پرسشی که باید آموزش و پرورش پاسخ دهد

برهمین اساس، مربیان امور تربیتی موظف شدند در کنار سایر مربیان که وظیفه تدریس دانش و مهارت‌های فنی را برعهده داشتند، نقش اجتماعی کردن دانش‌آموزان و همسازی آنان با اخلاق اجتماعی را بردوش گیرند.

اما باید دید مسوولان آموزش و پرورش، تا چه اندازه در تربیت مربیان امور تربیتی که فعالیتی بسیار ظریف و دشوار برعهده دارند، تلاش کرده‌اند، مگر نه این‌که تنها کسانی می‌توانند از پس این فعالیت مهم برآیند که دارای علم و تجربه هستند؟ و مگر نه این‌که حفظ حیثیت و شخصیت دانش‌آموز یکی از اصول اساسی تربیتی است؟

از دید جامعه‌شناسان، تثبیت شخصیت کودک از سوی والدین و معلمان، اصلی ضروری در امور تربیتی است. زیرا با حفظ شخصیت، بهتر می‌توان دگرگونی‌هایی در کودک به وجود آورد. اما گفتگویی کوتاه با والدین دانش‌آموزان کافی است تا از جملات مشابه آنان متاثر شویم.

این‌که اغلب اولیای دانش‌آموزان باور دارند هیچ‌گاه مربیان تربیتی یا پرورشی، گل سرسبد آموزش و پرورش نیستند، بلکه نیروهای تازه‌کاری هستند که بیش از تسلط به تخصصشان، به دنبال کسب سابقه‌ کار می‌گردند.

پس شاید طرح این مساله از آموزش و پرورش مبنی بر این‌که اگر مربیان تربیتی یا به اصطلاح خودمان معلمان پرورشی از تشریح اصالت اسلامی ـ ایرانی و تشویق به بازگشت هویت از دست رفته ایرانی برای دانش‌آموزان ناتوان باشند، پس امور تربیتی چه دلیلی برای ماندگاری دارد، سوال بی‌راهی نباشد!

تحقیقات نشان می‌دهد میزان مشارکت در مسابقات فرهنگی و هنری مدارسی که معاونان جدید در آنها منصوب شده‌اند به خاطر این‌که بسیاری از آنها خود را در درجه نخست یک مربی نمی‌دانند و بیشتر در نقش یک ناظم مدرسه ظاهر شده‌اند، بسیار پایین بوده است.

راستی چرا نباید مربیان و معاونان پرورشی و تربیتی از میان باهوش‌ترین، جوان‌‌ترین، معتقدترین و باانگیزه‌ترین نیروهای آموزش و پرورش گلچین شوند؟

آیا نباید در خصوص ارتقا سطح علمی و هنری مربیان پرورشی چاره‌ای اندیشید و با علوم روز و مسائل متنوعی که دانش‌آموزان با آنها درگیر می‌شوند، بیشتر آشنایشان کرد؟

آیا روزی فرا خواهد رسید که در نظام آموزشی ما مربی و معاون پرورشی تداعی‌گر شخصیتی باشند که شاگردان همیشه آرزو داشته‌اند مانند او باشند؟ و ده‌ها آیا و اگر دیگر....

مرتضی فغانی
جام‌جم