خوشمزه اما خطرناک

بعد از گذاشتن کلی مخلفات و سالاد و دسر و ... نوبت به اصل کاری می رسد و مرغ درسته ای که از شدت چاقی بیشتر به «بوقلمون» می ماند و مزین به سبزی و مخلفات شده از راه می رسد و حضور چشم نوازش در وسط میز، لبخند رضایت میهمان را بر لب ها می نشاند.

همه با کارد و چنگال به جان مرغ چاق نگونبخت می افتند غافل از اینکه این ظاهر خوشمزه و دلربا می تواند ذره ذره به قیمت جان میهمان و میزبان تمام شود.

«فرهنگمان شده و عادت کرده ایم به خریدن و خوردن مرغ چاق» اینها را مدیر طیور سازمان جهاد کشاورزی استان کرمانشاه می‌گوید و ادامه می‌دهد مردم عادت کرده اند به خریدن مرغ چاق و برای همین کشاورزان هم مجبورند مرغ چاق به بازار بدهند و مرغ های لاغر عملا خریداری در بازار ندارد.

شهرام قنبری ادامه می دهد: در همه دنیا مرغ گوشتی را به گونه ای مصرف می کنند که وزنش نهایتا به 1.5 کیلوگرم برسد اما متاسفانه در کشور و در فرهنگ تغذیه ای ما مرغ باید چاق باشد که یک فرهنگ بسیار اشتباه و خطرناک است. قنبری در خصوص خطرات مصرف مرغ چاق، می گوید: مرغ ها در سیستم بسته پرورش می یابند و برای همین برای پیشگیری از ابتلا به بیماری به آنها دارو تزریق می کنند که عمده داروی آنها نیز آنتی بیوتیک است. به گفته او مرغ استاندارد 38 روز در سیستم بسته قرار دارد و پس از آن راهی کشتارگاه می شود اما برای چاق شدن، مرغ باید 60 روز در سیستم بسته بماند و این یعنی استفاده از دارو و آنتی بیوتیک بیشتر.میزان آنتی بیوتیک در مرغ های چاق در 22 روز مازاد افزایش می یابد و مصرف گوشت این مرغ ها موجب می شود آنتی بیوتیک مصرفی در آنها به بدن ما وارد شود و جدای از عوارض بسیاری که دارد موجب مقاومت آنتی بیوتیکی در افراد می شود به طوریکه فرد در صورت بیماری، بدنش نسبت به آنتی بیوتیک های معمولی مقاوم شده و باید آنتی بیوتیک های قویتر استفاده کند که این امر خود عوارض بسیاری به دنبال دارد و شاخص بهداشتی جامعه را به شدت کاهش می دهد.

از طرفی احتمال ابتلا به بیماری در مرغ های با سن بالاتر بیشتر است بنابراین با افزایش سن مرغ، داروی بیشتری به آن ها تزریق می شود و با مصرف گوشت این مرغ های چاق، داروها عملا وارد بدن انسان شده و عوارض خطرناک بعدی را به دنبال دارد.

قنبری وزن استاندارد مرغ را بر طبق اعلام سازمان بهداشت جهانی بین 800 تا 1200 گرم اعلام می کند و می گوید: سازمان بهداشت جهانی این میزان وزن را راهکار مناسب در جهت حفظ سلامت جامعه و از طرفی کمک به رسیدن جوامع به کشاورزی پایدار می داند.

او می گوید: مرغ یا جوجه گوشتی در طول دوره رشد خود ضریب تبدیل غذایی دارد به صورتی که در ابتدای دوران رشد خود به اندازه هر یک کیلو خوراکی که مصرف می کند یک کیلو گوشت هم تولید می کند اما با افزایش سن جوجه گوشتی، این ضریب کاهش پیدا کرده و مرغ برای چاق شدن باید غذای بیشتری مصرف کند. به طور مثال در حال حاضر در کشور ما ضریب تبدیل غذایی مرغ گوشتی، دو کیلو و 70 گرم است یعنی اینکه به ازای مصرف دو کیلو و 70 گرم خوراک، مرغ یک کیلو گوشت می دهد و اگر بتوانیم در سنین پایین تر مرغ را کشتار کنیم این ضریب تبدیل نیز کاهش می یابد. این کاهش ضریب تبدیل غذایی، علاوه بر صرفه جویی در میزان خوراک طیور، صرفه جویی ارزی بالایی نیز به دنبال خواهد داشت چرا که 80 تا 90 درصد خوراک طیور از خارج از کشور تامین می شود و از طرفی با کاهش مصرف خوراک طیور فشار کمتری به زمین های کشاورزی در جهت تولید ذرت و سویا (عمده خوراک طیور) وارد شده و به کشاورزی پایدار می رسیم.

قنبری می گوید: برخلاف تصور عموم مرغ های لاغر گوشت لذیذتری دارند و هر چه سن مرغ بالاتر رود از خوشمزگی گوشت آن کم می شود.

آنچه تنها مانع ما در این زمینه است فرهنگ تغذیه جامعه است که مرغ لاغر را نمی پسندند و تنها پی مرغ های چاق هستند و مادامی که این فرهنگ از سوی دستگاه های متولی و رسانه ها اصلاح نشود قطعا نمی توانیم به کاهش وزن مرغ های تولیدی امیدوار باشیم.

مرغ های لاغر در کشور ما کمتر به مصرف می رسند اما در مقایسه با مرغ های چاق سلامت بیشتری را برای مصرف کننده همراه دارند به این ترتیب می ارزد که از این پس زینت سفره های میهمانی ما باشند.

محبوبه علی آقایی

جام جم کرمانشاه