در کمین جولای

حکایت چشمان بردرمانده مادران و پدران، خواهران، همسر و فرزند آن مسافران از یاد رفته. داستان سیاست با همه دعاوی تلخ و شیرین آن، قصه رسانه با تمام تغافلها و دروغبافیهای آن، حدیث بغضهای داغ گلوگیر شده در حلقوم یارانی چشم بهراه. و سرانجام، ماجرای کمین شبهنظامیان مسیحی متحد ارتش رژیم اشغالگر قدس بر سر راه خودروی حامل «سیدمحسن موسوی»، «احمد متوسلیان»، «کاظم اخوان» و «تقی رستگار مقدم» در ظهر روز پنجم جولای1982. اینها همه را، پژوهشگر و نویسنده حوزه ادبیات پایداری، حمید داوودآبادی دریک روندپژوهشی چندینساله، گردآوری و در قالب کتابی ارائه کرده است.

حمید داوودآبادی را همه با عنوان نویسنده دفاع مقدس میشناسند و نه یک محقق و یا کارشناس سیاسی و حقوق بینالملل .اما حضور حاج احمد متوسلیان در یکی از طولانیترین پروندههای سیاست خارجی جمهوری اسلامی باعث شد که او آستین بالا بزند و به عشق فرمانده مفقود شده لشکر27 محمدرسولا... به تحقیقات قابل توجهی درباره سرنوشت چهار دیپلمات ربوده شده ایران در لبنان بپردازد که نتیجه این تحقیقات شد کتاب «کمینجولای82». امروز این کتاب معتبرترین و کاملترین کتاب درباره مسیر پرونده حاج احمد متوسلیان و همراهانش بهشمار میرود.

کتاب، مشتمل بر سخن ناشر و یادداشت نویسنده است و از صفحه 13، متن کتاب با عنوان «روزشمار گروگانگیری» شروع میشود و تا صفحه 302 ادامه دارد. ضمیمههای کتاب از صفحه 303 آغاز میشود و با دربر گرفتن 47 ضمیمه، که در متن کتاب به آنها اشاره شده، تا صفحه 467 پی گرفته میشود.
تصاویر کتاب را هم از صفحه 469 میبینیم که تا پایان کتاب ادامه دارد.

در بخشی از کتاب میخوانیم: «...شنیدیم که ایلی حبیقه که هفته پیش در بیروت ترور شد، پیش از کشته شدنش در گفتوگو با روزنامه «الحیات» چاپ لندن گفته: «چهار دیپلمات ایرانی پس از ربوده شدن در لبنان، احتمالا به اسرائیل منتقل شدهاند.»

به نوشته الحیات، ایلی حبیقه مسئول بخش امنیتی گروه منحله نیروهای لبنانی، اضافه کرده است: «من از سمیر جعجع فرمانده گروه منحله نیروهای لبنانی درباره چهار دیپلمات ایرانی ربوده شده شنیدم که آنها به منطقه بیروت شرقی برده شده و از آنجا نیز خارج شدهاند. جعجع در دوران جنگ داخلی دارای زندانهای متعددی بود که افراد مشکوک و فعالان نظامی را در آن نگه میداشت.»

این روزنامه نوشته است: «وی ضمن تکذیب اظهارات سمیر جعجع آخرین فرمانده شبهنظامیان یادشده که پیشتر گفته بود چهار دیپلمات ایرانی را به حبیقه تحویل داده است، گفته: من هرگز ایرانیهای ربودهشده را ندیدم و در منطقه زیر کنترل من نبودهاند». (ص219)

بخشی از سخنان داوودآبادی در جریان یکی از مراسم بزرگداشت چهار دیپلمات ایرانی در کتاب چنین آمده است: «...آخرش باید این سناریو یکجایی قیچی بشود؛ یا شهادت یا اسارت اینها؛ اما هر سال میبینیم که یک داستانجدیدی ساخته میشود؛ هرسال یکبازی جدید. امروز من تلویزیون را نگاه میکردم، خیلی جالب بود؛ تلویزیون یادش آمد چهار تا گروگان داریم.

یک مصاحبه از مصطفی دیرانی در لبنان پخش کرد که چیز مهمی گفت. جالببود. دیرانی میگفت: ما در اسارت که بودیم، یکی از این بازجوهای اسرائیلی آمد به من گفت: قیافه تو شبیه سیدمحسن موسوی است. حتما این بازجو موسوی را دیده بود که به من میگفت قیافه تو عین سیدمحسن موسوی است.

این خیلی مهم بود. چرا این هیچ انعکاسی پیدا نکرد؟ ... آمریکا برای گروگانهایغربی فیلم «گروگانها» را ساخت. فیلم «منطقهجنگی» را ساخت. برای «جان مککارتی» خودش را کشت؛ اینقدر پوستر و کتاب زدند. اما شما، اگر توانستید در طول این سالها، یک کتاب گیر بیاورید که زندگینامه این چهارتا آدم توی آن باشد.

یک کتاب 50 صفحهای! الان پشتبلندگو میگویند فاتح بیتالمقدس...فلان و بیسار؛ عکسش را با لباسفرمسپاه چاپ میکنیم، آن وقت میگوییم دیپلمات ما!...». (ص420)
این کتاب به هیچ روی دعوی حل قطعی این معما را ندارد؛ چه این که اگر این معمای سراسر ابهام و شگـــــفتی، امکان رمزگشایی داشت، چه بسا دستانی تواناتر و کارآزموده تر از مولف این کتاب بودند که میتوانــسـتند از آن گرهگشایی کنند.