در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در حالی که هنوز چند هفته تا مراسم توپ طلا در زوریخ باقی مانده، نشریه معتبر فور فور تو به سنت هر سال، صد بازیکن برتر سال را معرفی کرد که در این بین، کریس رونالدو مانند سال قبل در رتبه نخست قرار دارد. به همین دلیل، مایکل کاکس، یکی از معروفترین آنالیزورهای دنیای فوتبال، نگاهی داشته به روند صعودی رونالدو در دوران حرفهایاش.
اولین درخشش
کریس رونالدو در سالهای اخیر به کاملترین بازیکن هجومی دنیا تبدیل شد، اما شاید بد نباشد که به یاد داشته باشیم او در اولین سال حضورش در فوتبال انگلیس، دچار مشکل شده بود. هرچند او درخششی مقطعی داشت؛ هم مقابل منچستریونایتد و هم برای این تیم. فرگوسن در اتوبیوگرافیاش در مورد نمایش کریس رونالدو مقابل شیاطین سرخ در دیدار دوستانه اسپورتینگ لیسبون برابر منچستریونایتد به طور مفصل نوشته بود؛ بویژه در این مورد که چطور جان اوشی توانایی مهار رونالدو را نداشت و چطور او با تکنیکی عالی و پا عوض کردنهای خیرهکننده، مدافع ایرلندی را حسابی به دردسر انداخت. پیتر کنیون، مدیر اجرایی آن زمان منچستریونایتد، گفته بود: «ما اینجا را فقط زمانی ترک میکنیم که این پسر را بخریم.»
وقتی رونالدو به منچستریونایتد پیوست، در اولین بازیاش فوقالعاده ظاهر شد. در دیدار مقابل بولتون بود که فرگوسن در 30 دقیقه پایانی بازی او را به میدان فرستاد؛ در حالی که یونایتدها یک بر صفر پیش بودند. در پایان شیاطین سرخ با درخشش رونالدو 4 بر صفر پیروز شدند و نمایش درخشان او باعث شد هواداران حسابی او را تشویق کنند.
فرگوسن بعد از آن بازی گفت: «به نظر میرسد هواداران یک ستاره جدید پیدا کردهاند. برای اولین بازی، فوقالعاده بود؛ تقریبا باورنکردنی. فکر میکنم نفوذهای او میتواند برای ما سرنوشتساز باشد. باید مراقب این پسر باشیم. نباید فراموش کرد که او فقط 18 سال دارد و باید مراقبت او باشیم.»
فراز و نشیب پرتغالی
البته همه بازیهای رونالدو در اولین روزهای حضورش در منچستریونایتد مانند دیدار مقابل بولتون نبود زیرا او برای جا افتادن در لیگ برتر مشکلاتی داشت. ضمن اینکه او زمانی به الدترافورد رسید که شیاطین سرخ یک دوران گذار را در سبک بازیشان طی میکردند و چهار سال طول کشید تا او قهرمانی در لیگ برتر را تجربه کند.
شاید این برای خیلی از باشگاهها زمانی طولانی نباشد، اما برای منچستریونایتد، این طولانیترین دوره ناکامی در تاریخ لیگ برتر بود. آرسنالیها تیم شکستناپذیرشان را در آن سالها شکل داده بودند و چلسی هم با حضور ژوزه مورینیو، در حال اوج گرفتن بود. به این ترتیب، منچستریونایتد به تیم سوم لیگ تبدیل شد.
اولین فصل حضور رونالدو در انگلیس، با همان مشکلات کلیشهای همیشگی بازیکنان جوان خارجی سپری شد؛ او نه تنها از نظر فیزیکی برای هماهنگی با بازیهای درگیرانه لیگ برتر مشکل داشت، بلکه آب و هوای بارانی منچستر هم او را دچار مشکل کرد. او فصل را خوب شروع کرد و به پایان رساند اما در زمستان، افت محسوسی داشت. یکی از دیدارهای خارج از خانه منچستریونایتد مقابل میدلزبورو احتمالا بیش از بقیه در یادها مانده است. رونالدو که به عنوان بازیکن ذخیره، در بال راست به کار گرفته شد، دائم تلاش میکرد با پا عوض کردن، بازیکنان حریف را جا بگذارد، اما تکلهای بازیکنان حریف و ترک پستهای او، بیشتر فرصت ضد حمله را به میدلزبورو میداد. شاید این ادعا اکنون مسخره به نظر برسد، اما در بعضی از بازیها، رونالدو بیشتر از اینکه به تیمش کمک کند، به ضرر تیمش کار میکرد و پا عوض کردنهای او در خیلی از موارد با واکنشهای منفی روبهرو میشد.
پیشرفت خیرهکننده
بخش مهمی از پیشرفت رونالدو در زمین، حاصل پیشرفت شرایط فیزیکی او بود. او زمانی یک بازیکن لاغر و ضعیف محسوب میشد که با کمترین فشاری از سوی بازیکنان حریف، نقش زمین میشد، اما با سپری شدن زمان، او یاد گرفت که از نظر فیزیکی باید بهتر شود. رونالدو زمان زیادی را در سالنهای بدنسازی سپری کرد و حجم ماهیچههایش را به میزان قابلتوجهی افزایش داد؛ ضمن اینکه قد بلندش نیز کمک زیادی به او کرد. او دیگر یک بازیکن لاغر و استخوانی نبود، بلکه یک بازیکن همه کاره و قوی بود که میتوانست در پستهای مختلف بازی کند.
او در منچستریونایتد در پستهای مختلفی بازی کرد و با سپری شدن هر فصل، به نظر میرسید که او میتواند کارهای جدیدی انجام بدهد. او دیگر یک بازیکن صرفا دریبلزن نبود، بلکه به بازیکنی باگذشت تبدیل شد که پاسهای هوشمندانهای میداد. ضمن اینکه در زدن شوتهای از راه دور هم تبحر زیادی پیدا کرد. او با ایجاد یک سبک منحصر به فرد در زدن ضربات آزاد، به یکی از متخصصان این ضربات تبدیل شد و کمکم گلزنی با پای چپ را هم آغاز کرد. او پنالتیزن اول تیمش شد و با قراردادن خود در موقعیتهای مناسب، بارها دروازه حریفان را با ضربههایی ساده و خشک باز کرد؛ حالا او به یک بازیکن همهکاره تبدیل شده بود.
این ویژگیهای رونالدو در پوشش هجومی انعطافپذیر منچستریونایتد بسیار به کار میآمد. در دورهای که یونایتدها نتایج بسیار خوبی در رقابتهای اروپایی کسب میکردند، بسیار دشوار بود که از روی ترکیب اولیهشان حدس زد که آنها چطور بازی خواهند کرد.
رونالدو، وین رونی و کارلوس تبس، هر سه میتوانستند هم در راست بازی کنند، هم در چپ و هم در میانه زمین. این انعطافپذیری بویژه به سود رونالدو بود زیرا این جابجایی به او اجازه میداد تا به منطقهای که میخواهد برود؛ به جایی که نقطه ضعف حریف به حساب میآمد. او همچنین در بازی در نوک حمله هم تبحر پیدا کرد و این را بیش از همه، در دیدار مقابل رم در سال 2008 نشان داد.
در حال حاضر پست اصلی رونالدو، سمت چپ سپر هجومی است. او از نظر فیزیک، تکنیک و شیوه بازی تغییر زیادی کرده و دیگر تصور حضور او در سمت راست زمین، کمی دشوار است، زیرا بازی بیش از همه به گلهایی که به ثمر میرساند، بستگی پیدا کرده است. این را هم نباید فراموش کرد که او یک پرتغالی است؛ کشوری که در فوتبال آن به «بال»ها بیش از مهاجمان اهمیت میدهند. او در جام جهانی 2014، در دیدار مقابل آمریکا، برای دقایقی به سمت راست رفت و با یک ارسال دیدنی، گل تساوی بخش ثانیههای پایانی سیلوستره والرا را پایهگذاری کرد؛ تنها برای همان چند دقیقه، او به رونالدو قدیمی تبدیل شد.
دوران همکاری با ژوزه
از زمان پیوستن به رئال، رونالدو در محیطی قرار گرفت که مربیانش ساختار تیم را براساس بازی او پیریزی میکنند و این یک موهبت بزرگ برای CR7 بود. این مساله بویژه در دوران ژوزه مورینیو بیش از همه نمود داشت؛ زمانی که رونالدو این اجازه را داشت که به رغم بازی در پست بال چپ در سیستم 1 ـ 3 ـ 2 ـ 4، کاملا نزدیک به دروازه حریف بازی کند. مورینیو را خیلیها را با علاقهاش به ساختار دفاعی میشناسند و «بال»های کمی در تیمهای او، بدون وظایف تدافعی بازی کردند.
با وجود این، آقای خاص برای رونالدو سیستمی را طراحی کرد که به او اجازه میداد در زمین حریف بماند و برای ضد حملات آماده باشد. گاهی اوقات، مدافع راست حریف، بدون اینکه تحت فشار قرار بگیرد، براحتی از سمت او عبور میکرد و فرصت ارسال را به دست میآورد. مورینیو برای این موضوع یک راهحل پیدا کرد؛ مسوت اوزیل به سمت چپ متمایل میشد و آنخل دی ماریا هم کمی عقبتر بازی میکرد تا توازن دو سمت زمین حفظ شود.
اما در تیم پرتغال، شرایط به این واضحی نبود و این به تیم ضربه میزد؛ بویژه در دیدار مقابل دانمارک در یورو 2012 که هرچند شاگردان پائولو بنتو 3 بر 2 پیروز شدند، اما شرکت نکردن رونالدو در کارهای دفاعی، به تیمش حسابی ضربه زد.
رونالدو هیچ علاقهای به جلوگیری از نفوذهای لازس یاکوبسن، مدافع راست دانمارک نشان نداد و در موقعیت ضد حمله باقی میماند. آن دیدار به یک دوئل تمام عیار بین رونالدو و یاکوبسن برای ایجاد موقعیت گلزنی تبدیل شد و جالب اینکه این بازیکن دانمارکی بود که بیش از ستاره پرتغالی موقعیت ایجاد کرد. در حالی که پرتغال 2 بر صفر پیش بود، با دو ارسال یاکوبسن، دانمارک توانست بازی را به تساوی 2 بر 2 بکشد و در فاصله دو گل تیم حریف، رونالدو یک موقعیت بسیار خوب را روی ضد حمله از دست داد. سرانجام پرتغال با گل دیرهنگام وارلا به پیروزی رسید، اما ضعف رونالدو در کارهای دفاعی کاملا واضح بود. با وجود این، در اغلب اوقات، عدم حضور رونالدو در کارهای دفاعی، در حملات جبران میشد.
گری نویل زمانی گفته بود بازیکنانی مانند رایان گیگز و دیوید بکام همیشه مسئولیتهای دفاعیشان را به بهترین شکل به اجرا میگذاشتند و تائید کرده بود که رونالدو در مقایسه با دو بال دیگر شیاطین سرخ، در کارهای دفاعی ناامیدکننده است. با وجود این، تردیدی نیست که وقتی رونالدو اجازه پیدا میکند تا در موقعیت ضد حمله بماند، بسیار خطرناک و زهردار عمل میکند و مربیان ترجیح میدهند به جای اینکه انرژی او را صرف مهار بازیکن حریف کنند، او را در سمت دیگر زمین به کار بگیرند. تنها در دیدار مقابل بارسا و در مقابل دنی آلوز که مشکلات زیادی برای رئال ایجاد میکرد، مورینیو ترجیح میداد رونالدو را به سمت راست بیاورد و از دی ماریا در سمت چپ استفاده کند.
در حالی که کارلو آنچلوتی ترجیح میدهد از سیستمی شبیه به 2 ـ 4 ـ 4 استفاده کند تا رونالدو، بدون اینکه سمت چپ تیمش آسیب پذیر شود، در نزدیکی دروازه حریف باقی بماند. رونالدو میتواند در سمت چپ بماند و از همان جا به سمت دروازه حریف حمله کند، اما وظیفهای برای دفاع کردن در سمت چپ ندارد.
سالهای پیش رو
این جالبترین سوالی است که میتوان در مورد رونالدو پرسید؛ اینکه در سالهای آینده چه انتظاری میتوان از رونالدو داشت؟ او هنوز هیچ نشانی از افت ندارد و در همین فصل، تاکنون نزدیک به 30 گل برای رئال به ثمر رسانده است. با وجود این، مقطعی خواهد رسید که روند گلزنیهای رونالدو، رو به افول خواهد گذاشت، زیرا او دیگر آن توان انفجاری سابق برای عبور از حریفان را نخواهد داشت. رونالدو در ایجاد فضا برای خود عالی کار میکند و با چند متر تغییر جهت، میتواند ضربه نهایی را به حریف وارد کند.
با وجود این، او باید خود را با شرایط جدیدش وفق بدهد. در حالی که رقیب دیرینه رونالدو ـ مسی ـ احتمالا در سالهای آینده کاملا به مرکز زمین منتقل خواهد شد و به عنوان هافبک به کار گرفته خواهد شد، رونالدو میتواند به یک مهاجم صرف که داخل محوطه جریمه بازی میکند، تبدیل شود؛ بویژه اینکه او قدرت، شرایط فیزیکی و توانایی سرزنی لازم برای این پست را دارد. معمولا بازیکنان سرعتی، در سالهای پایانی بازیشان، دچار مشکل میشوند، اما رونالدو تواناییهای دیگری هم دارد که میتواند او را برای مدت بیشتری در بالاترین سطح نگه دارد. تکنیک بالا، شرایط فیزیکی فوقالعاده و انگیزه او برای ماندن در بالاترین سطح فوتبال دنیا، میتواند این امیدواری را برای هوادارانش به وجود بیاورد که او همچنان یکی از بهترینهای دنیا باقی بماند؛ همانطور که تنها جوان بااستعداد دریبلزن شیاطین سرخ باقی نماند.
فور فورتو / مترجم: بهنام جعفرزاده
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد