یادآوری، چراغ‌بانی و باور

حال وقتی یک نویسنده می‌خواهد با این موضوع و اقیانوس بیکران مواجه شود افزون بر آن باور، که بی‌شک مهم‌ترین مولفه در تولید اثر است، باید نیاز خود و جامعه خویش را به‌درستی مورد توجه قرار دهد. به بیان دیگر، زمانی من در جایگاه نویسنده نیازی را در خودم احساس می‌کنم که سراغ این گنج فرهنگی می‌روم؛ اما گاهی این نیاز را می‌خواهم با جامعه هم تقسیم کنم و تعمیم دهم. متاسفانه این بخش اکنون متولی مناسبی ندارد، البته شاید در نگاه نخست بگوییم که برکت امام حسین(ع) و خون سیدالشهدا آن‌قدر در وجدان‌های بیدار عجین شده است، که نیاز نیست کسی به ما در این زمینه یادآوری کند.

اما یکی از مهم‌ترین سفارش‌هایی که اولیا و رسول گرامی اسلام به پیروانشان داشتند همواره این بوده است که محبت و عشق خود را به اهل بیت باید بروز داد، این عشق را باید فریاد زد و تکثیر کرد. متاسفانه به دلیل بسیاری از آوارهایی که این روزها روی اذهان خلاق افتاده است و غفلت‌هایی که همه را گاهی فرا می‌گیرد، لزوم حضور چراغبان‌هایی در این زمینه احساس می‌شود، درست مانند اتفاقی که در حوزه دفاع مقدس هم رخ داد و مراکز و نهادهایی با نخبگان و خواص جامعه ارتباط برقرار می‌کنند و منجر به تولید اثر می‌شود.

بازگو کردن یک تجربه شخصی شاید در این زمینه راهگشا باشد، زمانی یکی از موسسات فرهنگی و مطبوعاتی از خود من تولید داستانی با موضوع حضرت زینب(س) را درخواست کردند، من با تمام وجودم و عشقم استقبال کردم و با باور آن کتابچه را نوشتم و بسیار تاثیرگذار بود و مورد استقبال قرار گرفت.

پس آنچه امروز و در روزگار غفلت‌های فرهنگی بیش از پیش مورد نیاز است نخست باور، دوم حمایت و هدایت و سرانجام یادآوری و چراغبانی است به کسانی که همه وجودشان وامدار وجود متبرک سالار شهیدان است.

راضیه تجار

داستان‌نویس