یمن بر سر دوراهی بیم و امید

صالح که اصرار داشت تا انتخابات سال 2012 میلادی بر سر قدرت بماند و به هیچ‌یک از طرح‌ها و پیشنهادهای مصالحه شورای همکاری که از حمایت آمریکا نیز برخوردار بود، پاسخ نداد؛ اکنون در وضعیت متفاوتی قرار دارد. او در این 4 ماه تلاش کرد تا آمریکایی‌ها و سایرین را نسبت به قدرت گرفتن القاعده در یمن نگران کند تا حمایت آنها را برای حفظ خویش یا حداقل حفظ ساختار قدرت در یمن جلب کند. تلاشی که هم‌اکنون نیز ادامه دارد. ولی به نظر می‌رسد سناریوی حذف صالح با هدف جلوگیری از اوجگیری و تعمیق اعتراضات و خواسته‌های مردم یمن، پاسخ قدرت‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای به این تلاش‌ها بوده است.

اکنون عربستان تلاش دارد که با استفاده از نفوذ خود در قبایل مختلف و احزاب معارض و با هماهنگی آمریکا، ساختار آینده قدرت را در یمن به نفع خود رقم زند و از شکل‌گیری حکومتی مستقل و ضدسعودی در همسایگی این کشور ممانعت به عمل آورد؛ حتی اگر به قیمت جدایی دوباره جنوب و شمال یمن از یکدیگر باشد.ریاض در جریان جنگ داخلی یمن در دهه 90 میلادی به وضوح از جدایی‌طلبان جنوب حمایت کرد، ولی به‌رغم به‌کارگیری تمام توان خویش در این عرصه ناموفق ماند و یمن یکپارچگی خود را حفظ کرد.

به نظر می‌رسد خاندان آل‌سعود که بنابر وصیت عبدالعزیز همواره راهیابی به آب‌های آزاد و خروج از حصار تنگه‌های سه‌گانه باب‌المندب، هرمز و کانال سوئز را در دستور کار سیاست خارجی و استراتژی خود داشته است؛ بار دیگر سعی دارد با جلوگیری از شکل‌گیری یک حکومت قدرتمند فراگیر در یمن که همه جریان‌های قدرت از شمال و جنوب و احزاب و قبایل را دربرگیرد، زمینه را برای تحقق آن خواست دیرینه فراهم نماید.

از سوی دیگر دولت عربستان به نیکی می‌داند که آحاد شهروندان یمنی به دلیل انضمام 3 استان این کشور به خاک عربستان و تلاش برای تضعیف و موقعیت و جایگاه استراتژیک یمن و خروج بیش از یک میلیون نفر شهروند یمنی از عربستان در دهه 90 میلادی و سایر اقدامات ضدیمنی، یک بدبینی و نفرت تاریخی نسبت به حاکمان سعودی دارند و به نوعی ریشه بسیاری از عقب‌ماندگی‌ها و مشکلات خویش را از ناحیه همسایه بزرگ خود می‌دانند و لذا یک هفته بعد از خروج یا اخراج علی عبدالله‌صالح، در شعارهای قیام خویش، آل‌سعود را هدف قرار داده‌اند و این زنگ خطری بزرگ برای سعودی‌ها به حساب می‌آید.بدون تردید آینده یمن در گرو هوشیاری جوانان انقلابی و قبایل و احزاب سیاسی ملی و تلاش آنها به حفظ یکپارچگی و وحدت رویه و وحدت هدف و وحدت صفوف آنها می‌باشد.