌ای برایت گرفتیم، خدا بهترین از اینها را برایت کنار گذاشته است.