کسی راز مرا داند...

«پهلوان زنده را عشق است» برای نگارنده جذابیت‌هایی دارد و حتی منظومه «شکار» او را با رمان «پیرمرد و دریا» اثر همینگوی مقایسه کردم و برایم آن‌قدر جذابیت داشت که از نظر سال سرودن و نگارش رمان نیز مقایسه کردم. پس می‌بینیم هرکسی از ظن خود، یار او شده و تقصیری هم متوجهش نیست. همه اینها را گفتم تا بگویم تصویر دیگری هم از شاعر می‌توان داشت که یا دیده نشده یا کمتر دیده شده و گفته نشده است.
قبل از اینها اجازه بدهید بگویم درباره چه کسی حرف می‌زنیم تا بهتر بشود توضیح داد. مهدی اخوان ثالث ۲۹ سال پیش در چنین روزهایی
(۴ شهریور) جان به جان آفرین تسلیم کرد و دفتر شعر زندگی‌اش را بست. او شاعری است که هواداران بسیاری در شعر امروز دارد و البته اغراق نیست اگر بگوییم به همان اندازه نیز مخالفانی دارد. ترکیب‌های نو و بدیع در کنار لحن حماسی و زبان برجسته کهن و تلفیق آن با شعر نو، اخوان‌ثالث را از دیگر هم‌روزگاران خود متمایز و در شعر خراسانی او را برجسته کرده است.
در اینجا دنبال حرف زدن از مقام شاعری یا اشعار او نیستیم، بلکه می‌خواهیم به بهانه بیست و نهمین سال خاموش شدن شمع جان مهدی اخوان‌ثالث تصویری از شاعر زمستان را به تماشا بنشینیم.
«درخت پیر و جنگل» و «مرد جن‌زده» عنوان
دو کتاب از مجموعه آثار مهدی اخوان ثالث (م.امید) است که وقتی باز می‌کنی نه با نظم، بلکه با نثر روبه‌رو می‌شویم. داستان‌هایی که اخوان‌ثالث از خود به‌جای گذاشته خواننده امروزی را با افق‌های متفاوتی از خود روبه‌رو می‌کند. داستان‌هایی که بسیاری را بر این نظر واداشته که اگر «م.امید» بیشتر داستان می‌نوشت، در داستان نیز می‌توانست حرف‌های جدی و توجه برانگیزی داشته باشد. داستان‌هایی که باز هم زبان در آنها محل توجه است و اخوان‌ثالث کوشش می‌کند در کنار زبان به تکنیک‌های روایی نیز توجه کند.
این دو کتاب که حجم زیادی نیز ندارند می‌تواند به عنوان دو اثر از شاعری توانمند و چیره‌دست شناخته شوند که نشان از توانایی‌های او در دیگر زمینه‌های ادبی دارد و شاید اگر اخوان‌ثالث حرفی در شعر برای گفتن نداشت در داستان می‌توانست حرف‌های بسیاری برای گفتن داشته باشد، اما او در شعر به‌قدری باصلابت ظاهر شد که جایی برای توجه به داستان‌هایش باقی نگذاشت.

حسام آبنوس

دبیر قفسه