خشت اول ازدواج: دیگران را مقصر ندانیم

این اما از عادات انسان است که در پی خراب شدن هر سازه و ساختاری، تلاش نخستش گرفتن انگشت اتهام به سوی آن دیگری یا دیگران است. چنین شیوه‌ای شاید در برخی موارد پاسخگوی نیاز فطری انسانی و خلاصی از مشکل شود اما باید بدانیم و بیاموزیم که در مسیر زندگی مشترک، مقصر هر که باشد، آنها که از تخریب کانون خانواده صدمه می‌بینند، نخست زن و مردی هستند که عهد و عقد زندگی مشترک با یکدیگر بسته‌اند. پس برای آن که روزی ـ دور یا نزدیک ـ دیگران را مقصر تلقی نکنیم، بهتر است از همان روزهای آشنایی، از آن هنگام که زمانی برای شناخت بیشتر و بهتر داریم، فرصت‌ها را نسوزانیم و با سری پر از باد جوانی، آینده خود و همسرمان را بر پایه‌ای سست بنا نکنیم.

برای داشتن چنین شیوه‌ای باید پیش از کلام‌های عاشقانه و احساسی، با فکر و درایت به راه و همراهی که برمی‌گزینیم فکر کنیم. باید بفهمیم آیا زن یا مرد چنین راهی هستیم؟ آیا همراه‌مان را می‌شناسیم؟ اصلا آیا برای چنین مسیری آمادگی داریم؟ ما که برای یک سفر چند روزه کلی تدارک می‌بینیم و جوانب مختلف را می‌سنجیم، آیا برای سفری چند ده ساله تدارک لازم را دیده و شرایط را سنجیده‌ایم؟ تا روزی که پاسخ مناسبی برای این سوال‌ها و پرسش‌هایی از این دست نیافته‌ایم، بهتر است پای در این راه سهل و ممتنع و سخت اما شیرین نگذاریم. (ضمیمه چاردیواری)