نقد و بررسی بازی مد مکس

جنون مکس

سری فیلم‌های مکس مجنون (Mad Max) از گوهرهای ناب صنعت سینماست که برخلاف ظاهر اکشن و زد و خورد محورش با کارگردانی، بازیگری و داستان‌پردازی فوق‌العاده‌ای همراه است. قطعا فیلم Mad Max: Fury Road دنباله‌ای آبرومندانه بر سه قسمت اول بود که دل هواداران آن را به شدت شاد کرد، اما آیا می‌توان از اقتباس صنعت گیم از این نام نیز چنین توقعی داشت؟ آیا بازی مد مکس توانسته موفق ظاهر شود؟ جواب این پرسش‌ها «بله» یا «خیر» صرف نیست.

کد خبر: ۸۳۹۱۹۴

مد مکس در زمینه جنگ خودرویی موفق ظاهر شده و طراحی آن از کیفیت قابل توجهی برخوردار است؛ اما در زمینه داستان، شخصیت‌پردازی و بیشتر از آن در زمینه طراحی مبارزات تن به تن ضعیف عمل کرده است. به عبارت بهتر، مد مکس مثل دایره‌ای است که دو چهارمش لبه‌های شکسته دارد و باید آنها را با صبر و شکیبایی خود پر کنید تا چرخش برایتان بچرخد.

در ابتدای بازی می‌بینیم یکی از جنگ‌سالاران و دار و دسته‌اش به مکس حمله می‌کنند و همه چیز را به تاراج می‌برند. مکس خیلی زود با یک مرد قوزی و هذیان‌گو به اسم چام باکت متحد شده و دنبال انتقام می‌رود. مکس در این راه مجبور می‌شود با چند جنگ‌سالار دیگر قرار بگذارد و با انجام امور آنها، خودرویی مستحکم بسازد که با استفاده از آن بتواند خودروی قبلی‌اش را پس بگیرد.

سراسر دنیای جنگزده مد مکس پر است از نیروهای متخاصم سوار بر خودروهای مجهز به نیزه، مواد منفجره و خدمه‌های موسوم به Warboys یا پسران جنگ. اما چیزی که مکس به داشتنش می‌نازد و آنها از آن بی‌بهره‌اند، یک زوبین متصل به خودروست که با آن می‌تواند کارهای زیادی انجام دهد. به‌وسیله این زوبین می‌تواند تایر خودروها را جدا کند یا با مورد اصابت قرار دادن سپر عقب خودروی جلو، بشدت به آن بکوبد. اما از همه خوشایندتر، زمانی است که با این زوبین، راننده اعصاب‌خردکن یکی از خودروهای دشمن را هدف قرار داده و از پنجره بیرون می‌کشد.

سرکوب دشمنان تنها فایده زوبین نیست. در سراسر زمین‌های بایر، «مترسک»های آهنی و برجک‌های تک‌تیرانداز بنا شده که با استفاده از زوبین می‌توانید آنها را هدف قرار داده و خراب کنید. البته امکان هدف گرفتن مستقیم تک‌تیراندازها نیز وجود دارد. همچنین با هدف گرفتن درهای پناهگاه‌های دشمنان می‌توانید آنها را بیرون بکشید. در نیمه‌های بازی، زوبین دیگری به نام زوبین آذرخش آزاد خواهد شد که به تیرهای انفجاری مجهز است و از آن می‌توان مانند یک موشک‌انداز قدرتمند برای نابودی خودروها و در صورت احساس شیطنت، سربازان دشمن استفاده کرد.

اوج درگیری‌های ماشینی را باید در رویارویی با کاروان‌های سوخت جست. در این موارد، چند خودروی دیگر، خودروی حامل سوخت را دوره می‌کنند و بازیکن باید با از بین بردن یک به یک آنها به خودروی سوخت برسد. این لحظات از پرآشوب‌ترین‌ و در عین حال شیرین‌ترین لحظات بازی است. سربازان دشمن بی‌وقفه به بازیکن حمله کرده و با پریدن روی کاپوت ماشینش، سعی می‌کنند او را بیرون کشیده و کتکش بزنند. درگیری با آنها و در عین حال سر و کله زدن با خودروهایی که از همه جهات مکس را دوره کرده‌اند، واقعا جذاب کار شده و از معدود بخش‌های بازی است که حس فوق‌العاده فیلم را منتقل می‌کند.

در کنار این موارد، وقایع تصادفی بیابان نیز به هیجان و غیرقابل پیش‌بینی بودن بازی می‌افزاید. ممکن است وسط درگیری با یک کاروان، توفان شن به وقوع بپیوندد و پس از آن فقط شن، رعد و تکه‌های خودروهاست که در هوا پراکنده می‌شود. در عین حال ممکن است وسط تعقیب و گریز، گروهی سر برسند و در درگیری سهیم شوند.

اما تمام مد مکس رانندگی نیست و بخش قابل توجهی از بازی با پای پیاده انجام می‌شود. متاسفانه هرقدر سازندگان در آن بخش موفق بوده‌اند، در رساندن این قسمت به ایده‌آل ناکام مانده‌اند. سیستم مبارزات تن به تن بازی، همانی است که در سری بازی‌های بتمن دیده‌ایم؛ البته در سطحی بسیار ضعیف‌تر. حرکات انسجام کافی ندارد و زنجیره اتصال آنها زنگار بسته است. دوربین نیز ناکارآمدی‌های خاص خود را داشته و گاهی جلوی دید را می‌گیرد. ارتقای مهارت‌های مبارزه مکس در مقابله راحت‌تر با دشمنان موثر است؛ اما هر چه سطح مکس را افزایش می‌دهید، بازی به جای افزایش هوش مصنوعی یا تنوع دشمنان، تعداد بیشتری از آنها را روانه می‌کند. انیمیشن‌های بازی به‌طور کلی جای کار بیشتری دارد و کمی زمخت به نظر می‌آید، اما در انتقال حس حرص و انتقام کم نمی‌گذارد. رئیس‌های بازی نیز عمق و تنوع لازم را ندارند و استراتژی لازم برای بیشتر آنها انتظار برای اجرای یک فن بخصوص و استفاده از فرصت پیش آمده برای حمله است.

یکی دیگر از نقاط ضعف بازی نیز تاکید ناخوشایند بازی روی نگهداشتن دکمه‌هاست. در بازی حرکات زیادی (مثل خالی کردن جعبه‌های قطعات اوراقی) وجود دارد که برای انجامشان باید دکمه‌ای را نگه داشت. این حرکت سازندگان نیز به گیم‌پلی پیاده بازی لطمه زده و آن را بیش از پیش خسته‌کننده می‌کند.

سیستم ارزی بازی، قطعات اوراقی است. هر بار که خودرویی را نابود می‌کنید، یا با گشت و گذار در مکان‌های مختلف بازی، می‌توانید به جعبه‌های قطعات اوراقی دسترسی پیدا کرده و از آنها برای ارتقای خودرویتان استفاده کنید. سازندگان در بخش شخصی‌سازی خودروها نیز خیلی خوب عمل کرده‌اند و با حجم انبوهی از قطعات بالقوه، از جمله انواع سیخ، سپر، زره، آتش افکن، ارتقاهای سیستم‌های کشش و تعلیق و همچنین تقویتی نیترو و موتورهای بهتر طرف هستیم. البته برای آزاد کردن بعضی از این موارد باید حتما ماموریت‌های داستانی بازی را رد کرده یا یکسری کار متوالی، مثل نابود کردن تمام تک‌تیراندازهای یک منطقه را انجام بدهید.

در کنار همه این موارد، گرافیک بازی به شکل تحسین‌برانگیزی خوب از آب درآمده است. روح بخشیدن به سرزمینی خشک و برهوت اصلا کار ساده‌ای نیست و این‌ را که در مد مکس می‌توان از این صحنه‌های سیاه و غمین لذتی وافر برد باید مرهون زحمات طراحان بازی دانست.

بازی مکس مجنون را به کسانی توصیه می‌کنیم که قادرند به دلیل بعضی خوبی‌ها روی مشکلات اثر چشم ببندند. قسمت‌های رانندگی بازی واقعا جذاب و به یاد ماندنی است، در حالی که بخش‌های پیاده آن اصلا به دل نمی‌نشیند.