زندگــــــی با نیمه فعال بدن!

فلج شدن یک نیمه از بدن که گاه درچهره بیمار نیز نمایان می‌شود و بلع و تکلم و کنترل ادرار و مدفوع او را مختل می‌سازد، چالشی بزرگ در تمام عمر وی محسوب می‌شود . اقدامات اولیه در بهره‌مندی سریع از خدمات اورژانس و پیشگیری از وسعت ضایعه در سیستم عصبی و رسیدن بیمار به وضعیتی پایدار در بخش مراقبت‌های ویژه نقش مهمی در تسهیل مراقبت‌های بعدی و بازگرداندن وی به زندگی مستقل دارد، چنان‌که هرچه این خدمات با تأخیر بیشتر و با امکانات کمتر ارائه گردد، میزان صدمه به سلول‌های عصبی بیشتر و سطح ناتوانی بالاتر خواهد بود در زمان حضور بیمار در بخش مراقبت‌های ویژه، فیزیوتراپی قلبی -‌ ریوی برای پیشگیری از اختلالات تنفسی به علت بی حرکتی مطلق آغاز می‌شود .
فیزیوتراپیست با آگاهی از نقش اندام‌های درگیر در تحمل وزن، تعادل و جابه‌جایی به بیمار سکته مغزی می‌آموزد که چگونه با استفاده از اندام‌های سمت سالم و وسایل ارتوپدی کمکی به‌تدریج عملکردهای برخاستن، نشستن، ایستادن و راه رفتن را بازیابد. این بیمار که با فلج یک نیمه از بدن «همی پلژی» نامیده می‌شود در فیزیوتراپی می‌آموزد که چگونه جابه‌جا شود که شانه و لگن طرف مبتلا دچار دررفتگی نشود و بعد از برگشت عملکرد عضلات، بدشکلی، محدودیت و نقص در حرکات طبیعی آنها باقی نماند. به‌تدریج تمرین‌های درمانی پیشرفت می‌یابند تا بیمار بتواند مستقلا و بدون کمک درمانگر و همراهان به زندگی بازگردد. در این مراحل نیز متخصص فیزیوتراپی نگران سفتی بیش از حد عضلات اندام‌های فوقانی و تحتانی است، چنان‌که در صورت قصور منجر به جمع شدن انگشتان و آرنج و همچنین انگشتان و مچ پا به طرف پایین می‌شود. تجویز بریس‌های ارتوپدی در این مرحله در کنار تمرین‌های کششی و تحمل وزن در فیزیوتراپی می‌تواند بیمار را با حداقل عوارض به زندگی عادی بازگرداند. در مرحله نهایی نیز تمرین‌هایی شبیه وظایف شغلی و مهارت‌های بیمار طراحی شده و زمینه حضور وی در خارج از منزل و میان افراد جامعه فراهم می‌شود.

دکتر پرهام پارسانژاد

فیزیوتراپیست