منسجم، اما بی‌ادعا

ایده تیتراژ سریال در نگاه کلی خاص و نوآورانه نیست. از طرف دیگر، نمی‌توان آن را ایده‌ای کلیشه‌ای دانست. محور تیتراژ سریال در درجه اول معرفی خانه یا به بیانی کلی‌تر مکان داستان است و در بخش دوم سعی می‌کند به نقش‌آفرینان آن اشاره و آنها را معرفی کند. البته این معرفی به شکلی کاملا فیزیکی است و سعی نمی‌کند ساختار دراماتیک در آن بگنجاند. مثلا قصد داشته باشد کاراکترها شخصیت‌پردازی شوند، بلکه دقیقا شبیه یک ساختار تئاتری عمل می‌کند. اما به جای آن که بازیگران در پایان اجرا روی سن بیایند، نور موضعی روی آنها بیفتد؛ سپس تعظیم کنند و معرفی شوند، ابتدای سریال این اتفاق می‌افتد.

چنین چیزی برای تیتراژ یک سریال نسبتا خوش‌ ساخت از نظر بصری بسیار مناسب است، اما از طرفی ممکن است به مخاطب منتقل کند مجموعه‌ای که قرار است شاهدش باشد، بیشتر ساختار تله تئاتری دارد تا سریال داستانی، چرا که ایده‌ای به این شکل برای تیتراژ، کاملا چنین حسی را به ذهن متبادر می‌کند. اگر کارگردان چنین نیتی داشته است، باید بگوییم موفق شده است اما اگر چنین قصد و نیتی نداشته، باید گفت در ایده‌پردازی یا در مرحله اجرا شکست خورده است.

شروع تیتراژ با دورنمایی از یک خانه‌ای است که بتدریج، کوچک‌تر می‌شود؛ تصویری زیبا و دوست داشتنی که اگر رنگ قوی‌تری می‌داشت، می‌توانست زیباتر هم بشود، اما پس از معلوم شدن همه تصویر متوجه قابی می‌شویم که دور حاشیه عکس را در بر گرفته است و در یک چشم به‌هم زدن، عمده بار زیباشناختی تصویر را از آن می‌گیرد و به یک تصویر دم دستی تبدیلش می‌کند، در حالی که اگر به همان شکل عکس و تصویر خانه نمایش داده می‌شد، زیبایی‌اش را حفظ می‌کرد و به مشکل بر نمی‌خورد.

اما در ادامه این ایراد برطرف می‌شود که تکرار نشدن این الگو اگر چه به بعد زیباشناختی بقیه تیتراژ لطمه نمی‌زند، اما درجه و میزان ناهماهنگی قسمت اول را افزایش می‌دهد.

در قسمت‌های بعدی، نحوه نورپردازی و قرار گرفتن افراد در صحنه بسیار مناسب و خوب کار شده است. قاب‌هایی که در آن ایستاده‌اند و نوری از بالا روی آنها افتاده است یا کاناپه‌ای که روی آن نشسته‌اند، تصاویر مناسب و خوبی هستند و با آرامش فضای سریال کاملا هماهنگ‌اند.

فونتی که اسامی با آن نوشته می‌شود، در تمام طول تیتراژ یکدست است. از طرف دیگر، انتخاب فونت‌ها هم بخوبی صورت گرفته است، به‌این معنا که سعی شده فونتی ساده به کار رود و به همین دلیل اسامی و نحوه ورود و خروج آنها انسجام کلی تیتراژ را حفظ می‌کند.

موسیقی تیتراژ چیزی منحصربه‌فرد و ماندگار نیست و شاید چنین نیتی هم در پس آن نبوده، اما حداقل کاملا با ریتم و فضای داستان سریال و تصاویر همصدا و متناسب است.

در آخر باید گفت تیتراژ رازهای یک خانه، تیتراژی بی‌ادعا و در عین حال منسجم است که با سادگی و فضای سریال همخوانی دارد، اگر چه می‌توانست در اجرا کمی قوی‌تر ظاهر شود.