با استعدادها بازی نکنید!

ساسان با همان ویدئوی کوتاه، در کانون توجه قرار گرفت، به‌طوری که رئیس کمیته ملی المپیک از او خواست برای ادامه فعالیت ورزشی به تهران بیاید. ساسان با عمویش آمد تا هم در تست‌های فدراسیون ژیمناستیک شرکت کند و هم به مجموعه ورزشی آفتاب انقلاب سری بزند و در کنار ملی پوشان دوومیدانی تست بدهد. روزهای متفاوت زندگی ساسان که به گفته خودش نان آور خانواده است و برای ماهی 150 هزار تومان کلی زحمت می‌کشد به همین‌جا ختم نشد. او با پیگیری‌های احسان علیخانی و تیمش، سر از استیج برنامه «عصر جدید» در‌آورد تا به‌عنوان یکی از استعدادهای ایرانی، روی آنتن شبکه سه پشتک بزند؛ پشتک‌هایی که چند روز قبل، در برنامه «فرمول یک» شبکه یک هم زده شد تا همین مهمان مشترک، تنش میان دو مجری تلویزیونی را دامن بزند.
موضوع البته اینها نیست. ساسان پرکان با وجود همه آن عشقی که برای ستاره شدن داشت، نه در تست ژیمناستیک قبول شد و نه در تست دوومیدانی. او در مسابقه عصر جدید هم نتوانست به‌عنوان یک استعداد، به مرحله فینال راه پیدا کند تا نامش، خیلی زود در هیاهوی فضای مجازی گم شود.
رفتارهای دوگانه
این‌که استعدادهایی مثل ساسان پرکان، یا شناخته نمی‌شوند یا امکاناتی وجود ندارد که آنها را بارور کند، یک حقیقت تلخ است؛ اما شاید تلخ‌تر از آن، بی‌توجهی به استعدادهایی هستند که بارور می‌شوند اما مورد حمایت قرار نمی‌گیرند. در همین ماجرای اخیر، یک فیلم 15 ثانیه‌ای، پای یک نوجوان علاقه‌مند را از چابهار به تهران کشاند، اما عجیب است در همین تهران، کسی حالی از دارنده اولین مدال المپیکی تاریخ ژیمناستیک ایران نمی‌پرسد. حتی کسی اسمش را هم نمی‌داند. او رضا بهلول‌زاده است؛ کسی که تابستان امسال و در المپیک جوانان در بوئینس‌آیرس آرژانتین، با کسب مدال برنز در وسیله خرک تاریخ‌ساز شد.
بهلول‌زاده بعد از کسب آن مدال تاریخی با آسیب مواجه شد اما با گذشت بیش از چهار ماه از آن رویداد، هنوز معالجه نشده است. این ملی‌پوش برای درمان آسیبش به یک نامه از فدراسیون ژیمناستیک به فدراسیون پزشکی ورزشی نیاز دارد تا مراحل درمانش زیر نظر فدراسیون پزشکی ورزشی انجام شود اما گویا فدراسیون برای آماده کردن این نامه امروز و فردا می‌کند تا این ملی‌پوش همچنان خانه‌نشین باشد. بهلول‌زاده با تایید این موضوع به ایسنا می‌گوید: «من از آرژانتین با مصدومیت برگشتم اما در این مدت کسی سراغی از من نگرفت. شاید فراموش شده‌ام. حتی زمانی هم پدرم که برای نامه‌نگاری درمان به فدراسیون رفت تا نامه آسیب را تأیید و به فدراسیون پزشکی ببرد آن را تأیید نکردند. ما حدود چهارپنج بار برای این نامه به فدراسیون رفتیم اما هنوز در پاسخ به آن نامه‌ای زده نشده است. »
حرف‌های پدر رضا بهلول‌زاده هم در نوع خودش جالب است. او می‌گوید: «بعد از توجه کمیته ملی المپیک به ساسان پرکان من به رئیس کمیته ملی المپیک و هم به داورزنی نامه زدم که آب در چشمه و ما تشنه لبان می‌گردیم. ما در ۱۷ کیلومتری تهرانیم اما کمیته ملی المپیک در چابهار به‌دنبال استعداد می‌گردد!»
پدر رضا بهلول‌زاده می‌افزاید: «پسرم در همین یک سال اخیر ده مدال بین‌المللی گرفته است. رضا در مسابقات المپیک جوانان و قهرمانی آسیا در خرک حلقه برنز گرفت و هشت مدال رنگارنگ نیز در مسابقات اسلوونی و هنگ‌کنگ دریافت کرد. اما تنها پاداشی که در قبال آن به پسرم دادند یک هزینه صد دلاری و دو پاداش است که مجموع آن شده دو میلیون و 500 هزار تومان. دوست دارم همه بدانند حق‌خوری تنها در ورزش فوتبال که میلیاردی آورده دارد، نیست در ژیمناستیک که یک ورزش بدون درآمد است هم حق‌خوری زیاد است.»
حال باید دید فدراسیون ژیمناستیک یا کمیته ملی المپیک، به همان میزان که به ساسان پرکان توجه کردند، برای حل مشکل استعداد تاریخ ساز این رشته هم کوشا هستند یا برای آنها فقط موضاعاتی اهمیت دارد که در فضای مجازی دست به دست می‌شود؟!

رضا پورعالی

ورزش