استواری یک جانی شکست خورده

هر گاه حرف از «ندای وظیفه» می‌شود، و از جنگ و جنگاوری سخنی به میان می‌آید، نظرات مختلفی عنوان می‌شود. اصولا برای طرف پیروز و گروهی که شجاعانه جنگیده‌اند، این عبارت همیشه یادآور مردانگی و افتخار خواهد بود؛ اما آن روی سکه قربانیان جنگ قرار دارند؛ قربانیانی که هیچ گاه از آنها به عنوان قهرمان نام برده نمی‌شود. کودکان و زنان و مردان ناتوانی که جز فرار و قربانی شدن قادر به کار دیگری نیستند. قربانیان تجربیات تلخی که تا سالیان سال آنها را همراهی خواهد کرد؛ و شاهکار تازه Treyarch با روایتی محکم و تلخ قصد در بیان همین نکته دارد. Treyarch با BO1 اثبات کرد در قدرت روایی از همکار خود Infinity Ward چند سر و گردن بالاتر است، و حال با دومین نسخه، دوباره خود را اثبات می‌کند. برخلاف نسخه‌های قبلی این سری، از همان ابتدا به مخاطب می‌فهماند نقش اول داستان، در اصل آنتاگونیست آن است. رائول منندز، پسری کوچک که خواهرش در آتش‌سوزی ناشی از جنگ دچار سوختگی شدیدی شده، کینه‌ای به دل می‌گیرد که در نهایت یک فاجعه بزرگ را رقم می‌زند. داستان در دو برهه زمانی دنبال می‌شود. قسمتی به مقابله الکس میسون و فرانک وودز (قهرمانان نسخه قبل) با منندز در زمان جنگ سرد قاچاقچی بوده می‌پردازد و دیگری به مقابله دیوید میسون (پسر الکس میسون) و منندز در سال 2025 پرداخته و آمریکا را در حال تقلا برای رهایی از یک نبرد فلج‌کننده به تصویر می‌کشد. در طول داستان شاهد چگونگی هدایت منندز توسط کینه‌های دیرینه‌اش هستیم و این‌که چطور یک کودک بی‌گناه، «بی‌تقصیر» تبدیل به «عامل گناه» و تهدیدی جهانی می‌شود. سازندگان از نشان دادن زشتی‌های جنگ هیچ ابایی ندارند. گلوها پاره می‌شوند، دست‌ها و پاها قطع می‌شوند و صورت‌ها با آتش می‌سوزند... باید به جرات Treyarch و بالاتر از آن، مسئولیت‌پذیری سازندگان در استفاده از خشونت احسنت گفت. از ابتدا تا انتهای بازی صحنه‌های تکان دهنده زیادی می‌بینید؛ اما هیچ کدام احساس افراط را به بازیکن منتقل نمی‌کنند. بازیکن می‌تواند با انتخاب‌های اخلاقی، داستان را شکل بدهد. یکایک تصمیمات در انتهای بازی اثرگذار خواهد بود و Treyarch با استادی توانسته برای تمام تصمیم‌ها یک پایان غافلگیرکننده و رضایتبخش ارائه کند. موضوع وقتی جالب‌تر می‌شود که بدانیم حتی یک لحظه تعلل در پیچ دادن فرمان در انتهای یکی از مراحل، می‌تواند داستان را دستخوش تغییر کند! بازی در تمام لحظات روان اجرا می‌شود. بافت‌ها تمیز و زیباست و شاهد بهترین موشن ـ کپچر در بین تمام سری هستیم که تماشای میان‌پرده‌ها را به یک لذت واقعی تبدیل کرده است. چه کسی فکر می‌کرد دیدن چهره پیر و شکسته فرانک وودز تا این حد جذاب باشد...؟! موسیقی فوق‌العاده‌ای لحظات بازی را همراهی می‌کند که در هماهنگی با آنها هیچ کم نمی‌گذارد. صداپیشگان نیز با استادی از عهده وظیفه خود برآمده‌اند و فقط به گفتار نقش‌های جانبی مانند کاراکتر «فرید» ایراداتی وارد است. گیم‌پلی مانند همیشه تیز و برنده است. هدفگیری بسیار ساده و دقیق است و تعداد اسلحه برای لذت بردن از این سیستم بی‌نقص اصلا کم نیست. BO2 یک دیدگاه هولناک از سال 2025 ارائه می‌کند که با سلاح‌های جذاب پر شده است! دوربینی که می‌تواند دشمنان مستتر را از پشت دیوار تشخیص بدهد، سلاح قدرتمندی که گلوله‌هایش می‌توانند دیوار را سوراخ و دشمن را قلع و قمع کنند، مینی تانکی که چهار پای مکانیکی آن را هدایت می‌کند و قابلیت شلیک تیربار و نارنجک دارد، گلایدرهایی که مانند دو بال پشت سربازها سوار شده و به آنها اجازه طی کردن مسافت‌های طولانی را می‌دهد، دستکش‌هایی که اجازه می‌دهد به هر سطحی بچسبید و گجت‌ها و سلاح‌های زیاد دیگری که از بخش داستانی بازی بهترین تجربه ممکن را می‌سازند. البته مراحل جنگ سرد هم خالی از لطف نیست. از یک ماراتن ده دقیقه‌ای با شاتگانی که تیرش تمام بشو نیست گرفته تا شلیک با موشک‌انداز به بالگردهای دشمن، سوار بر اسب. «عملیات ضربت» نام حالت تازه‌ای است که به بخش تکنفره اضافه شده است. می‌توان گفت تنها ضعف آشکار بخش تکنفره مربوط به این قسمت است. این بخش که بی‌شباهت به سبک بازی XCOM: Enemy Unknown نیست، یک دوربین از بالا ارائه می‌کند که مربوط به مدیریت استراتژیک محیط نبرد بوده، و یک دوربین اول شخص ارائه می‌دهد که باید توسط آن کنترل افراد را به دست گرفته و خود وارد نبرد رودررو شوید. امکان مدیریت افراد در حالت اول شخص هم وجود دارد، اما نکته اصلی اینجاست که هوش مصنوعی ضعیف یاران در مقابل خیل عظیم دشمنان هیچ حرفی برای گفتن ندارد و تمام بار اصلی برای مقابله روی دوش خود شماست. با تمام ضعف‌های موجود، تجربه این مراحل هم برای تغییر فضا بد نیست. حالت زامبی در این قسمت بزرگ‌تر و بهتر از همیشه است و فقط به یک ساختمان مربوط نیست. یک شهر است و خط اتوبوس و ساختمان‌های متعدد با چند حالت بازی، تا ساعت‌ها وقت خود را به اسپری کردن گلوله به زامبی‌های جان‌سخت اختصاص دهید! حالت چندنفره مخصوص این سری بازی، دستخوش تغییرات اساسی و خوشایندی شده است. اول از همه سیستم قدیمی قابلیت‌ها با سیستم Pick 10 جایگزین شده که ده خشاب برای تجهیزات و تسهیلات در اختیار شما قرار می‌دهد. دیگر با شماست که همه را با سلاح پر کنید، یا با تسهیلات و فقط با یک چاقوی کماندویی به میدان بروید! حالت League برای آنهایی است که علاقه ندارند مستقیما با غول‌های COD دربیفتند و بازیکن‌ها را براساس قابلیت‌های آنها سنجیده، در گروه‌های متعدد طبقه‌بندی می‌کند تا با همترازهای خود روبه‌رو شوند. عملکرد شما در هر بازی، موجب ترفیع یا تنزل رتبه شما خواهد شد. البته این حالت امتیاز تجربه نداشته و جزو رقابت‌های عمومی به حساب نمی‌رود. برای بازیکن‌هایی که تازه وارد سیستم آنلاین می‌شوند، امکاناتی مانند انتخاب یک سلاح قدرتمند از ابتدا، یا رقابت با هوش مصنوعی تا 10 درجه اول به ازای 50 درصد تجربه وجود دارد تا از سختی رقابت‌های عمومی زده نشوند. این بار تسهیلات جزئی‌تر شده و به خود بازیکن الحاق می‌شوند، در حالی که ویژگی‌های تسلیحاتی، مانند تعویض خشاب سریع، نیازمند الحاق یک خشاب مخصوص است. تمام این تغییرات، بعلاوه بسیاری تنظیمات کوچک دیگر، باعث شده‌ است که BO2 لایق تعریف «بهترین عنوان COD پس از اولین» Modern Warfare باشد. صحنه‌های حماسی غرورآفرین، در مقابل سکانس‌های تکان‌دهنده، ترکیبی صادقانه را رقم زده‌اند که ارزش کار را در سطحی بسیار بالاتر از کارهای اغراق‌آمیز قهرمان‌ساز تثبیت می‌کند. در BO2 خبری از قهرمان کلیشه‌ای آمریکا نیست. ماجرا به جشن و سرور ختم نمی‌شود و آنچه در انتها می‌ماند، مرثیه غم‌انگیز بقایای جنگ و جدال است. این عنوان فوق‌العاده را با توجه به رده سنی آن توصیه می‌کنیم.

سیاوش شهبازی