در اردوگاه اشرف چه می‌گذرد؟

آشنایی من با سازمان در سال 1356 در چارچوب انجمن اسلامی صورت گرفت. مرکز اتحادیه انجمن‌های اسلامی در آلمان بود و در شهر‌های دیگری از جمله نیوکاسل که من در آن زندگی می‌کردم، ‌نمایندگی داشت. آن موقع هم فضا این‌گونه نبود که گروه‌ها و طیف‌های مختلف جدا از هم باشند. یعنی وقتی یک میز کتاب برگزار می‌شد؛ هم کتاب‌های چپ‌ترین گروه‌ها را روی آن می‌دیدید و هم کتاب‌های شهید مطهری را. درواقع گروه‌ها با گرایش‌های فکری مختلف با یکدیگر تعامل داشتند.

بنده از سال 59 به مدت 23 سال عضو تمام‌وقت فرقه رجوی در خارج از ایران بودم. منظور از تمام‌وقت یعنی 24 ساعته در خدمت سازمان قرار داشتم. وظیفه من نیز فعالیت در بخش روابط بین‌المللی سازمان بود، به همین خاطر به کشورهای اروپایی و حتی آسیایی رفت و آمد زیادی داشتم.

آن دوران جنبش‌های چپ و مارکسیستی روی بورس بودند. حتی ویلسون نخست‌وزیر انگلستان نیز ادعا می‌کرد که چپ و سوسیالیست است. یکی از ویژگی‌های فرقه‌ها آن است که بنا بر فضای غالبی که وجود دارد، آنها نیز به رنگ آن فضا درمی‌آیند. من هم دنبال گروهی بودم که هم رگه‌های اسلامی داشته باشد و هم برای فضای چپ آن دوران حرفی برای گفتن داشته باشد.

آن موقع تبلیغات علیه ایران بسیار زیاد بود. در رسانه‌های خارج از ایران نیز این فضای منفی بسیار شدید بود و گفته می‌شد در ایران برخوردها بسیار زیاد است و اعدام‌های زیادی انجام می‌شود. بخشی از این فضاسازی‌ها تعمدی و یکی از کارهای اصلی فرقه‌هاست، چراکه بدین شکل قصد آماده‌سازی افکار عمومی را دارند. خاطرم هست وقتی واقعه 7 تیر رخ داد همه ما فکر می‌کردیم این کار آمریکاست. نشریات سازمان سال 60 را هم اگر ببینید دائما در آن گفته شده ما را کشتند و زدند.

وقتی صدام به ایران حمله کرد در انگلستان بودم و آنجا یک راهپیمایی علیه صدام به راه انداختیم که حدود 4 هزار نفر ایرانی در آن شرکت کرده بودند. بعد از برپایی این تظاهرات با ما از تهران تماس گرفته شد که به چه حقی چنین کاری کردید؟ ما هم گفتیم عراق به ایران حمله کرده و ما وظیفه داشتیم چنین راهپیمایی‌ای به راه بیندازیم. آنها گفتند نباید این کار را می‌کردید. بعد از آن هم تحلیل‌هایی را به دست ما رساندند که بگویید ایران در امور داخلی عراق دخالت داشته و صدام ناچار شده است از خود دفاع کند. از آنجا بود که ما احساس کردیم رهبران سازمان با عراق علیه ایران همکاری دارند تا بعد که طارق عزیز با مسعود رجوی دیدار کرد و علنا همکاری سازمان مجاهدین خلق با رژیم صدام اثبات شد.

وقتی مسعود رجوی با صدام به توافق رسید در بغداد مستقر و قرار شد در دل ارتش عراق لشکری درست کند تا علیه ایران همکاری داشته باشند. به همین خاطر گوشه‌ای از اردوگاه «معسکر الخالص» در اختیار سازمان قرار داده شد. نیروهای سازمان هم در ابتدا که تجربه نظامی نداشتند. تحت آموزش ارتش بعث عراق قرار گرفتند و همه امور پادگان را تحت کنترل خود داشتند حتی جیره و موادی که به سازمانی‌ها داده می‌شد، ‌همانند آن چیزی بود که در آن پادگان برای نظامیان ارتش در نظر گرفته شده بود. مسعود رجوی اسم این اردوگاه را نیز به یاد همسر اولش اشرف گذاشت، البته ارتش عراق هرگز این اسم را به کار نبرد و همیشه از نام «‌معسکر الخالص» استفاده می‌کردند. این اردوگاه، پمپ بنزین، تعمیرگاه ماشین، درمانگاه، نیروگاه برق و خلاصه تمامی امکانات یک شهر را برای خود داشت.

کنترل این اردوگاه هم تا زمانی که صدام زنده بود بر عهده افسران عراقی بود و هر کاری که مجاهدین باید انجام می‌دادند حتی خرید از شهر بغداد، باید با همراهی یکی از اعضای اداره اطلاعات یا همان استخبارات عراق صورت می‌گرفت.

افرادی که به آن اردوگاه آورده شدند، چند دسته بودند. یکی اعضای سازمان که در خارج عراق بوده و به آنها گفته شد که به عراق بروند. گروه دوم اسرای ایرانی در عراق بودند که با نیرنگ رهبران سازمان به اردوگاه آورده شدند. یعنی صدام در زندان‌ها به قدری به گروهی از اسرا سخت می‌گرفت که حتی برخی از آنان می‌گفتند یک سال بود که رنگ شامپو را ندیده بودند. در چنین وضعیتی اعضای گروهک به سراغ این دسته از اسرا رفته و به آنان وعده وعید می‌دادند و آنها نیز که حتی خبر نداشتند این سازمان چیست، قبول می‌کردند عضوش شوند و به این طریق به اشرف منتقل شدند. تا این‌که حدود 4 الی 5 هزار نفر را توانستند در آنجا جمع کرده و سکنی دهند.

بله، اما نه به صورت ثابت، بلکه به شکل مقطعی چند باری به آنجا رفته بودم. اولین بار در سال 66 و آخرین بار هم سال 79 به اردوگاه اشرف رفتم.

ساختارش که هیچ تغییری نکرده بود، فقط یک سری امکانات نظامی نظیر تانک به تجهیزاتشان اضافه شده بود. همچنین دانشگاهی تاسیس شده بود که توسط افسران عراقی در آن آموزش داده می‌شد. البته بخش خمپاره‌زنی هم راه‌اندازی شده بود که گروه‌های 2 نفره‌ای را آموزش داده و بعد از قرنطینه کردن به ایران می‌فرستادند تا عملیات خرابکاری انجام دهند.

این افراد را قرنطینه و از دیگران جدا می‌کردند تا هم به لحاظ ایدئولوژیکی روی آنان کار کنند و هم از اطلاعات سازمان تخلیه شوند تا در صورتی که در ایران گیر افتادند اطلاعاتی نداشته باشند که ارائه دهند.

اردوگاه اشرف ظرفی بود که رجوی توانست نیروهایش را در آن جمع کند. فرقه‌ها کلا به دنبال جایی هستند که ایزوله از محیط خارج باشد، چراکه نمی‌خواهند اعضایشان با محیط پیرامون ارتباطی داشته باشند. برای همین ساکنین اردوگاه اشرف ارتباط تلفنی با بیرون نداشتند، اینترنت نداشته و ندارند. فقط اینترانت یا شبکه داخلی و تلویزیون مداربسته دارند. آنجا کسی موبایل ندارد و تنها مسوولان ارشد حق استفاده از موبایل آن هم تحت ضوابط خاص را دارند. یعنی در حضور یک نفر باید از تلفن همراه استفاده شود. ما هم که در خارج از عراق زندگی می‌کردیم تحت همین ضوابط بودیم. یعنی حق دیدن شبکه‌های تلویزیونی غیر از سازمان مجاهدین خلق را نداشتیم.

بله، همه همین طور بودند. از نظر ایدئولوژی سازمان، ‌خانواده اولین دشمن است. ازدواج در سازمان ممنوع است مریم رجوی گفت خانواده لانه فساد است . ازدواج در سازمان ممنوع است و کسانی که مزدوج بوده اند هم می بایست بعد از ورود به سازمان جدا شوند‌ و هیچ زن و شوهری جز مسعود و مریم رجوی در ساختار سازمان وجود ندارد.

چرا. همسرم نیز انگلیسی بود و موقعی که عضو سازمان شدم یک دختر یک و نیم ساله داشتم که رهایشان کردم.آنها اطلاع نداشتند که من کجا هستم . من اعتقاد داشتم خودم را وقف مبارزه برای ملت و کشورم کرده ام اما وقتی چشم باز کردم دیدم در خدمت متجاوز به خاک میهن قرار گرفته ام .

نه، وارد نشدند. البته در ابتدا دستور داشتند که آنجا را تصرف کنند، اما بعدا این دستور به خاطر لابی‌ها و اعمال نفوذ تغییر می‌کند و آمریکایی‌ها موظف به حفاظت از آنجا می‌شوند. در حال حاضر نیز سیاست دوگانه آمریکا که از یک‌سو می‌گوید این گروه تروریست است و از سوی دیگر آنان را مورد حمایت خود قرار داده است، باعث شده تا گروهک سازمان مجاهدین خلق مانند قارچ در این فضا قرار گرفته و رشد کند. حامیانی که سازمان در غرب پیدا کرده ریشه در صهیونیست‌ها دارند. بارها این را دیده‌ایم هر جایی که کار سازمان در غرب گیر کرده است،‌ با رایزنی‌هایی که رهبران سازمان با یهودی‌های آمریکا انجام داده‌اند، توانسته‌اند مشکل را رفع کرده و راه سیاسی مد نظرشان را باز کنند.

در درجه اول برای رجوی حفظ تمامیت ارضی‌اش مهم است، چون رهبر فرقه آنچه را جدای از منفعت گروه پیگیری می‌کند، ‌قدرت و منافع سیاسی و شخصی‌اش است. برای همین می‌داند اگر درهای اردوگاه اشرف باز شود و ساکنان آن با دنیای بیرون ارتباط برقرار کنند و خانواده‌هایشان را ببینند که 2 سال است خارج از اردوگاه تحصن کرده‌اند، اوضاع به هم می‌ریزد. افرادی که در فرقه‌ها هستند هر چیزی را که فراتر از فرقه باشد، فاسد و جهنمی می‌دانند. برای همین اگر یک زمانی رفتن به ایران گناه نابخشودنی بود و ارتباط با کسی که یک بار به ایران رفته بود، برای همیشه ممنوع می‌شد، در حال حاضر نیز درباره عراق و عراقی‌ها چنین دیدگاهی وجود دارد. یعنی همان تابو و فوبیا که درباره نیروهای ایرانی وجود داشت درباره نیروهای عراقی وجود دارد.

ببینید من به این اتفاق خوشبین نیستم، چراکه کشور عراق هنوز تحت نفوذ آمریکا قرار دارد. برای این حرف هم دلیل دارم. تاکنون چندین بار دادگاه‌های عراق حکم بازداشت 13 نفر از سران سازمان را داده‌اند، اما هرگز این حکم اجرا نشده، چون هر بار که به مرحله اجرا رسیده با نفوذ آمریکا، ‌این امر منتفی شده است. برای همین معتقدم دولت عراق ضعف‌هایی از خودش نشان داده و نه از موضع تهاجمی بلکه اکثرا از موضع تدافعی عمل کرده است. علاوه بر آن به اندازه رهبران سازمان، در آمریکا و اروپا تبلیغ نکرده و به رایزنی با مقامات غربی نپرداخته است. دولت عراق اگر می‌خواهد از شر مجاهدین رها شود باید قوی‌تر از این ظاهر شود.

با توجه به دلایلی که گفتم به نظرم امکان ندارد تا پایان اردیبهشت، ‌مجاهدین عراق را ترک کنند. از سوی دیگر لیبرتی هم محیطی مشابه اشرف پیدا خواهد کرد یعنی یک محیطی است ایزولاسیون که 3400 نفر اسیر در آن زندگی خواهند کرد. این افراد، هم خودشان آسیب دیده‌اند و هم خانواده‌هایشان؛ خانواده‌هایی که فکر می کردند فرزندانشان در جنگ مفقود شده اند اما تازه فهمیده‌اند فرزندشان در اردوگاه اشرف زندگی می‌کرده و زنده است. به نظر من فرقه‌ها و همین‌طور سازمان مجاهدین قبل از این‌که بحث سیاسی داشته باشند بحث حقوق بشری دارند. یعنی افرادی تحت تاثیر ذهن‌شویی، عضو آنها می‌شوند که از کمترین حقوق انسانی بهره‌مند نیستند. عراق باید مدام تکرار کند که ساکنان اشرف یکسری قربانی هستند که برای نجات آنها هم که شده است باید این اردوگاه تعطیل شود؛ باید ارتباط سر با تن را جدا کرد.

من طی 2 ماهی که در سوریه زندان بودم، دعا می‌کردم و التماس به حضرت زینب(س)‌ که هر بلایی می خواهند سر ما بیاورند ولی ما را به ایران نفرستند چون تصور وحشتناکی از ایران داشتم. اما به قول بازجویم در ایران، دعای مادرم از دعای من قوی‌تر بود و من تحویل ایران داده شدم. تصورم در لحظه دیدن بازجوهایم به خاطر تبلیغات منفی‌ای که شده بود، این بود که انواع شکنجه‌ها در انتظارم است، اما اولین جمله‌ای که به من گفته شد این بود که آیا شام خورده‌ام و وقتی گفتم در هواپیما بیهوش بودم و امکان خوردن چیزی نداشتم گفتند پس بهتر است اول غذا بخورم و بعد از آن هم رفتار بسیار خوبی داشتند. مرا بارها به بیرون شهر برده و در تهران گردش کردیم. بارها به خانه مادرم بردند، ‌حتی به رستوران‌های معروف بردند.

روز دومی که در زندان اوین بودم مرا به سطح شهر برده و چند ساعتی را ‌گشتیم. وقتی مردم را می‌دیدم که می‌خندیدند باورم شد که در ایران زندگی جریان دارد. سال‌ها بود که به ما گفته شده بود ایران نابود شده و مردم همگی عبوسند و در سختی زندگی می‌کنند. اما دیدم که این‌طور نیست و فضای ایران 180 درجه با آنچه تصور می‌کردم فرق داشت. مردم شهر همه شیک و تمیز و ماشین‌های خوبی داشتند. دیدم وقتی آخر هفته می‌شود جاده‌ها پر از ترافیک و راهبندان است و اینها یعنی این‌که زندگی در ایران جاری است. این تفاوت تصورها به خاطر همان تکنیک‌هایی است که در سازمان به کار برده می‌شد تا اعضا را نگه دارند. چراکه اگر اعضا می‌فهمیدند زندگی در خارج از فرقه آنها نیز جاری است و دنیا شیطانی نیست و مردم خوب زیادی بیرون از این فرقه وجود دارد و زندگی می‌کنند قطعا دیگر،‌ ماندن در فرقه را برنمی تافتند.