ظهور آسانسورهای سبز

این بالابر از منابع محلی و پایدار ساخته و نیروی آن به صورت انسانی تامین می‌شد. آسانسورهای بدوی سبزترین نوع آسانسور بودند چون در تعامل کامل با محیط زیست اطراف خود قرار داشتند و آلودگی خاصی تولید نمی‌کردند.

برخی ارزیابی‌ها تخمین زده‌اند ساختمان‌ها حدود 40 درصد انرژی جهان را مصرف می‌کنند و در این میان آسانسورها سهمی 2 تا 10 درصدی از این میزان مصرف انرژی را به خود اختصاص داده‌اند. تولیدکنندگان پیشرو آسانسور در حال تلاش برای کاهش این میزان مصرف انرژی هستند.

چه چیزی یک آسانسور را با محیط زیست سازگار می‌کند؟ میزان مصرف انرژی مهم است، اما این فقط یک شروع است. مواد، فرآیندها و فناوری‌هایی که در تولید آسانسور استفاده می‌شود هم در سازگاری آسانسور با محیط‌زیست به حساب می‌آید.

علاوه بر اینها انتخاب رنگ داخلی، کفپوش، پنل کنترل، روشنایی و سیستم‌های تهویه مطبوع هم عناصری است که می‌تواند امتیاز بیشتری برای سبز بودن آسانسورها فراهم کند.

حالا یک تصویر کلی از این که چگونه تولیدکنندگان معتبر و بزرگ آسانسور در جهان در حال پرداختن به این عناصر طراحی هستند، ارائه می‌کنیم.

فناوری آسانسورهای بدون موتورخانه (MRL)

این فناوری اواسط دهه 90 میلادی معرفی شد و یکی از بزرگ‌ترین پیشرفت‌ها در طراحی آسانسور بود. کوچک‌سازی در این طراحی امکان قرار دادن موتور کوچک و نیرومند را در شفت آسانسور به جای قرار دادن آن در موتورخانه پرهزینه فراهم می‌کرد.

ترکیب این طراحی با موتورهای کششی فاقد گیربکس باعث شده تا آسانسورهای MRL گاه تا 80 درصد، انرژی کمتری در مقایسه با آسانسورهای هیدرولیکی مصرف کنند. بعلاوه در این سیستم خبری از هزینه و دردسرهای محیطی ناشی از سیلندرهای هیدرولیکی پر از روغن روی زمین نیست.

شرکت فنلاندی KONE که چهارمین تولیدکننده بزرگ آسانسور در جهان محسوب می‌شود، اولین آسانسور MRL را به دنیا معرفی کرد و سهم بسیار بزرگی در این تکنولوژی و توقف تولید آسانسورهای هیدرولیکی دارد.

طراحی آنها شامل دستگاه بالابر بدون گیربکس کم اصطکاکی بود که علاوه بر جلوگیری از استهلاک، مصرف انرژی را در مقایسه با سیستم‌های چرخ دنده‌ای به نصف می‌رساند.

این آسانسور برای ذخیره انرژی در طیف وسیعی از ساختمان‌های مرتفع مناسب بود و به لطف مخازن بدون نیاز به روغن‌کاری با پوشش فولادی و ماشین بدون گیربکس، نسبت به سیستم های قبلی خود تا 50 درصد کاهش مصرف انرژی داشت.

آسانسورهای سبز فقط به کاهش مصرف انرژی بسنده نمی‌کنند و برخی از آنها انرژی مصرف شده را به سیستم بازمی‌گرداند. سیستم‌های احیاکننده انرژی معمولا انرژی اتلاف شده به صورت گرما را بازیابی کرده و آن را به شبکه برق ساختمان برمی‌گرداند.

این فناوری نه‌تنها برق لازم برای سیستم تهویه و روشنایی را تامین می‌کند بلکه با کاهش نیاز به سیستم‌های خنک‌کننده باعث صرفه‌جویی در هزینه‌ها می‌شود. سیستم‌های احیاکننده، میزان مصرف برق در اوج فشار کاری را کاهش می‌دهند و به طور کلی میزان فشار خطوط عملیاتی را پایین می‌آورند.

ویژگی‌های کنترلی

در کمال تعجب آسانسورهایی که مسافر کمتری دارند در نتیجه تفاوت وزن با وزنه تعادل به انرژی بیشتری برای حرکت نیاز دارند.

بنابراین همیشه توصیه می‌شود افراد برای پر شدن آسانسورها صبر کنند. هدف اصلی فناوری آسانسورهای سبز کاهش این میزان انرژی از طریق کنترل دقیق ترافیکی، مدیریت روشنایی داخلی و دیگر عوامل مصرف انرژی است.

سیستم‌های کامپیوتری جدید علاوه بر ارائه خدمات سریع و خوب، میزان مصرف نور و برق را کاهش می‌دهند. کمپانی شیندلر غول آسانسور‌سازی سوئیس در سیستم‌های خود حالتی به نام ECO را ارائه کرده که اگر از سیستم استفاده نشود آسانسور به حالت آماده به کار می‌رود و در صورتی که زمان انتظار مسافر بیش از حد طولانی شود یک کابین اضافی برای پاسخگویی سرویس‌دهی می‌کند.

فناوری آسانسورهای سبز فقط به داخل اتاقک و سیستم ان خلاصه نمی‌شود بلکه شرکت‌های سازنده به عوامل خارجی هم توجه دارند تا در طول دوره حیات آسانسور اثر انتشار کربنی آن پایین نگه داشته شود در حالی که منعکس‌کننده ارزش محصولات شرکت‌های سبز است.

روشن است که هرگز شاهد آسانسورهای سبز نظیر دوران ارشمیدس نخواهیم بود، اما مطمئن باشید فناوری آسانسورهای سبز در مسیر بیدار شدن قرار گرفته است.

منبع: asme