پرونده زندگی قاتل ستایش بسته شد

به گزارش جام‌جم، دوشنبه 23فروردین سال 95، امیرحسین وقتی همراه پدرش به کلانتری خیرآباد رفت و راز این قتل را فاش کرد، تصور نمی‌کرد 21 ماه بعد به اتهام قتلی که مرتکب شده پای چوبه دار می‌رود. او در تمام مراحل بازجویی و دادگاه به قتل اعتراف کرد. او در بازجویی‌ها درباره روز حادثه گفت: وقتی مادر، خواهر و خواهرزاده‌ام خانه را ترک کردند، من به علت مصرف مشروب مست بودم. ستایش را به بهانه نشان دادن جوجه به طبقه دوم بردم و ادعا کردم سوسک داخل لباس‌هایش رفته است. بعد از رابطه شیطانی، او را در اتاق خواب گذاشتم و به پشت‌بام رفتم، دو نخ سیگار کشیدم. وقتی دیدم پدر و مادر ستایش در جست‌وجوی او هستند، دخترک را به آشپزخانه بردم و با چاقو گلویش را از دو ناحیه بریدم. بعد روی جسد اسید ریختم و برای این‌که بوی اسید در خانه نباشد اسفند دود کردم.

او در دفاعیات در دادگاه هم گفت؛ روز جنایت به خاطر اختلافی که با دختر
مورد علاقه‌اش پیدا کرده بود، مشروب خورده بود؛ آنقدر که سیاه مست شده بود و کنترلی بر رفتارش نداشت. او بعد از صدور حکم مجازاتش البته دو ادعا را مطرح کرد که این ادعاها هم نتوانست او را از زیر تیغ نجات دهد. ابتدا پای شخص سومی را به ماجرا باز کرد که این ادعا رد شد. بعد هم عنوان کرد، احتمالا در مشروب چیزی ریخته بودند که باعث شد این جنایت رقم بخورد.

با تائید حکم اعدام در دیوان عالی کشور، شمارش معکوس برای اجرای حکم آغاز شد. ابتدا قرار بود 27 مهر اعدام شود اما شب قبل از اجرای حکم، دادستان ورامین از تعلیق حکم خبر داد.

بعد از رسیدن امیرحسین به 18سالگی دوباره اجرای حکم به جریان افتاد و پنجشنبه 14 دی‌ماه زمان اجرای حکم تعیین شد. صبح سه‌شنبه از زندان با خانواده امیرحسین تماس گرفتند و خواستند برای آخرین ملاقات به زندان بروند. امیرحسین می‌دانست قرار است قصاص شود. در حالی که گریه می‌کرد، می‌گفت کارش تمام است و به آخر خط رسیده است. البته هنوز به بخشش امید داشت، امیدی که پس از انداختن طناب دار دور گردنش بر باد رفت.

پس از اجرای حکم قصاص، شیرآقا قریشی پدر ستایش نامه‌ای خطاب به مردم ایران و مهاجران افغان نوشت. در این نامه آمده است؛ «دیروز صبح
– پنجشنبه - قاتل دختر عزیزم، ستایش قصاص شد، برطبق قوانین ایران، کشوری که بیشتر عمر من و فرزندانم در آن گذشته است. تقریبا یک سال و ده ماه است که از آن اتفاق می‌گذرد و هر روز برای ما سخت گذشته است. خبر قتل دختر دیگرم، آتنا اصلانی داغ ما را تازه کرد و همه مردم ایران را ناراحت کرد و قصاص قاتل او درخواست همه مردم ایران بود. ولی امروز که حکم قصاص قاتل ستایش عزیزم اجرا شد، برای ما مایه خوشحالی نبود؛ چون امروز خانواده دیگری، مثل ما، فرزندش را از دست داد.

فرزندان ما، هر چه باشند و هر کاری که کرده باشند، حاصل عمر و زندگی ما هستند و دوست‌شان داریم. ستایش ما به‌ناحق از میان ما رفت، ولی قاتل او هم فرزند خانواده‌ای مثل خانواده ما بود. درست است که قصاص حق است و باید تسلیم خواست خدا و قانون بود، ولی به هر حال خانواده‌ای از برادران ایرانی‌ام، امروز در غم فرزند نشسته است. قصاص درخواست من و خانواده من بود تا مرهمی باشد بر زخم از دست دادن دختر کوچکم. و برای ما افغانستانی‌های ساکن ایران، اجرای عدالت آرزوی بزرگی است. این قصاص، برای من و خانواده‌ام و برای ستایش عزیزم و البته برای کل ملت ایران و مهاجران افغانستانی، آرامش و عزت همراه خواهد آورد.»