حال چاوشی هم خوب نیست

بالاخره «ابراهیم» آمد. آلبومی که هیاهویش از خودش بیشتر بود، محسن چاوشی و تیمش هم مانند همیشه بلد بودند چطور بازی را پیش ببرند که توجه‌ها را به سمت کارشان جلب کنند. البته به هیچ وجه قصد ندارم بگویم آلبوم ضعیفی بوده و تاکید می‌کنم قصد هیچ‌گونه قضاوت دیگری هم ندارم، برای قضاوت بهتر باید چندین و چند بار آلبوم را شنید و نمی‌توان همان روز اول درباره‌اش نظر کاملی ارائه کرد.

مثلا همین حالا که آلبوم را شنیده‌ام چند قطعه را پسندیده‌ام و چند قطعه را هم نه، اما باید باز هم آن را بشنوم و بعد نظر قطعی بدهم. با این حال اما هواداران چاوشی در صفحه‌اش گردهمایی مفصلی دارند، درباره آلبوم کامنت می‌گذارند و پاسخ یکدیگر را هم می‌دهند. اغلبشان آلبوم را خیلی دوست داشته‌اند و در حال ابراز احساسات هستند، اما بخشی دیگر هم معتقدند «ابراهیم» نسبت به دیگر آلبوم‌های چاوشی یک پله پایین‌تر ایستاده و ضعیف‌تر است.

هرچند چاوشی به موسیقی ما گفته، منتظر دیدن واکنش‌های مردم است، اما خودش هم به طور اجمالی درباره این آلبوم پرهیاهو اظهارنظر کرده و گفته است: «همه ذهنیت و ایدئولوژی من و تیم مولفان آلبوم در آن اعمال شده و از اینجا به بعدش دیگر دست من نیست. برداشت از این مجموعه کاملا آزاد است. اصلا قرار نیست من به برداشت‌ها و هر ذهنیتی از این آلبوم، سمت و سویی بدهم. پس بگذارید کارها را مردم بشنوند و درباره آن قضاوت کنند. زمان می‌برد ولی قطعا منتظر نظرات مردم درباره این اثر هستم.»

او همچنین درباره این آلبوم گفته است: «نه آنقدر غمگین و اندوه‌ناک و نه آنقدر پیچیده و غریب. «ابراهیم» روزنوشت‌های ما برای این برهه از زندگی‌مان است. سعی کرده‌ایم از زاویه‌ای دیگر به ماجراها نگاه کنیم و با انتشار آلبوم احساس می‌کنم بار بزرگی از دوش من برداشته شده است. اعتقاد دارم هر فردی وظایف و تعهداتی درباره مسائل اجتماعی خود داشته و دارد. من با «ابراهیم» پا به میدان جنگ گذاشته‌ام.»

اگر آلبوم را همانطور که چاوشی گفته روزنوشت روزهای او و حسین صفا -‌ترانه‌سرای آلبوم- به حساب آوریم، می‌توانیم بگوییم این روزها حال چاوشی خوب نیست، هر چند خودش گفته «ابراهیم» آنقدرها غمگین نیست، اما واقعیت این است که زیادی هم غمگین است و می‌تواند مخاطب خود را بشدت درگیر فضایی تلخ کند. آنقدر که می‌شود گفت این روزها حال چاوشی هم مثل خیلی از افراد جامعه خوب نیست. هر چند آلبوم بازتاب حال جامعه است، اما جای امید در آن خالی است و می‌شود در همین صورتگری امروز جامعه در آن ماند و منتظر روشنی روز هم نبود.

زینب مرتضایی‌فرد

روزنامه‌نگار