با سرمایه ملی منافع ملی را دریابیم

این مسأله در سریال‌های تاریخی - مذهبی می‌تواند توجیه‌پذیر باشد، ولی عجیب است همکارانی که سریال‌های اجتماعی می‌سازند هم کمتر جرأت نزدیک شدن به موضوعات روز را دارند.
صنعت سریال‌سازی در دنیا یک صنعت به‌روز و پیشروست و راه‌اندازی گونه‌هایی مانند علمی -تخیلی برای این بوده است که داستان‌پردازی در آینده را در دستور کار قرار دهند. مثالی می‌زنم؛ بخش عمده پیشرفت صنعت فضایی ایالات متحده برای چه بوده است؟ برای این‌که پیش از رخداد این پیشرفت‌ها از طریق هنرهای نمایشی زمینه‌اش را فراهم کرده‌اند، ولی حالا درباره صنعت موشک‌سازی ما چند سریال درجه یک تولید شده است؟
رقبای غربی تلویزیون ایران، آینده‌پژوهی بسیار قدرتمند و هدفگذاری شده و دقیق دارند. باز مثالی دیگر در این زمینه درباره حمله به افغانستان و عراق است؛ آنها با سریال و فیلم، توجیهات لازم برای افکار عمومی جهان را ساخته‌اند، در حالی که متجاوزگر بودند. در این سریال‌ها کوشیده‌اند خودشان را مظلوم نشان دهند. حالا درباره جنگی که علیه ایران و به‌خاطر به هم زدن محاسبات آمریکا، تحمیل شد در این سال‌ها چند سریال مهم و راهبردی ساخته‌ایم؟ خیلی کم.
نباید با سرمایه ملی، منافع بیگانه را تضمین کرد. اگر سریال «گاندو» پربیننده می‌شود به خاطر این است که لااقل روزآمد بودن را به عنوان پایه اتفاقات سیاسی در نظر می‌گیرد، ولی چرا به جز این سریال، چنان که باید در مسائل اجتماعی ـ سیاسی کلان وارد نشده‌ایم. موضوع برجام که چند سال است مدام درباره تأثیراتش حرف می‌زنیم در چند سریال آداپته شده؟ تقریبا هیچ!
خودم ده سال پیش روی فیلمنامه سریالی به نام «صاعقه خاموش» کار کردم که مربوط به کودتای 28مرداد بود و دقیقا شرایط اجتماعی امروز ما را روایت می‌کرد، یعنی از خباثت انگلیس می‌گفت، ولی با وجود این‌که زمان زیادی بر نگارش سیناپس سریال گذاشتیم در نهایت به تولید نرسید چون حس کردند عیان‌گویی سریال ممکن است به برخی بربخورد.
این روال باید اصلاح شود؛ باید از کلام روز و درست حمایت شود وگرنه نمی‌توان سریال‌هایی ساخت که نوجوانان و جوانان را درباره دسیسه‌های استعمار آگاهی دهد. جنگ امروز، جنگ فرهنگی است و در کنار سرگرم‌سازی باید کاری کرد که مخاطبان آگاهی منصفانه درباره اتفاقات سیاسی پیدا کنند.

محمدرضا شرف‌الدین

تهیه‌کننده