تاریخی از ناامید نشدن و ادامه دادن

بازیهای پارالمپیک تاریخ غنی و الهامبخشی دارند که ریشههای آن به پس از جنگ جهانی دوم بازمیگردد. در سال ۱۹۴۸، سر لودویگ گاتمن، عصبشناس آلمانی که از دست نازیها گریخته بود، اولین بازیهای ورزشی ویژه ورزشکاران ویلچری با نام (استوک ماندویل) را در انگلستان ترتیب داد. چشم انداز او ارتقای توانبخشی سربازان مجروح در جنگ از طریق ورزش بود. این رویداد که در ابتدا گردهمایی کوچکی از کهنه سربازان بریتانیایی بود، به یک رویداد سالانه تبدیل شد که شرکت کنندگانی از کشورهای مختلف را به خود جلب کرد.در سال ۱۹۶۰، اولین بازیهای پارالمپیک در رم برگزار شد که مصادف با بازیهای المپیک تابستانی بود و نقطه عطف مهمی در تاریخ ورزش ورزشکاران دارای معلولیت بود. بازیها به سرعت رشد کردند و در سطح جهانی تکامل یافتند. ورزشکارانی از کشورهای مختلف گرد هم آمدند تا استعدادها و انعطافپذیری باورنکردنی خود را به نمایش بگذارند و درک ناتوانی را به چالش بکشند و روایت را در مورد توانایی و پشتکار تعریف کنند.با رشد سریع بازیهای پارالمپیک و معرفی بازیهای پارالمپیک زمستانی در سال ۱۹۷۶ این مسابقات یک گام بزرگ رو به جلودیگر برای پیشرفت خودش برداشت. این رویدادها بستری را برای ورزشکاران دارای معلولیت فراهم کرد تا در بالاترین سطح به رقابت بپردازند و روحیه مشارکت و احترام را تقویت کنند. اولین سفر تیم ملی ایران به عرصه پارالمپیک در اوایل دهه ۱۹۸۰ آغاز شد. کمیته ملی پارالمپیک ایران که در سال ۱۳۶۸ تأسیس شد، و نقشی اساسی در تغییر چشمانداز ورزش معلولان در کشور داشت. ورزشکاران ایرانی اولین تاثیر قابل توجه خود را در پارالمپیک ۲۰۰۰ سیدنی انجام دادند که در آن چندین مدال به دست آوردند. از آن زمان تاکنون، ایران همواره از نظر مشارکت و عملکرد در میان کشورهای پیشرو قرار گرفته و در صحنه جهانی احترام و تحسین را برانگیخته است.در طول سالیان متمادی، ورزشکاران ایرانی در رشتههای مختلف از جمله دوومیدانی، شنا و وزنه برداری به برتری رسیده اند. پیروزیهای آنها نه تنها برای ما ملت ایران باعث غرور شده است، بلکه منبع الهام بسیار روحیه بخشی برای جهانیان بوده تا نشان دهند محدودیتهای جسمی باعث ناامیدی نمیتواند باشد. امروزه، بازیهای پارالمپیک به عنوان شاهدی بر انعطافپذیری روح انسان، نادیده گرفتن محدودیتها و تجلیل از دستاوردهای خارقالعاده ورزشکاران از هر طبقهای است.