احمد کامیار از نقش مؤثر آهنگساز در تکامل خواننده می‌گوید

خوشحالم استاد عندلیبی به عرصه بازگشته است

قطعات خاطره‌انگیز با نام خواننده‌هایشان در ذهن مخاطب ماندگار می‌شوند. کمتر می‌روند به‌دنبال اسم آهنگسازی که احساسش را به نت کشیده و جاری کرده درون سازش، سراغی نمی‌گیرند از شاعری که واژگان را به زنجیر کشیده است. شعری که از چشمه درون شاعر جوشیده، حک می‌شود در یاد مردم، اما تنها با نام خواننده. در این میان خوانندگانی هستند که از یاد نمی‌برند رفیق روزهای سخت را؛ آهنگسازانی که در قامت همکار برایشان سنگ‌تمام گذاشتند و زمینه‌ساز اوج‌گیری‌شان شدند. احمد کامیار که دومین آلبوم رسمی خود را با آهنگسازی محمدجلیل عندلیبی، منتشر کرده، از روزهایی می‌گوید که نکات ریز و درشت موسیقی را از نوازنده برجسته سنتور آموخت و ردیف‌ها را نزدش فرا گرفت. با دکتر احمد کامیار، دندانپزشک آواز‌خوان به گفت‌وگو نشستیم تا برای‌مان از روزهای پرفراز و فرودی بگوید که پشت‌سر گذاشت.

کد خبر: ۱۱۵۴۶۲۳

اخیرا نماآهنگ «سازکن» به آهنگسازی محمدجلیل عندلیبی و صدای شما منتشر شد. چه شد که تصمیم به انتشار این قطعه گرفتید؟

خداوند را هزاران‌ بار شکر می‌کنم که توفیق همکاری با یکی از برجسته‌ترین آهنگسازان موسیقی ایران‌زمین را نصیبم کرد. استاد محمدجلیل عندلیبی سرپرست گروهی به قدمت چهار دهه است؛ گروه مولانا با سرپرستی او سال‌هاست در بالاترین سطح هنرنمایی می‌کند. خوشحالم استاد عندلیبی پس از سکوت یک دهه‌ای به عالم موسیقی بازگشت و من سعادت داشتم از پنجه‌های طلایی او در آثارم بهره ببرم. چند نفر از اعضای گروه مولانا هم به عنوان نوازنده، ما را در تولید اثر یاری کردند. در آستانه سال نو نماآهنگ «سازکن» را منتشر کردیم و با دلی خوش به استقبال بهار رفتیم.

به اعتقاد بسیاری از اهالی فن، فضای اثر شما متفاوت از دیگر آثار منتشره در موسیقی ایرانی بود. چه مسیری را پشت سر گذاشتید تا به نتیجه کنونی برسید؟

«ساز کن» که قطعه‌ای از آلبوم «تنگ شکر» است، در دستگاه سه‌گاه و روی شعری از شهریار به دستان توانمند استاد عندلیبی ساخته شده است. ما در آلبوم «تنگ شکر» شاهد گروه نوازی هستیم و صدای شش ساز اصیل ایرانی را می‌شنویم. امیدوارم حاصل زحمات چندین و چند ساله من و استاد عندلیبی مورد تائید و تحسین استادان و دوستداران موسیقی اصیل ایرانی قرار بگیرد؛ هر چند فعالیت در بازار موسیقی سنتی با حضور بزرگان کار بسیار سخت و دشواری است.

محمدجلیل عندلیبی سابقه همکاری با آوازه خوانان نامداری چون محمدرضا شجریان، شهرام ناظری، علیرضا افتخاری، سالار عقیلی و بسیاری دیگر را دارد. نگران نیستید به‌واسطه کار با چنین آهنگسازی، انتظارات از شما بالا برود؟

محمدجلیل عندلیبی، ستاره‌ای ماندگار در آسمان موسیقی ایران است و پربیراه نیست اگر بگوییم هر خواننده‌ای در موسیقی اصیل ایرانی آرزو دارد با او کار کند. استاد عندلیبی، شاگردان بسیاری داشته و چهره‌های زیادی را به موسیقی ایران‌زمین معرفی کرده است. این موضوع وظیفه من را سنگین‌تر می‌کرد چرا که باید نهایت تلاش خود را به کار می‌گرفتم تا شاگردی خلف برای استاد باشم. یکی از وجوه تمایز او با دیگر موسقیدانان این است که سعی در کشف و شهود تازه دارد و خود را به قواعد و سنن گذشته محدود نمی‌کند. محمدجلیل عندلیبی هر بار که پشت سازش می‌نشیند، افقی تازه روی خواننده اثر می‌گشاید و البته تمام جوانب و ظرفیت‌های موسیقایی را برای انتقال ساز و آواز به ارکستر در نظر می‌گیرد. همچنین او روی انتخاب شعر بسیار حساس است و با وسواس بسیاری اشعار را انتخاب می‌کند تا بهترین تلفیق شعر و موسیقی را رقم بزند.

کمی به عقب‌تر برگردیم. احمد کامیار از چه سالی موسیقی را به‌صورت حرفه‌ای آغاز کرد؟

من از کودکی با آواز انس و الفت داشتم، چرا که خاندان پدری‌ام دستی بر آتش خوانندگی داشتند، اما از آن جایی که علاقه بسیاری به درس و تحصیل داشتم، نمی‌توانستم تمام وقت و تمرکزم را روی موسیقی بگذارم. با وجود این سعی کردم هر دو را هر چند آرام پیش ببرم، ولی آتش موسیقی در وجودم شعله می‌کشید و عشقش، لحظه‌ای رهایم نمی‌کرد. به همین سبب به کلاس‌های آواز علیرضا افتخاری رفتم و به مدت پنج سال از محضر او بهره بردم. ردیف‌های استاد حسین طاهرزاده را فرا گرفتم و به‌دلیل علاقه به زادگاهم، برای آموختن مکتب اصفهان نزد استاد علی‌اصغر شاهزیدی رفتم. در ادامه در رشته دندانپزشکی دانشگاه شهید بهشتی قبول و عازم تهران شدم، اما وسوسه موسیقی، مرا دوباره به اصفهان کشاند تا بار دیگر کلاس‌های آوازم را از سر بگیرم. بعدتر در سال 1375 با استاد محمدجلیل عندلیبی آشنا شدم و مسیر زندگی‌ام تغییر کرد. او روی صدای من کار کرد و سلفژ و دیگر پارامترهای تئوریک موسیقی را به من آموخت. استاد عندلیبی تأکید زیادی بر نواختن ساز توسط خواننده داشت که این نکته باعث شد تار و سه‌تار را نزد استادان همایون یزدانی و هدایت‌ا... سیاره فرا بگیرم.

شما پیش از «تنگ شکر»، آلبوم دیگری هم منتشر کردید. کمی در مورد این آلبوم صحبت کنید...

در سال 1388 آلبوم «شب آرزو» را با آهنگسازی همایون یزدانی به مرحله انتشار رساندیم. این آلبوم تجربه بسیار خوبی برای من بود و نکات بسیاری از استاد یزدانی آموختم. سعی کردم در آلبوم «تنگ شکر» قدمی به جلو بردارم تا وقتی مخاطبانی که آلبوم قبلی را شنیده‌اند، اثر جدید را می‌شنوند، تفاوت کیفی کار را احساس کنند.