بزرگ‌ترین آرزویم فینال‌آسیاست

حالا پس از برد استقلال مقابل لوکوموتیو و تمام شدن سال با برد، منصوریان می‌گوید: «خیلی خوشحالم. برایم خیلی مهم بود که سال را با برد تمام کنیم. خدا را به خاطر همین شکر می‌کنم. باید به خاطر همه تلاشی که مجموعه باشگاه و هواداران در سال 95 کردند، تشکر کنم. واقعا یک سیستم شبانه‌روزی کار کرد تا استقلال بتواند روزهای سختش را رد کند. مهم‌ترین مشکل ما این بود که تغییرات زیاد داشتیم. شاید اگر من در هر باشگاه دیگری کار می‌کردم، وسط راه باید می‌رفتم، ولی استقلالی‌ها مرد و مردانه پشت من ایستادند و باید اینجا از تک‌تک کسانی که کنار من بودند و حمایتم کردند، تشکر کنم. امیدوارم بتوانیم جواب این هواداران میلیونی را بدهیم. همیشه گفته‌ام هواداران مهم هستند. هدف ما این است که دلشان را شاد کنیم.»

سال 96 برای منصوریان سال مهمی است. سالی است که احتمالا استقلال به مرحله بعدی لیگ قهرمانان اروپا صعود می‌کند. استقلال هم شاید به نایب قهرمانی لیگ برتر برسد. مهم‌تر از آن شروعی است که در فصل جدید خواهد داشت.

منصوریان دراین باره می‌گوید: «بزرگ‌ترین آرزویی که در سال 96 دارم، رفتن به فینال لیگ قهرمانان آسیاست. هیچ کاری هم نشد ندارد. این فکر بزرگ را در سر دارم. می‌دانم سخت است. همه تیم‌ها با قدرت و با پول می‌آیند، ولی در باشگاه ما شرایط فرق دارد. من عاشق انجام کارهای سخت و بزرگ هستم. این عطش و میل به موفقیت را در چهره بازیکنانم می‌بینم. می‌خواهیم سال 96 یک سال به‌یادمادنی در خاطر همه رقم بزنیم. ان‌شاءالله که شانس هم با ما یار باشد. تمام تلاش خودمان را می‌کنیم. من معتقدم هرکس به اندازه‌ای که تلاش می‌کند، شانس هم خواهد داشت.»

سال 95 برای منصوریان چه خاطراتی داشت؟ او می‌گوید: «هر روز کار در استقلال برای من خاطره است. کدام روزش را بگویم؟» با خنده ادامه می‌دهد: «دو روز خاص داشتیم. یکی روز برد السد در آزادی. قبل از بازی شب‌ها نمی‌توانستم بخوابم. خواب‌های بد می‌دیدم. کتمان نمی‌کنم، خیلی استرس آن مسابقه را داشتم. خدا به من لطف کرد. روز دیگر هم، برد در دربی بود. نمی‌توانستم خوشحالی ام را پنهان کنم. بازی با لوکوموتیو هم از ذهن من نمی‌رود. خوشحالم که سال با برد تمام شد و می‌خواهیم سال 96 را هم با برد تمام کنیم. فقط نیاز به حمایت هواداران داریم. نمی‌دانید حضورشان چقدر روی تیم من تاثیر دارد. وقتی آنها هستند، بازیکنان من سرحال‌تر بازی می‌کنند، ولی وقتی نیستند، بچه‌ها انگار یک چیزی کم دارند.»