فرود روی مریخ

در نگاه اول این کار دیوانه‌گی به نظر می‌رسد. اما این پروژه درواقع نتیجه‌ی تفکر، استدلال و مهندسی است.

این پیمایشگر دارای 6 پیکره‌بندی متفاوت و76 کنترل کننده‌ی سوختی (وسیله کنترل آتش) است.

یکی از مسائلی که بایستی در نظر گرفت این است که تنها از زمانی که سیگنالی از این پیماینده ارسال می‌شود تا به زمین برسد 14دقیقه زمان می‌برد. به بیان دیگر زمانی که جو زمین را رد می‌کند و بالای اتمسفر می‌رود هر سیگنال آن تا زمین 7 دقیقه تاخیر زمانی دارد. بنابراین زمانی که کاوشگر نزدیک به مریخ می‌شود هر خبر لحظه ای که از آن به دست می‌آید حداقل 7 دقیقه بعد از شرایط واقعی ای است که در آن قرار دارد.

از سوی دیگر سرعتی که پیماینده در هنگام نزدیک شدن به سطح مریخ به خود می‌گیرد حدود 13000 مایل در ساعت است که در آن لحظه دما یش به 1600 درجه سلسیوس می‌رسد یعنی تقریبا نزدیک به دمای سطح خورشید می‌شود. و در تمام این شرایط نیاز هست که این کاوشگر را بتوانند در یک فضای باریک محدود کنترل کنند.

جو بالای مریخ 100 برابر نازک تر از جو کره زمین است و این مسئله خود بر پیچیدگی این فرود می‌افزاید.

بنابراین نیاز به یک چتر نیز وجود دارد. این چتر که مافوق صوت است، پیشرفته‌ترین و قوی‌ترین چتری است که تا به حال ساخته شده و می‌تواند نیروی 35000 پوند را تحمل کند. اما این چتر نیز به تنهایی پاسخ‌گوی این نیاز نیست و تنها می‌تواند سرعت کاوشگر را تا 200 مایل در ساعت کاهش دهد از این به بعد این مسئولیت به موتورهای موشکی واگذار می‌شود.

زمانی که کاوشگر در ارتفاع 3 کیلومتری قرار می‌گیرد، دیگر محل فرود قطعی آن مشخص شده است. و هنگامی‌که دیگر نزدیک سطح مریخ شد موتورهای موشکی از پیماینده جدا شده و مانند بالابر هلیکوپتر آن را از 7متر بالاتر نگاه می‌دارد تا زمانی که پیماینده به مریخ برسد و سطح کره را حس کند. پس از این فرود، پیماینده رها شده و خود پرواز می‌کند تا به محل امن دیگری برسد.

آزمایشگاه پیشرانش جت، موسسه تحقیقاتی کالیفرنیا، ناسا

علیرضا طیاری