«پس از باران» را مفت از دست دادم!

به عقب برنمی‌گردیم اما آنهایی که نگاه خوشبینانه‌ای به زندگی دارند و ترجیح می‌دهند همیشه برنده فکر و زندگی کنند، می‌گویند در هر شرایطی می‌توان‌ «سرنوشت» را از «سر» نوشت. می‌توان تغییر رویه داد، انتخاب‌های درست‌تری داشت و از همه مهم‌تر آن‌قدر عاقل باشیم که شانس‌هایی را که گاهی در خانه‌مان را می‌زنند، بی‌خود و بی‌جهت رد نکنیم.

نمی‌توان به عقب برگشت اما می‌توان از همین حالا یک‌جور دیگر زندگی کرد، البته جور دیگر زندگی کردن برای عده‌ای آسان‌تر است و برای گروهی سخت‌تر یا حتی غیرممکن. برای آنهایی که شغل و حرفه‌ای مستقل دارند و به اصطلاح، خودشان کارفرمای خودشان هستند و نباید منتظر بنشینند تا یک نفر بیاید و به آنها شغلی بدهد، راحت‌تر می‌توانند سرنوشت‌شان را تغییر دهند و آن را بهتر کنند. به قول شاعر: «قصه‌ها می‌توانم کرد / غم نان اگر بگذارد»

فرهاد بشارتی، بازیگری که با سریال دنیای شیرین دریا و نقش دایی بین مردم به شهرت رسید، مثل بیشتر بازیگران با آرزوهای بلندبالایی وارد حرفه بازیگری شده است.فراز و نشیب‌های زیادی را طی کرده و حالا آن‌طور که از صحبت‌‌هایش برمی‌آید، آن‌قدر در نقش‌های تکراری پیچیده شده که بازیگری -که می‌تواند شغلی هیجان‌انگیز باشد- به حرفه‌ای یکنواخت تبدیل شده و شغلی است که بتوان با آن پول درآورد تا چرخ زندگی بچرخد. وقتی از او می‌پرسم اگر به عقب برگردید باز هم بازیگری را به عنوان حرفه اصلی انتخاب می‌کنید،‌ می‌‌گوید: «باز هم بازیگر خواهم شد اما در انتخاب‌هایم دقت بیشتری خواهم کرد. نقش‌های تکراری بازی نخواهم کرد و به شانس‌هایی که به سراغم می‌آید نه نخواهم گفت. یکی از این شانس‌ها زمان ساخت سریال پس از باران، در خانه‌ام را زد. اما آن سال به کارهای کودک و نوجوان علاقه‌مند بودم و افق‌های روشنی را مقابل خودم می‌دیدم به همین دلیل بازی در این سریال را که به یکی از پر بیننده‌ترین آثار تلویزیونی تبدیل شد،‌ قبول نکردم. اگر در پس از باران بازی می‌کردم شاید الان در حوزه بازیگری جای دیگری ایستاده بودم!»

پس از باران سریال محبوبی بود، داستان پر‌گره و دراماتیکش در سرزمین شمالی اتفاق می‌افتاد و پر از شخصیت‌های سیاه و سفید بود که بیشترشان به لهجه شیرین گیلکی صحبت می‌کردند. فرهاد بشارتی در سریال دنیای شیرین دریا، دایی بچه‌ها بود؛ مردی مهربان که تلاش می‌کرد جای پدر را برای خواهرزاده‌های خود پر کند. استایل و شمایلش انگار ساخته شده بود برای اجرای نقش آدم‌‌های مهربان بخصوص با آن لهجه گیلکی که می‌توان آن را لهجه مهربانی دانست. بشارتی وقتی در سریال دنیای شیرین دریا بازی کرد، این شروع خوب را به فال نیک گرفته و تصمیم گرفت سرنوشت زیبا و رنگارنگی در دنیای بازیگری برای خودش رقم بزند اما بازیگری آن شغلی نیست که بتوان به دلخواه پیش رفت و مسیر را آن‌طور که دوست داری، طراحی کنی. به بشارتی می‌گویم اگر به عقب برگردید شاید باز هم همینی باشید که هستید چون تجربیات اکنون را ندارید؟ کمی مکث می‌کند و می‌گوید: «سوالات از اساس اشتباه است چون ما هرگز به عقب برنمی‌گردیم اما کاش می‌توانستم با استفاده از تجربیاتی که تا الان به‌دست آورده‌ام طور دیگری زندگی کنم اما واقعیت این است که من بازیگرم و بجز این حرفه، شغل دیگری ندارم سال‌هاست کارگردان‌ها مرا در نقش‌های کلیشه‌ای گرفتار کرده‌اند و تا در فیلمنامه سر و کله مرد گیلکی پیدا می‌شود به سراغم می‌آیند.در صورتی‌که من قابلیت‌های زیادی دارم و نقش‌های متفاوتی را می‌توانم بازی کنم اما کمتر کارگردانی ریسک کرده و نقش‌ دیگری به‌من پیشنهاد می‌کند و سال‌هاست مجبورم یک نقش را مدام تکرار کنم. وقتی بازیگری را انتخاب کردم تصمیم داشتم در این حرفه خیلی پیشرفت کنم اما نشد دیگر»!

تهران مقصد همه هنرمندان است؛ همه آنهایی که در شهرستان‌های مختلف ایران متولد می‌شوند و خود‌خواسته یا براساس اتفاقات زندگی به یکی از رشته‌ها هنری علاقه‌مند می‌شوند. بشارتی هم از این قانون نانوشته پیروی کرده و برای تحصیل در رشته بازیگری به تهران می‌آید و همین‌جا ماندگار می‌شود. الان بعد از سال‌ها هنوز هم به یقین نمی‌داند این مهاجرت واقامت درست بوده یا نه، می‌گوید: «در شهرستان‌ها که کار نیست؛ فقط هوای گیلان بهتر از تهران است اما مگر چقدر کار در گیلان تولید می‌شود و چقدر شانس دارم که نقشی از آن کارهای تولیدی به من برسد؟ کار در تهران بیشتر از شهرستان‌هاست و اگر نقشی پیشنهاد شود به شهرستان هم می‌روم. در دانشگاه آزاد تدریس می‌کنم اگر در گیلان می‌ماندم این فرصت را از دست می‌دادم. به هر حال زندگی که منتظر ما نمی‌ماند باید چرخش بگردد.»

فرهاد بشارتی متولد 1345 در گیلان بازیگر بدون حاشیه‌ای است. برای دهه شصتی‌ها با نقش دایی در سریال دنیای شیرین دریا خاطره‌سازی کرد. او این روزها در مجموعه گل و بلبل در کنار عمو پورنگ نقش « گیل خان» را بازی می‌کند.پیرمردی با نمک که به گفته خودش هم بچه‌ها و هم مخاطبان بزرگسال گل و بلبل او را دوست دارند.بشارتی هنوز هم برای بچه‌ها خاطره‌سازی می‌کند، گیل آقا هم برای نسل دهه80 و 90 خاطره می‌شود.شاید این بازیگر به آنچه در ذهنش بود بنا به مقتضیات و شرایط دنیای بازیگری در ایران نرسید اما به هر حال او برای چند نسل نماد مرد مهربانی است که دوســـــــت دارد بچه‌هــــــا را خوشحال کند.

طاهره آشیانی

روزنامه‌نگار