مریم حیدرزاده هنرمند نابینا، کارگاهی برگزار می‌کند تا نشان دهد بدون کمک گرفتن از دیگران نقاشی می‌کند

نقاشی با عصای سفید

مریم حیدرزاده چگونه نقاشی می‌کشد؟ این سوالی است که خیلی‌ها از مریم حیدرزاده، ترانه‌سرای نابینای کشورمان می‌پرسند. آن‌طور که خبرگزاری ایسنا نوشته، او قول داده کارگاهی برگزار کند و نشان دهد چگونه نقاشی می‌کشد. حیدرزاده که این روزها در گالری مژده نمایشگاه خود را برپا کرده، قصد دارد این کارگاه را روز جمعه ساعت 17 در گالری محل برگزاری نمایشگاهش برگزار کند و این را ثابت کند که خودش بدون کمک گرفتن از دیگران نقاشی می‌کشد. شاید شما هم با خودتان بگویید مگر شدنی است؟ یک نفر نابینا باشد و بتواند نقاشی بکشد و با آنها نمایشگاه هم بگذارد؟ واقعیت این است که ظاهرا ما در جهانی زندگی می‌کنیم که امکان انجام هر کاری وجود دارد و انسان بیش از هر چیزی به اراده نیاز دارد. قبل از حیدرزاده هم در جهان نقاش‌های مشهور بوده‌اند که در زمان نابینایی خود نقاشی‌های حتی درخشانی کشیده‌اند و همه را به حیرت واداشته‌اند. البته نابینایان نه‌تنها در نقاشی که در عرصه‌های زیادی توانسته‌اند موفق شوند و نام خود را ثبت کنند. مثلا نمونه قدیمی این مورد جناب آقای رودکی، شاعر ایرانی است که در سال‌های ابتدایی عمرش نابینا شده، اما در سرایش شعر و نواختن چنگ چنان تبحری داشته که شهره خاص و عام بوده است. حالا و با توجه به ماجراهای پیش آمده برای حیدرزاده سراغ چهره‌های مهم هنر و نقاشی می‌رویم که هر چند چشم‌هایشان فرصت تماشای رنگ‌های جهان را لااقل برای مدت طولانی نداشته، اما توانسته‌اند رنگ‌های زیادی را به جهان ما بیفزایند.

کد خبر: ۱۱۹۰۶۸۴

نابینایی پدر امپرسیونیست
اسکار کلود مونه فرانسوی از بنیانگذاران سبک امپرسیونیست در نقاشی جهان بوده و شهرتی
همه گیر دارد. در کتاب‌های مرجع تاریخ هنر، مونه را یکی پدران سبک امپرسیونیسم دانسته‌اند، سبکی که در نیمه دوم قرن ۱۹، قرن روشنگری و نبوغ، قرن فلسفه و علوم جدید پا به عرصه هنر گذاشت و بسیار تاثیرگذار بود. این هنرمند در سال‌های پایانی عمر کم‌کم بینایی خود را از دست داد، اما باز هم نقاشی را رها نکرد. او در ماه‌های پایانی عمر خود و در حالی که کاملا بینایی اش را از دست داده بود، توانست یکی از بهترین آثارش با نام «نیلوفرهای آبی» را نقاشی کند.

نقاشی با حس لامسه
جان بریمبلیت زمانی که بر اثر حملات صرع ناشی از بیماری لایم در 30 سالگی بینایی خود را به‌صورت کامل از دست داد، رویاهایش در هم شکسته شده و به افسردگی شدید دچار شد، چون فکر می‌کرد دیگر نمی‌تواند نقاش بشود، اما او کوتاه نیامد و مسیر خود را ادامه داد. او توانست با استفاده از حس لامسه انواع رنگ‌ها را از هم تمییز داده و پس از لمس سوژه‌های نقاشی خود آنها را بر روی بوم به تصویر بکشد.
جان با تمرین و تجربه فراوان در نقاشی چیره دست شده و هم اکنون دوره‌های هنری مختص به افراد با ناتوانی‌های جسمانی برگزار می‌کند. کتاب او با نام «فریاد در تاریکی: سفر من به روشنایی» توانست مفتخر به دریافت چندین جایزه جهانی شود که داستان زندگی و موفقیت او را برای مخاطب خود بازگو می‌کند.

نقاشی با قلم بریل
اشرف ارمغان، نقاش اهل ترکیه در زمان تولد از ناحیه هر دو چشم دچار نارسایی بود با این حال او از دوران کودکی به‌رغم نابینایی تلاش کرد تا با رسم تصاویر متفاوت با استفاده از میخ و مقوا و حتی مداد و کاغذ درک بهتری از دنیای اطراف خود پیدا کند.
او در هشت سالگی اولین اثر خود را که نقش یک پروانه بود با استفاده از مدادرنگی خلق کرد و همین موضوع سرآغازی شد تا در 18 سالگی بتواند با استفاده از رنگ روغن نقاشی کشیده و در ادامه مسیر آثارش را با استفاده از یک قلم بریل کامل کرده و سر و شکل دقیق‌تری به آنها بدهد.