قصه‌های قرآن به روایت تلویزیون

همچنین می‌تواند در مقابل روایات نادرست و مغرضانه‌ دیگر کشورها از این قصص زیبا بایستد؛ قصه‌هایی که در دل صدفی زیبا از پندآموزی و سرگرم‌کنندگی، مفاهیمی عمیق از اخلاق و انسانیت را همچون مروارید دارند و در هر زمانه‌ای قابل تفسیر و به‌کارگیری در زندگی روزمره هستند. 
یکی از این قصه‌ها به‌تازگی راهی آنتن شبکه آی‌فیلم شده است. سریال «یوسف‌پیامبر» (۱۳۸۷) ساخته زنده‌یاد فرج‌ا... سلحشور که ما را برای مرور دوباره این‌دست آثار ترغیب کرد. سریال مذکور، سوای از هر نقد روا و ناروایی، توانست قلب مخاطبان را در زمان پخش و بازپخش‌های مکررش لمس کند و پای این روایت شیرین بنشاند. 
زنده‌یاد سلحشور با کارگردانی و بازیگری در چندین اثر قرآنی، حق بزرگی بر گردن سریال‌‌سازی بر پایه قرآن دارد. او پیش از یوسف‌پیامبر با مجموعه‌های «ایوب ‌پیامبر» (۱۳۷۱) و «مردان آنجلس» (۱۳۷۶) روی دو روایت جذاب و پرراز و رمز از قرآن دست گذاشت. هرچند می‌توان در فیلمنامه‌نویسی، بازیگری، دکور یا از هر زاویه حرفه‌ای دیگری به برخی از این آثار نقایصی وارد دانست اما همان‌طور که عنوان شد هرکدام توانستند در جلب نظر بینندگان و ماندگارشدن در قاب تلویزیون برای تماشای چندباره موفق عمل کنند. حتی معرف چهره‌های جدیدی به عالم سینما و تلویزیون باشند؛ چهره‌هایی که به سبب تاثیرگذاری این سریال‌ها در جامعه تا سال‌ها با نام کاراکترهای‌شان در همین آثار خوانده می‌شدند. 
یکی دیگر از سریال‌های خاطره‌انگیز در این دسته، «مریم مقدس» (۱۳۷۹) به کارگردانی شهریار بحرانی است که راوی یکی از لطیف‌ترین سوره‎‌های قرآن، حاوی قصه‌های زکریای نبی، حضرت مریم و ولادت عیسی ‌مسیح(ع) است. 
اما این‌که با وجود اقبال از این آثار چرا کارگردانان کمتر سراغ ساخت آنها می‌روند پرسشی است که پیش از این نیز جام‌جم با چند نویسنده، تهیه‌کننده و کارگردان آثار مذهبی مطرح کرده بود و غالب پاسخ‌ها به چند محور خلاصه می‌شد: یکی حساسیت موضوع و لزوم تحقیق و پژوه چندساله برای دراماتیزه‌کردن هر قصه و نیاز به بودجه‌های سنگین برای ارائه تصویر درخور از هر قصه. برای نمونه جواد شمقدری پیش از این درباره موضوع مورد اشاره به جام‎‌جم گفته است: «گاهی یک سریال اجتماعی بدون فیلمنامه کامل، تصویب و تولید می‌شد.  اما بر سر آثاری که مضامین مذهبی دارند یا براساس زندگی پیامبران و قصه‌های قرآن هستند، بحث وجود دارد. چون سوژه حساس است و باید کسی آن را بنویسد که ضمن تعهد و اشراف بر این موضوع، روایت صحیحی از ماجرایی داشته باشد که بیشتر مردم با آن آشنا هستند و کارشناسان مذهبی نیز بر سر جزئیات آن حرف دارند. پس فیلمنامه‌نویس باید دانش کافی داشته باشد، متعهدانه کار را دنبال کند و زمان زیادی به مطالعه، جست‌وجو، مصاحبه با صاحب‌نظران، نگارش، بازنویسی و تصویب اختصاص دهد.»
این روزها که سریال «حضرت‌موسی(ع)» به کارگردانی ابراهیم حاتمی‌کیا در حال تولید است و نسخه سینمایی آن در جشنواره فیلم فجر سال گذشته اکران و با استقبال همراه شد، امید می‌رود ساخت چنین آثاری بیش ازپیش رونق گیردو علاوه‌ بر سریال‌هایی با سوژه‌های روز و اجتماعی مانند «صاحبدلان»(۱۳۸۵) و...متاثر ازمضامین قرآنی، همچنان شاهد تولید آثار تلویزیونی‌ای باشیم که قصص قرآنی را در بافت تاریخی و درزمان خودبه تصویرمی‌کشند و مخاطبان را به سفری تاریخی ــ مذهبی می‌برند.