بگذارید رودخانه‌ها جاری بمانند

بنابراین چنانچه رودخانه‌های کشور آسیب ببیند به طور حتم زندگی انسان نیز دستخوش آسیب می‌شود.

با این حال چند سالی است که انسان نقش رودخانه‌ها را در حیات زمین نادیده گرفته و آنچنان عرصه را بر این زیستگاه‌ها تنگ کرده که از بسیاری از آنها اکنون خاطره‌ای خشکیده باقی مانده یا کم نیست رودخانه‌هایی دائمی که اکنون فصلی شده یا به جای آب در آنها فاضلاب جاری است.

باید هشدار داد که به دلیل کم‌کاری مسئولان در این حوزه، شهروندان و مدیران زیادی آن طور که باید و شاید نسبت به اهمیت نقش رودخانه‌ها آگاه نیستند، به همین دلیل این شاهراه‌های حیات به محلی برای تخلیه پسماند و فاضلاب تبدیل شده است و کم نیستند افراد حقیقی و حقوقی که حریم این اکوسیستم‌ها را نادیده گرفته و با ساخت ویلا و مناطق گردشگری شرایط را برای حیات آنها دشوارتر می‌کنند.

افزون بر این باید تاکید کرد حفظ رودخانه‌ها برای برخی مسئولان نیز در اولویت نبوده و نیست؛ این را می‌توان از سدسازی‌های افراطی که در کشور اتفاق افتاده، فهمید؛ سدهایی مانند «خرسان3» که تاکنون ارزیابی زیست‌محیطی نگرفته و برای ساخت آن حدود 1400 اصله درخت قطع شده است، سدهایی مانند گتوند که به شوری آب شیرین منجر شد یا سدی مانند سیمره که میراث فرهنگی کشور را غرق کرد.

علاوه بر این باید از چند سد دیگر نوشت، سد‌هایی که سبب خشک شدن تالاب‌هایی مانند بختگان، گاوخونی و دریاچه ارومیه شد.

در این بین نباید فعالیت بهره‌بردارانی را نیز که رودخانه‌ها را برای به دست آوردن شن و ماسه سلاخی می‌کنند، ندیده گرفت.

این در حالی است که شرایط کشور و منابع محدود آب شیرین آن حکم می‌کند حفاظت از رودخانه‌ها اولویت اول مسئولان باشد، اما نکته اینجاست که تاکنون برنامه‌ای با محوریت حفظ این اکوسیستم‌ های ارزشمند نوشته نشده یا دست‌کم اجرایی نشده است بنابراین دست‌کم مسئولان باید رودخانه‌ها را به عنوان یک اکوسیستم شکننده قبول کرده و با توجه به شرایط‌شان برای آنها برنامه مدیریتی تدوین کنند.

علاوه بر این می‌توان به نمایندگان مجلس پیشنهاد کرد به مناسبت امروز طرحی را برای حمایت قانونی از رودخانه‌های کشور آماده کنند.

مهدی آیینی - گروه جامعه