المپیک میدان نبرد شجاعان است

تجربیات بازیکنان والیبال ایران از پنج سال قبل تا امروز انتظارات منطقی به وجود آورده است آن هم نه فقط در قالب نتیجه و پیروزی بلکه مردم از نماینده‌های ورزش خود در رویدادهای مختلف توقع نبردی شاداب، پرانگیزه و شجاعانه دارند. والیبال و ملی‌پوشانش هم در همین وادی قرار می‌گیرند و البته بنا بر تجربیات بیشتر در میدان‌های جهانی متفاوت، انتظارات از آنها بیشتر است.

تیم ملی والیبال برابر آرژانتین در نخستین مسابقه خود در المپیک، از فضای شجاعانه بازی در رقابت‌های خاص المپیکی به دور بود و سیمای تیمی که رقابت‌های متعدد جهانی را پشت سر گذاشته است در چهره اش پدیدار نبود. تیم طراوت نداشت و پیروزطلب نبود.

المپیک یک آغاز است در حالی که با این نوع رفتارهای برخی بازیکنان در قبل و حین بازی آنچه به بیننده القا می‌شود تصویری از نفراتی بدون حس جاه طلبی است با این پیام که می‌خواهند به همگان بگویند پیش از المپیک به آمال و آرزوهای والیبالی خود رسیده اند و اینک در قبال والیبال در المپیک وظیفه‌ای ندارند.

برخی بازیکنان والیبال ایران انگار با آن همه رقابت‌های لیگ جهانی و جام جهانی اقناع و اشباع شده باشند در میدان مسابقه توپ زدند و از همه مهم‌تر و شاید بدتر، نقش سرمربی تیم ملی بود که برابر قدرت تحلیل و بازیخوانی هموطنش در تیم مقابل کم آورد. والیبال ایران در نخستین بازی تاریخ المپیک به نمایش درنیامد و توقع دیدن بازی خوب با هر نتیجه‌ای اصلا بیجا نیست.

محمد رضاپور - ورزش