«سلام»، برنامه‌ای که به داد پلیس رسید!

پلیس، در قاطبه‌ موارد، چه در قاب کوچک تلویزیون و چه روی پرده عریض و نقره‌ای سینما، همان اهرم وارد کننده‌ی استرس و اضطراب به بطن داستان بوده که برای تزریق کمی هیجان یا مزه‌پراکنی شخصیت اول فیلمنامه به قصه تزریق شده است.

حضور پلیس در آثار داستانی معمولا مساوی با بر هم خوردن ریتم شادی یا جریان عادی زندگی بوده و کمتر پیش آمده که همدلی و همذات پنداری مخاطب را در رقابت با کاراکترهای دیگر برانگیخته باشد، مگر اینکه فیلم، اساسا ژانر پلیسی و معمایی داشته باشد که در این صورت هم همچنان پلیس به شخصیت اصلی داستان (یک فرد مجرم) از نظر محبوب بودن و جذابیت، باخته است و شاید معدود گزینه‌ مربوط به سالهای اخیر که بتواند این حرف را نقض کند کاراکتر پیمان معادی در «متری شیش و نیم»، اثر سعید روستایی باشد که به عنوان یک پلیس، جایگاهی محبوب‌تر از شخصیت اصلی فیلم با بازی نوید محمدزاده داشت، اما آیا فیلم‌های اندک از این دست کافیست؟ آیا حتما باید یک فیلم، پلیسی و معمایی باشد که چهره‌ای شجاع، جذاب، مهربان و همدلی‌برانگیز از پلیس را نشان بدهد؟

برنامه تلویزیونی «سلام» که این شب‌ها بعد از خبر بیست و سی از شبکه دوی سیما روی آنتن می‌رود، شاید برای اولین بار به یادمان می‌آورد که نیروهای امنیتی پلیس کسانی هستند که از دل همین کوچه‌ها و خیابان‌های محل زندگی خودمان برخاسته‌اند و از فضا نیامده‌اند! بار دیگر به یادمان می‌آورد که آنان فرزندان همین سرزمین‌اند و برای آن که کوچک‌ترین اخمی بر پیشانی همین سرزمین نیفتد، جان خود را به کف دست گرفته‌اند و چنین شغلی را انتخاب کرده‌اند.

واقعیت این است که برای مطرح کردن چنین نکته‌ای لازم بود که صریح‌ترین و بی‌پرده‌ترین قالب ممکن یعنی برنامه ترکیبی و مستندمحور انتخاب شود، کاری که سازندگان برنامه انجام داده‌اند. تا پیش از این، هر برنامه‌ای که با مشارکت پلیس و به سفارش ناجا ساخته شده بود از قالب گفت و گو خارج نمی‌شد و بدیهی است که شنیدن صحبت‌های رسمی و جدی مجری و یک مقام پلیس از حوصله مخاطبی که یک سال سخت کرونایی را پشت سر گذاشته و به نوروز رسیده، خارج است.

برنامه «سلام» با فراهم آوردن آیتم‌هایی جذاب و هیجانی، چهره حقیقی پلیس را به مردم نشان می‌دهد؛ پلیسی که نیروهای جوانش همچون دیگر جوان‌ها با انجام ورزش‌های مختلف، قدرت بدنی و مهارت‌های رزمی خود را به نمایش می‌گذارند و از هیجان و مسابقه استقبال می‌کنند، پلیسی که در کنار مردم است و نه در برابر آنها، پلیسی که نه برای قدرت نمایی و نشان دادن جایگاه، بلکه برای برقراری نظم ضروری جامعه بر سر مأموریت خود حاضر می‌شود، مأموریتی که گاها با آسیب جسمی نیروی خود او همراه است.

سعیده احمدی