شور پرواز با پاراگلایدر

خلبان برای شروع پرواز به انجام دادن سقوط آزاد یا پرش از صخره نیاز ندارد. نشست و برخاست با پاراگلایدر به نرمی و آرامی برابر با توان بدنی خلبان برای دویدن است و هنگام پرواز به هیچ وجه حالت ترس از افتادن به انسان دست نمی‌دهد.

چند بدهیم و بپریم؟

آموزش پرواز پاراگلایدر شامل سه دوره است: مبتدی، متوسطه و پیشرفته

هرکدام از دوره‌ها ده روزه است و هزینه‌های آن متفاوت. اما هزینه تیم مبتدی یک میلیون و 500 هزار تومان، متوسطه دو میلیون تومان و پیشرفته دو میلیون و 500 هزار تومان است.

اگر بخواهید 15 دقیقه به‌طور تفریحی پرواز کنید باید 150هزارتومان بدهید.

هنرجو باید توانایی خرید بال پرواز و تجهیزات کامل را داشته باشد که همه‌اش حدود 14میلیون تومان آب می‌خورد.

نمی‌شود مدام بال کرایه کرد زیرا هرکسی با وزن و کلاس خودش باید پرواز کند و با تجهیزات به‌روز و ایمن.

کجا بپریم؟

پاراگلایدر در تهران و در مناطق جنت آباد شمالی و شهران و همین‌طور ارتفاعات اتوبان همت انجام می‌شد اما بنا به دلایلی این سایت‌ها تعطیل یا به حالت نیمه تعطیل درآمده‌ است که اهالی این ورزش از مسئولان هواپیمایی کشوری می‌خواهند برای باز‌گشایی این سایت‌ها تلاش کرده و پاراگلایدر زیبا و مهیج را زنده نگه دارند.

هم‌اکنون برای تمرینات مبتدی و ارتفاعات کم، اتوبان بابایی، جاده تلو لشگرک یا آبیک قزوین مناسب است. خلبانان برای پروازهای بلند هم به آبسرد دماوند و امامزاده هاشم جاده هراز یا کلاردشت می‌روند. زنجان، گرگان، کرمان، همدان و قشم هم ‌سایت پروازی دارد.

اول چکاپ

پیش از ورود به پاراگلایدر چکاپ شخصی یادتان نرود. باید فشار خونتان را چک کنید. ناراحتی قلبی و صرع نداشته باشید و از نظر بدنی، کاملا سالم و تندرست باشید. همچنین بعد از آزمایش به موقعیت پروازی‌تان توجه کنید. هنگام پرواز معمولا باید باد از سمت کوه به سمت دشت بوزد و بادی باشد که روبه رو باشد و سرعتش کم و زیاد نشود، در غیر این صورت پرنده دچار تشویش و آشفتگی هوایی می‌شود.

14 سالگی

بچه‌ها از 12 سالگی می‌توانند پرواز کنند اما استعدادهای هشت ساله هم تجربه پاراگلایدر داشته‌اند. به هر حال توصیه می‌شود بهتر است بچه‌های 14 سال به بالا پرواز کنند.

مراقب باشیم

آسیب‌دیدگی همراه ورزش است و ورزشکاران در همه رشته‌های ورزشی آسیب می‌بینند. اما در پاراگلایدر متاسفانه کسانی صدمه می‌بینند که درست آموزش ندیده‌اند و طبق استانداردهای روز اطلاع کافی از نحوه آموزش، دروس پروازی و هواشناسی ندارند. خیلی‌ها هم در پرواز افراط و تفریط می‌کنند. آنها در پرواز تمرینات مداوم و درستی ندارند اما در هر شرایطی تن به پرواز می‌دهند.

آنها از سایت‌های پروازی ایمن استفاده نمی‌کنند و در هر ارتفاعی بدون درنظر گرفتن سرعت باد و وسیله پروازی و توانایی‌های خود پرواز می‌کنند. برای پاراگلایدر باید وسایل کمک پروازی مانند بادنما، دستگاه ارتفاع سنج و سرعت سنج به همراه داشت. چتر دوم یا چتر کمکی هم هنگام فرود اضطراری برای این رشته لازم است.

دختران رویاپرداز ماجراجو

فریسا نکومنش‌راد، مربی این رشته درباره علاقه تعداد زیادی از دختران به پاراگلایدر می‌گوید: دختران بیش از پسران رویاپردازند و هیجان را دوست دارند زیرا روح لطیفی دارند و سرشار از احساس پرواز.

وقتی پرواز می‌کنیم آن قدر خوشحالیم که از ته دل فریاد می‌کشیم و خداوند را صدا می‌زنیم که چقدر دوستش داریم.

این مدرس پاراگلایدر ادامه می‌دهد: من به‌عنوان دختر مسلمان ایرانی با حجاب کامل و با افتخار پرواز می‌کنم. پرواز یعنی عشق، شور، شادی و هیجان.

آخر هیجان

آناهیتا آرمودیان، یکی از دختران پاراگلایدر می‌گوید: من همیشه به‌دنبال هیجان بودم و پرواز هم آخرِ هیجان است. انگیزه من زمانی شروع شد که برادرم رضا هم داشت پرواز را یاد می‌گرفت و وقتی از حس پرواز می‌گفت و شور و شادی در پاراگلایدر، من هم عاشق این ورزش شدم. می‌گفتند دختران از عهده پرواز بر نمی‌آیند اما وقتی وارد این رشته شوید همه چیز یاد می‌گیرید.

سمیه ترقی‌خواه پاراگلایدر را با شوهر و برادرش دنبال می‌کند. او می‌گوید: آسمان جایی است که شما غم زمین را فراموش می‌کنید. ما خانوادگی پرواز می‌کنیم و لذت می‌بریم. من به اتفاق فرزند دوساله‌ام، رکورد پرواز چهار نفره در کوه‌های امامزاده جاده هراز داریم که کودکم را به خانم نکومنش‌راد (مربی) وصل کردم و پرواز خاطره‌انگیزی در شناسنامه رکورد پروازی ایران ثبت شد.