انتهای راه نومحافظه کاران

دیدار هوجین تائو از امریکا از جهتی پراهمیت بود و از جهتی معنی خاصی نداشت. پراهمیت بود برای این که برای اولین بار امریکا از رئیس کشوری پذیرایی می کرد که آن را رسما به عنوان ابرقدرت می شناسد.

کد خبر: ۹۴۴۳۰

حتی در رفتار ظاهری مقامات کاخ سفید هم ترس سیاسی آنها پنهان نمانده بود. «هو» هم از همین موضع دعوت بوش را اجابت کرد. از حیث حصول توافقات اقتصادی بین واشنگتن و پکن و نیز عدم نتیجه گیری و بهره جویی برای امریکا در جنبه های سیاسی ، این سفر از معنایی خاص تهی بود. زیرا در موضوع تایوان ، نقش آفرینی چین در مناسبات و معادلات بین المللی و موضوع هسته ای ایران (که تا حدودی مورد بحث طرفین قرار گرفت) هیچ تغییری در مواضع چین ایجاد نشد. گمان می کنم پیامد این رویداد بر رفتار امریکا تاثیر خواهد گذاشت . این تغییر در تعدیل رفتار نومحافظه کاران برای از بین بردن موازنه های ژئوپلتیک و ژئواستراتژیک بروز خواهد کرد.وقتی «هو» در محوطه کاخ سفید که ورود اشخاص به آنجا تحت کنترل شدید دستگاه های امنیتی امریکاست ، سخنرانی می کرد ، اتفاقی معنادار رخ داد. یک خانم امریکایی چینی الاصل با هدف برهم زدن برنامه سخنرانی رئیس جمهور چین و اهانت ، بی نظمی ایجاد کرد و جالب آن که از کسی مانند بوش خواست از آدمکشی های چین جلوگیری کند. این هرگز یک حادثه عادی نبود و از زاویه امنیتی قابل تحلیل است . این صحنه را چینی ها فراموش نخواهند کرد و نادیده نمی گیرند. از این جنبه نیز سفر رئیس جمهور چین به امریکا پراهمیت است .چین در شرایط کنونی نقش آفرینی ویژه ای در مساله هسته ای ایران بر عهده گرفته است . اینک این پرسش مطرح است که این روند و نیز مقاومت های روسیه و حتی رفتار محتاطانه اروپا در قبال فشارهای امریکا علیه ایران ادامه خواهد یافت؛ باید بدانیم که موضوع هسته ای ایران یک مساله عادی و منحصر به تهران و واشنگتن نیست بلکه روندی است که در نتیجه نادانی های جورج دبلیو بوش و وزیرخارجه بی سوادش ، کاندولیزا رایس حاصل شده است . روندی که بر مبنای حساس شدن موضوع هسته ای ایران در سطح جهان شکل گرفته و اکنون این موضوع به عنوان عیار تعیین کننده موازنه ژئوپلتیک در صحنه بین الملل شناخته شده است به طوری که اگر قدرتهای رقیب با امریکا به طور تمام و کمال همکاری کنند، ریشه موازنه قدرت در جهان خشک و نظام تک قطبی و دیکتاتوری امریکا در جهان حاکم می شود. این همان بدعت مورد نظر امریکاست . روسای کشورهای اروپا تا پیش از این اگرچه از این واقعیت غیرقابل انکار غفلت کردند و همراهی کورکورانه بلر از بوش و بویژه نگاه احمقانه شیراک به تحولات مربوط در چند ماهه اخیر گواه بروز این غفلت است ، با وجود این اکنون آثاری از احتمال همراهی نکردن اروپا با امریکا در آخرین مراحل قابل ملاحظه است . بارزترین نشانه ظهور این آثار اظهارات بلر درخصوص عدم همراهی با امریکا در حمله نظامی به ایران است که پس از ارسال نامه سرگشاده اینجانب به بوش رخ داد. این که غربی ها به خاطر ناراحتی اسرائیل نسبت به برنامه هسته ای ایران حساسیت های خود را بروز می دهند ، تنها ظاهر ماجراست. واقعیتی که غربی ها هم قادر نیستند آن را انکار کنند این است که پرونده هسته ای ایران پاک است . این پرونده در عالی ترین مرجع داوری جهان قابلیت محکوم شدن ندارد اما این که چنین پرونده پاکی در شورای امنیت مطرح شود در تاریخ سیاسی جهان بی سابقه است . ادامه این روند امریکا را به یکه تاز جهانی بدل خواهد کرد که برای امنیت جهان خطرناک است . ازاین رو ادامه روند مخالفت قاطع چین و مقاومت های روسیه و بلکه بروز آثاری از عدم همراهی شانه به شانه اروپا با امریکا قابل انتظار است و این که گفته می شود تقابل روسیه و چین و اروپا با امریکا به دلیل امتیازهایی که ایران به آنها می دهد مثل قراردادهای نفت و گاز و... یک تعبیر و تحلیل کاملا کودکانه است . تاکید می کنم که تلاشهای امریکا علیه برنامه هسته ای ایران در ظاهر به دلیل ناراحتی اسرائیل بوده و در اصل به منظور برهم زدن موازنه قدرت به سمت یکه تاز شدن کاخ سفید در تحولات بین المللی انجام می شود و قدرتهای رقیب امریکا به همین دلیل در پیشبرد اهداف امریکا در برنامه هسته ای ایران ممانعت ایجاد می کنند و این روندی نیست که متوقف شود بنابراین انتظار نمی رود که قدرتهای بزرگ با نومحافظه کاران حاکم بر کاخ سفید تا انتهای راه همراهی کنند البته روند عدم همراهی با امریکا ممکن است تحت شرایطی خدشه دار شود که این شرایط در صورت تقویت مظلوم نمایی امریکا و اسرائیل و بروز ضعف در به کار بردن ادبیات دیپلماتیک از سوی ایران فراهم می شود. دیپلماسی فعال نه آن است که در هنگام حمله امریکا به عراق با صدام و وزرایش باب مذاکره و همکاری به راه اندازیم و نه آن است که بی محاسبه و البته از سر صدق و صفا و با ادبیاتی متفاوت از ادبیات دیپلماتیک معمول در جهان بهانه به دست دشمنان بدهیم . دیپلماسی فعال آن است که وقتی مثلا مقامات امریکا به ژاپن و چین می روند و می گویند ایران تروریست است و بمب هسته ای دارد ، بلافاصله وزیرخارجه به ژاپن و چین برود و دروغ های امریکایی ها را خنثی کند. در دولت جدید خوشبختانه آثار مثبتی مشاهده می شود.