توجه بیشتر حق همه ناشنوایان

یکی از مردم شهرش او را به طرف میدان اصلی شهر راهنمایی می‌کند. همه مردم شهر آنجا جمع شده‌اند تا تولد او را جشن بگیرند. خنده حالا به جای اخم و ناراحتی تنها مشخصه مرد ناشنوا می‌شود.» این کلیپ پرانرژی، حال و روز تمام ناشنوایان شهر است. آنها شاید هیچ چیزی جز احترام از همشهری‌هایشان نخواهند. هرچند این روزها احترام و توجه، حلقه گمشده روابط شهری شده است؛ اما نیاز ناشنوایان از هر انسان دیگری بیشتر است.
شاید بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مشکلاتی که ناشنوایان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند، به رسمیت‌نشناختن زبان اشاره باشد. شاید آن زمان که کراتیلوس افلاتون، مبتکر انگلیسی زبان اشاره، این زبان را خلق می‌کرد، گمان نمی‌کرد زبانی که برای ارتباط با دیگران خلق کرده است، خود تبدیل به یکی از مشکلات ناشنوایان شود.
اگر لایحه به رسمیت شناختن زبان اشاره که قرار است در مجلس شورای اسلامی کلید بخورد و هنوز هم عملی نشد، انجام شود، حداقل نیمی از مشکلات آنها برطرف خواهد شد. بسیاری از مردم به زبان اشاره آشنایی ندارند و در برخی از موارد، ناشنوایان را مسخره می‌کنند. یکی دیگر از دغدغه‌های ناشنوایان اشتغال، ازدواج و اجاره خانه است. کارفرمایان فکر می‌کنند ناشنوایان ناتوان هستند، در صورتی که اغلب آنها تحصیلکرده‌اند و سکوت، سدی برای پیشرفت آنها نشده است. اکثر ناشنوایان با افرادی مثل خود ازدواج می‌کنند و دخالت خانواده‌ها در زندگی مشترک و بزرگ کردن بچه‌ها از مشکلاتی است که صدای بی‌صدای آنها را هم درآورده است.
درباره اشتغال و ازدواج حتی اگر مشکل حل شود، اما صاحب‌خانه‌ها اغلب به ناشنوایان خانه اجاره نمی‌دهند. احتمالا فکر می‌کنند ممکن است آسیبی به خانه وارد شود. مشکلات ناشنوایان به‌‌‌راحتی قابل‌حل هستند. با استفاده از فناوری‌های نوین، درک متقابل و تصویب قوانین و همیاری دستگاه‌های دولتی می‌توان مشکلات ناشنوایان را که بخش عظیمی از آنها ریشه در فرهنگ مردمی دارد، حل کرد.
مثلا با انتخاب و به کار گرفتن یک پیکسل «من ناشنوا هستم» برای ناشنوایان می‌توان فشار روحی روی آنها را کم کرد.
با تبلیغات و استفاده از زبان اشاره در تمامی برنامه‌های تلویزیونی می‌توان بخش عظیمی از مشکلات آنها را حل و جامعه را به مکان بهتری برای آنها تبدیل کرد.