بله! ما هم در این ورزشگاه بازی کردیم

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، به ورزشگاه رفتم. ۴۵ سال از آن بازی و آن روز خاطره‌انگیز می‌گذرد اما من هنوز گل مهدی مناجاتی را با تمام جزئیات به یاد می‌آورم؛ گلی که از فاصله‌ای دور و با شوتی سنگین زیر طاق دروازه کره‌ای‌ها فرود آمد و ۹۰ هزار نفر را به هوا فرستاد.

ورزشگاه آزادی ورزشگاه مدرن و غول پیکری بود که کم‌کم بر ورزشگاه پیر شهر یعنی ورزشگاه امجدیه آن روزها غلبه کرد. این ورزشگاه در سال‌های اول محلی بود برای بازی‌های تیم‌ملی اما کم‌کم شهرآورد بزرگ پایتخت میان استقلال و پرسپولیس هم از امجدیه به آزادی منتقل شد تا خاطرات فوتبالی زیادی را در دل خود جای دهد.

من در هر دو ورزشگاه امجدیه و آزادی، هم بازی کرده‌ام و هم مربیگری. باید بگویم با گذشت این همه سال، من ورزشگاه شهید شیرودی را به چشم یک پانتئون و معبدی نگاه می‌کنم که عاشقان برای هر فوتبالی به سمت آن سرازیر می‌شدند. این ورزشگاه یکی از معدود ورزشگاه‌هایی است که درون شهر قرار دارد. مختصات سکوهایش را هنوز به خاطر می‌آورم. مقابل جایگاه جای هواداران شاهین بود که بعدها به پیروزی و پرسپولیس تغییر نام داد. سمت راست و پایین جایگاه متعلق به تاجی‌ها و استقلالی‌ها بود و یک بخشی هم تعلق داشت به هموطنان ارامنه که آن روزگار حامی تیم خوب آرارات بودند.

ورزشگاه امجدیه یا همان شهید شیرودی برای من حس نوستالژیکی دارد؛ مثل احساس آدم به دوران کودکی‌اش. هنوز هم هر زمان که از مقابل این ورزشگاه پیر عبور می‌کنم تمام آن خاطرات در ذهن من زنده می‌شود. اما ورزشگاه آزادی برای من یک حس ملی دارد. یک حس توام با غرور. وقتی برای اولین‌بار در این ورزشگاه بازی کردم، چون بازی ما قبل از بازی پرسپولیس بود، به‌شدت تحت‌تاثیر ۹۰ هزار تماشاگری قرار گرفتم که روی سکوها هیاهو داشتند. بازی در حضور این همه تماشاگر فوق‌العاده تاثیر‌گذار بود روی بازیکنان؛ تاثیری توام با افتخار که بله. ما هم در این ورزشگاه بازی کردیم.

بله! دو ورزشگاه امجدیه و آزادی هنوز هم در نگاه من تفاوت‌های بارزی دارند؛ ‌امجدیه (شیرودی) یک ورزشگاه خاطره‌انگیز است و یادآور دوران خوش نوجوانی و جوانی و ورزشگاه آزادی که به من حسی از غرور ملی می‌داد که ما در ورزشگاهی بازی می‌کنیم که نظیرش را تا آن زمان فقط در تلویزیون دیده بودیم.

امیر حاج رضایی / کارشناس فوتبال