استفاده بهینه از هنرپیشه‌های قدیمی

بیکاری بازیگران قدیمی به اندازه بیکاری بازیگران جوان عامل رنجش روحی و یأس آنها را موجب می شود و در نهایت هم پروژه‌های تلویزیونی را متأثر می کند و هم مخاطبان را دلزده می‌کند.
مخاطب چه گناهی کرده که باید مدام یک‌سری چهره ثابت را در سریال‌های مختلف ببیند؟ آیا فقط حلقه‌ای محدود هنرپیشه داریم که بازیگری را بلد هستند یا بیشمار بازیگر توانمند داریم؟ مطمئنا در ایران به‌خاطر ریشه‌های تئاتری غنی با انبوه بازیگران توانمند مواجهیم.
فقط می‌ماند استفاده درست و بهینه از این بازیگران. باید دستورالعمل‌هایی طراحی شود که سازوکاری جامع و منسجم برای به خدمت گرفتن تمام طیف بازیگران مجرب ایجاد شود. این طور نباشد که ده سال از بازیگری بی‌خبر باشیم و به ناگاه خبر درگذشتش ما را متوجه سازد که چنین بازیگری هم وجود داشته!
بیکاری بازیگران مانند بیکاری بقیه اقشار جامعه می‌تواند هزار معضل دیگر به‌وجود بیاورد. مگر کم بازیگری داریم که از شدت بیکاری درگیر اسنپ و تپسی شده؟ آیا بازیگری که سالی دو تا سه سریال بازی کند سراغ مسافرکشی می‌رود؟ طبیعتا نه. بیکاری است که بازیگران قدیمی را به این سمت سوق می‌دهد.
اگر آدم احتیاج مالی داشته باشد خدای ناکرده برای تامین زندگی، دست به هر کاری می‌زند. فرقی هم ندارد بازیگر باشد یا کارگر. مگر دستمزد بازیگران چقدر هست که با همان دستمزد هم کاری برایشان نیست؟
اغلب بازیگران پیشکسوت، زن و زندگی و فرزند دارند و باید برایشان کار فراهم شود تا بتوانند چرخ زندگی را بچرخانند.
لازم است مدیران تلویزیون به‌دنبال اتخاذ دستورالعمل‌هایی لازم‌الاجرا برای شناسایی بازیگران کم‌کار و بیکار و سپس استفاده از این بازیگران در پروژه‌های مختلف باشند.