ماه رمضان وتلویزیون

بیش از یک دهه است که تلویزیون تلاش می‌کند در کنار برنامه‌های ترکیبی مناسبتی امکانی را فراهم آورد تا مخاطبان از برنامه‌های نمایشی حداکثر استفاده را ببرند و برای این کار، گاه به طرف ساخت آثار درام اجتماعی رفته و گاه هم فرمان را به طرف ساخت آثار تاریخی گرفته است. البته که گاهی ساخت آثار طنز در دستور کار قرار گرفته و باید اعتراف کرد که این دسته از آثار معمولا با اقبال مخاطبان همراه بوده و توانسته‌اند جزو پرمخاطب‌ترین آثار ماه رمضان هم جای بگیرند، اما برای ذائقه مخاطبی که مدام در حال تغییر است در کنار ظهور رسانه‌های مجازی و غیرمجازی، میدان رقابتی فشرده را پدید آورده است که گمان می‌رود رسانه با تکیه بر تجربه‌های گذشته و نیروهای کارآمدی که در اختیار دارد پیروز این کارزار باشد.

مدیران رسانه در چند سال گذشته نشان داده‌اند که با تغییر الگوی سلیقه مخاطب آنها نیز تلاش کرده‌اند برنامه‌های مناسب با این الگوی رفتاری تدارک ببینند. این حرکت براساس ذائقه مخاطب منجر به این شده که خروجی آثار هم به علایق قشرهای مختلف در گوشه و کنار جامعه نزدیک‌تر باشد. برای مثال برنامه‌های نمایشی تلویزیون در ماه رمضان، جزو پرمخاطب‌ترین برنامه‌های نمایشی مناسبتی در طول ایام سال است و همین باعث شده، مدیران سازمان سهم عمده‌ای برای این نوع آثار دربین آثار مشابه در نظر بگیرند و نتیجه این شده که مخاطب در طول این ماه با برنامه‌هایی مواجه باشد که در درجه اول بر کیفی‌سازی و جذاب بودن آنها تاکید شده است. با وجود این به خاطر وجود پارامترهای مختلف هنوز به نظر می‌رسد آثار مناسبتی ما دوران آزمون و خطای خود را سپری می‌کند. یعنی نمی‌توان با یک حکم کلی اقدام به تولید آثار برای انبوه مخاطبان در گوشه و کنار کشور کرد چون هم سبد نیازهای مخاطبان مدام در حال تغییر است و هم این که رسانه براساس مناسبت‌های گوناگون در طول سال باید اثری تولید کند که با زمان خودش همخوانی داشته باشد. همه این موارد باعث می‌شود ساخت آثار مناسبتی چالش‌های خاص خودش را داشته باشد، با وجود این، تلویزیون نشان داده که در مواجهه با مناسبت‌هایی چون ماه رمضان توانسته با ساخت آثار توجه‌برانگیز نمایشی، مخاطبان را با خود همراه کند و آنها را مشتاق کند همچنان با رسانه همراهی کنند و این برای رسانه‌ای مثل تلویزیون البته یک دستاورد بزرگ است.

مهدی غلامحیدری - دبیر ضمیمه قاب کوچک