تقابل جدایی‌طلب‌ها با انقلاب نوپا

غیر از فعالیت جریان‌های نفاق، برنامه‌ریزی برای کودتا و... مدل دیگری از براندازی وجود داشت که پیش از همه گزینه‌ها در دست اقدام قرار گرفت.

این مدل با بهره‌گیری از تنوع قومی و نژادی که ویژگی ایران بود و از موقعیت و وسعت جغرافیایی این کشور نشأت می‌گرفت، قصد داشت از طریق تجزیه از درون، زمینه را برای فروپاشی انقلاب مهیا کند.

با توجه به وجود قومیت‌های مختلف در مرزهای کشور که اغلب آنها غیر از ویژگی‌های فرهنگی و نژادی به لحاظ نوع گویش نیز با یکدیگر تفاوت دارند، تحریک احساسات قومی و القای این موضوع که محرومیت‌ها و نبود امکانات حاصل انحصارطلبی، ویژه خواهی و تبعیض مرکزنشینان فارسی‌زبان است، هدف قرار گرفت.

به وجود آورندگان این جریانات سعی می‌کردند بدون توجه دادن مردم به طبیعت انقلاب نوپا و این موضوع که اساساً محرومیت‌های موجود، باقیمانده سیاست‌های رژیم سرنگون شده پهلوی است و اصول انقلاب بر پایه رفع همین کاستی‌ها و برقراری عدالت بنا شده است، مطالبات و خواسته‌های غیرقانونی به‌وجود آورند و البته چاشنی تلقین مزایای جدایی و استقلال را نیز به جریان‌سازی خود بیفزایند.

برخی کشورهای غربی از جمله آمریکا پس از وقوع انقلاب اسلامی در ایران موقعیت نظامی خود را در منطقه پراهمیت خاورمیانه از دست رفته می‌دیدند و از سوی دیگر کشورهای همسایه نیز «ایران تازه انقلاب کرده» را بستری مناسب و آماده برای برقراری منافع خود از طریق چنگ انداختن به پایه‌های در حال شکل‌گیری آن می‌دانستند.

از همین رو در صحنه انبوه غائله‌های مرزی و آشوب‌های جدایی‌طلبانه ردپای کشورهای متنوعی از قبیل آمریکا، انگلیس، روسیه و حتی عراق را می‌بینیم.

هشدارها و تأکیدات امام خمینی(ره) درباره عنوان و ماهیت نظام جدید و این که باید به دولت کمک شود تا امر رفراندوم و قانون اساسی را جلو ببرد، حاکی از حساسیت اوضاع بود.

توجه دادن مردم به این که ضدانقلاب می‌خواهد در جمهوری اسلامی اخلال کند ، به این صورت که یا جمهوری مطلق باشد یا جمهوری دموکراتیک یا جمهوری اسلامی دموکراتیک.

از نظر امام همه اینها غلط است و ایشان به جمهوری اسلامی رأی دادند و به قول خودشان «نه یک حرف زیاد و نه یک حرف کم».

هر چند از تاثیر اقدامات به‌موقع و هوشمندانه و البته انقلابی عناصر انقلاب در دفع موفق این غائله‌ها نمی‌توان گذشت، اما حقیقت رمز عبور چیز دیگری بود؛ قرارگیری یک رهبر مذهبی و مقتدر و جایگاه ویژه ایشان نزد اعتقادات مردم، کلید اصلی ماجرا بود که هیچ‌گاه مورد توجه صحنه‌گردانان اصلی شورش‌ها قرار نگرفت.

واکاوی دقیق نمونه‌هایی از غائله‌های صورت گرفته در روزهای نخستین پیروزی انقلاب بخوبی نشان می‌دهد که به‌رغم همه تلاش‌های مسئولان انقلابی و بهره‌گیری از سیاسیون مجرب، ختم اصلی هر ماجرا که البته هزینه‌های زیادی را برانقلاب تحمیل کرد، به دست خود مردم و به رهنمود همان رهبر انقلابی صورت می‌گرفت.

این رویه در سال‌های بعدی انقلاب نیز همچنان ادامه داشت به‌گونه‌ای که جریانات مخالف و معاند نظام امروز پس از گذشت سه دهه به‌تازگی دریافته‌اند که همیشه هدف را اشتباه انتخاب کرده‌اند و رمز ماندگاری انقلاب تا به امروز رهبری دینی و پشتوانه مردمی آن، به واسطه پایه‌های اعتقادی و اسلامی ملت ایران بوده است.(جام جم - ضمیمه ایام)

امیر رضایی