استمرار ریاست رجوی در سایه حقارت انسانیت

در خلال عملیات آزادی عراق، نیروهای ائتلاف با یک موضوع اسیرگیری غیرعادی مربوط به مجاهدین خلق و یک گروه معارض فرقه‌ای ایرانی تبعیدی که صدام حسین به عراق دعوت کرده بود تا از جانب او در جریان جنگ ایران و عراق بجنگند، روبه‌رو شدند.

ناکامی سازمان مجاهدین خلق در سرنگون‌کردن جمهوری اسلامی ایران و متعاقبا رفتن به تبعید، خوش‌بینی نسبت به آن و قابلیت‌هایش را زیر علامت سوال برد. در فرانسه، مسعود رجوی ماهیت سازمان را به‌کلی تغییر داد. در سال 1985، او مریم عضدانلو، همسر دستیار نزدیکش مهدی ابریشمچی و خواهر کوچک‌تر یک عضو ارشد سازمان مجاهدین خلق را در یک پست جدید تحت عنوان همردیف مسوول اول منصوب کرد. رجوی، همسر دوم خود، دختر رئیس‌جمهور سابق ایران و متحد رجوی، ابوالحسن بنی‌صدر را طلاق داد و اعلام کرد که مریم از شوهر خود طلاق گرفته و با وی ازدواج خواهد کرد. این اعمال مقدمه یک انقلاب ایدئولوژیک درونی شد.

ازدواج و متعاقبا بزرگنمایی نقش رهبری مسعود رجوی شروع یک تغییر در سازمان به سمت یک فرقه کیش شخصیتی نیز بود. تغییرات اولیه شامل افزایش مطالعات اجباری، ترتیبات زندگی جمعی جبری و اعمال کنترل بر اعضای گروه در تبعید در سراسر اروپا می‌شد. هدف ثانویه حذف اعضایی بود که کمتر متعهد بودند. این عمل البته به منظور حذف سازمان‌های معارض ایرانی متحد اجرا نشد، ولی این نتیجه را داد.

بعد از این که سازمان مجاهدین خلق در سال 1986 به عراق نقل مکان کرد رجوی‌ها ارتش آزادیبخش ملی را به وجود آوردند که تقریبا شامل تمامی تشکیلات سازمان مجاهدین خلق در عراق می‌شد و آنها از ساختار نظامی آن برای متمرکزکردن کنترل خویش استفاده کردند. بعد از شکست در عملیات فروغ جاویدان، رجوی‌ها یکسری تغییرات در سیاست خود که در ادامه به‌طور فزاینده‌ای یک سازمان درونگرا را که به یک فرقه مبدل شد، اعمال کردند. در حالی که رجوی به ندرت به شکست اعتراف می‌کند، او در سخنانش اشاره کرد که عملیات به اهداف خود به‌خاطر فقدان وفاداری کافی در میان بدنه سازمان جهت سرنگون‌کردن جمهوری اسلامی نرسید و اعضا در عوض رهبری، مجذوب علایق جنسی خود در نتیجه وابستگی به همسرانشان بوده‌اند. جهت اعمال یک دیسیپلین جدید نظامی، به اعضای بدنه دستور داده شد تا نه‌تنها در سیستم جداسازی جنسی مستقر شوند بلکه همچنین همسران خود را طلاق داده، تجرد کامل اختیار کرده و حتی ارتباط خود با دوستان و خانواده چه در داخل مقر‌های سازمان مجاهدین خلق و چه در خارج از آن را قطع کنند. عشق به رجوی‌ها می‌بایست جای عشق به همسر و خانواده را می‌گرفت. به علاوه، رجوی‌ها از منابع مالی تأمین شده از جانب صدام حسین جهت احداث اردوگاه‌های خودکفا که شامل مدرسه، کلینیک‌های درمانی، مراکز تعلیمی و زندان (اغلب مراکز بازآموزی خوانده می‌شد) استفاده کردند به‌طوری که جمعیت آنان احتیاج بسیار کمی برای ارتباط با جامعه پشت دیوارها داشت.

رهبران و هواداران سازمان مجاهدین خلق قویا فرقه بودن سازمان مجاهدین خلق را تکذیب می‌کنند. آنها اعضای سابق و منتقدان سازمان را متهم می‌سازند که یا مأموران ایران یا فریب‌خورده آنان هستند. به هرصورت، مصاحبه با مقامات نظامی و غیرنظامی آمریکایی، اطلاعاتی که داوطلبانه از اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق در ARC به دست آمده است و دیدار از اردوگاه اشرف مشخص می‌سازند که تکذیب سازمان قابل قبول نیست.

خصوصیات فرقه‌ای که در این پیوست تشریح شده‌اند به‌طور گسترده‌ای توسط اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق و توسط دیده‌بان حقوق بشر گزارش شده‌اند. این مطلب، حداقل به میزانی، توسط مصاحبه با افسران JIATF در اشرف و توسط اطلاعاتی که داوطلبانه از اعضای سابق سازمان مجاهدین خلق در ARC به‌دست آمده، تایید شده‌اند.

رهبری سازمان مجاهدین خلق از اعضا می‌خواهد ایدئولوژی سازمان را مورد مطالعه قرار دهند و در جلسات تلقین ذهنی که از خصوصیات آن استفاده از ترکیب روش‌های تبلیغی و تهدیدی است، شرکت کنند. اعضای گروه می‌بایست فیلم‌های سخنرانی‌های رجوی و راهپیمایی و تظاهرات خیابانی در سراسر اروپا را نگاه کنند. سازمان مجاهدین خلق برنامه‌های خود را از طریق رادیو و تلویزیونش پخش می‌کند. رهبران سازمان به اعضای گروه فقط اجازه استفاده از این برنامه‌ها را می‌دهند و آنها تنها مجاز هستند گزارش‌ها و بولتن‌های داخلی، مانند نشریه مجاهد و سایر متون تاییدشده را مطالعه کنند. کسانی که این دستور را نقض کنند تنبیه می‌شوند. برای کاهش نمود ظاهری مغزشویی، رهبران سازمان این عملکردهای محدودکننده را به عنوان مخالفت با جمهوری اسلامی ایران یا به عنوان ضوابط مشخص‌شده در تئوری نظامی تشریح می‌کنند.

رسانه‌های وابسته به سازمان مجاهدین خلق با ایجاد یک حس ترس و پارانویا در اعضای سازمان درخصوص جهان خارج، خصوصا ایران و رژیم جمهوری اسلامی، بر ایزوله‌کردن آنان افزوده‌اند. نشریات سازمان اغلب کسانی را که حمایت کافی از گروه نشان نداده یا کسانی که گروه را ترک می‌کنند مورد سرزنش قرار داده، آنان را دشمن، خائن و عوامل ایران خطاب می‌کنند. اعضایی که تمایل به تماشای تلویزیون یا خواندن کتاب به صورتی که مورد تأیید رهبری نیست نشان بدهند اغلب به عنوان مساله‌دار معرفی می‌شوند.

علاوه بر ایزولاسیون جغرافیایی و ایدئولوژیکی، اعضای سازمان مجاهدین خلق در عراق قویا به لحاظ اجتماعی و عاطفی نیز ـ حتی در درون مراکز زندگی و تجمع خود ـ ایزوله هستند. بستگان و همسران سابق در مقر‌های مختلف مستقر می‌شوند و اجازه دیدار با یکدیگر را ندارند. دوستی نزدیک به عنوان روابط لیبرالی تلقی شده و شدیدا ممنوع است. اعضا تنها می‌توانند آزادانه با فرماندهان خود ارتباط داشته باشند و اجازه فرمانده برای هرگونه ارتباط لازم است. خبرچینان صحبت‌های بین اعضا را مانیتور می‌کنند. در بسیاری از موارد، به خانواده اعضای سازمان مجاهدین خلق در ایران اطلاع داده شده است که بستگان آنها کشته شده یا مرده‌اند.

به‌‌رغم ادعای سازمان مجاهدین خلق و شورای ملی مقاومت مبنی بر حمایت از برابری جنسی و قرار دادن زنان در نقش رهبری‌کننده، مردان و زنان در اردوگاه‌های سازمان بشدت جدا از هم نگه داشته می‌شوند. استقرار براساس جداسازی جنسی صورت می‌گیرد و در برخی ساختمان‌ها، خطوطی در وسط سالن‌های اجتماع ترسیم شده است که قسمت مردان را از قسمت زنان جدا می‌کند. مردان و زنان پایین‌تر از سطح رهبری از ارتباط با یکدیگر منع شده‌اند مگر این‌که در هر مورد مشخص اجازه رسمی دریافت کرده باشند. دست‌دادن 2 جنس مخالف ممنوع است. حتی پمپ بنزین در اردوگاه اشرف ساعات مجزا برای استفاده مردان و زنان دارد.

در سازمان مجاهدین خلق نشست‌های روزانه، هفتگی و ماهانه برگزار می‌شود که شامل اعترافات جمعی اجباری به منظور زدودن افکار و رفتار غیرمعمول است که تصور می‌شود وحدت گروهی را به خطر بیندازد. اعضای سازمان مجاهدین خلق می‌بایست افکار و حتی خواب شبانه، خصوصا افکار و تمایلات جنسی خود، همین‌طور مشاهدات درخصوص سایر اعضا را به طور روزانه ثبت کنند (البته مواردی که ممنوع هستند). آنها باید این گزارش‌های کتبی را به مسوولان خود بدهند. در خلال جلسات بزرگ، اعضا اغلب مجبور هستند گزارش‌های خود را با صدای بلند در جمع بخوانند و از خود انتقاد کنند. اعضای سازمان مجاهدین خلق غالبا می‌بایست به افکار جنسی اعتراف کنند. در حالتی که فرد گرفتار است، اگر این کار را انجام ندهد به عنوان دروغگو معرفی خواهد شد چرا که اعتقاد بر این است که چنین افکاری اجتناب‌ناپذیر هستند.

این یافته‌ها مشخص می‌کنند که عضوگیری در سازمان مجاهدین خلق از سال 1986 واقعا داوطلبانه نبوده است و این افراد تحت اجبار در اردوگاه‌های سازمان در عراق نگاه داشته شده‌اند. در ماه ژوئن سال 2004، JIATF برآورد کرد که از جمعیت اردوگاه اشرف تنها 5 درصد قبل از انقلاب و 25درصد در زمان انقلاب به سازمان پیوسته‌اند. یک بخش عمده (حدود 1500 تا 1800 نفر) زندانیان جنگی بوده و 45درصد بعد از رفتن سازمان به عراق در سال 1988 به اردوگاه اشرف برده شده‌اند. بنابراین محتمل است که 70درصد از جمعیت سازمان مجاهدین خلق با فریب جذب شده و خلاف میلشان در اردوگاه اشرف نگه داشته می‌شوند.